Δεν ξέρω ποιος είναι ο αριθμός που σταματάς να εκπλήσσεσαι από έναν άνθρωπο. Δεν ξέρω ποιο είναι το σημείο που λες «οκ, αναμενόμενο». Κανείς δεν το ξέρει. Και για κάθε άνθρωπο διαφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να μπορούν να σου προκαλέσουν και το ξάφνιασμα, αλλά και το μη ξάφνιασμα. Το αναμενόμενο γι΄αυτούς είναι να σε εντυπωσιάζουν κάθε φορά. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι το πιο τρανό παράδειγμα, ο ορισμός αυτής της κατηγορίας ανθρώπων. Η νέα σειρά που πρωταγωνιστεί, το Patrick Melrose, το αποδεικνύει με απόλυτο τρόπο.
O Patrick Melrose είναι ένας μηχανισμός άμυνας του Έντουαρντ Όμπιν. Πιο συγκεκριμένα, ο Όμπιν προβάλλει σε ένα χαρτί την τραυματική παιδική του ηλικία αναμειγμένη με ορισμένα fictional στοιχεία και δημιουργεί έναν χαρακτήρα καθηλωτικό. Έναν ήρωα με τέτοιο βάθος, με τέτοιες μεταστροφές ψυχολογίας, με μια προσωπικότητα που μοιάζει να έχει διασπαστεί σε πολλά κομμάτια, έναν χαρακτήρα που κουβαλάει μέσα του το παρελθόν, το παρόν και τα εναλλακτικά σενάρια για κάθε σημείο της ζωής του.
Ο Όμπιν έγραψε 5 νουβέλες και με τις περιγραφές του οδήγησε τον Ντέιβιντ Νίκολς σε ένα σενάριο-masterpiece και το δίκτυο Showtime στην δημιουργία μιας σειράς που είναι απίστευτη. Και αυτό συμβαίνει γιατί κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Το Patrick Melrose είναι η δική του 9η Συμφωνία.
Σαφώς, όταν μιλάμε για έναν ηθοποιό που έχει ταυτίσει τον εαυτό του με τον Σέρλοκ Χολμς, που τα καταφέρνει σε δράση, σε κωμωδία τύπου Zoolander 2, σε δράμα εποχής, σε κάθε τι που του ανατίθεται, το στοιχείο της έκπληξης ελλοχεύει, αλλά κάνει μικρούς προειδοποιητικούς θορύβους. Με αυτόν το ρόλο ο Κάμπερμπατς παίζει ακορντεόν το εύρος του ταλέντου του και κάνει μια επίδειξη σε όποιον δεν έχει ακόμα υποκλιθεί μπροστά του.
Βυθισμένος στις πολλές φωνές που εδρεύουν στο μυαλό του, ο Patrick Melrose παραδίνεται και αμύνεται, ηττάται και κερδίζει. Είναι ο επιτυχημένος του σήμερα και ο ψυχικά σημαδεμένος του τότε. Παλεύει να αποδεχτεί ότι ο άνθρωπος που του τα προκάλεσε όλα πέθανε. Αλλά δεν είναι εύκολο. Πρόκειται για μια έκφανση εσωτερικού ιδρυματισμού. Ξέφυγε από τον πατέρα του και κάθε μέρα μεγάλωνε με στόχο να τον μισεί. Να γίνεται καλύτερος στη δουλειά του για να μην του δώσει ποτέ καμία ευκαιρία να τον δει υποτιμητικά.
Από τα πρώτα δύο επεισόδια καταλαβαίνει κανείς πως υφαίνεται αυτή η σχέση. Ο πατέρας στο φέρετρο, ο Patrick παραληρηματικός, τρισυπόστατος, αδύναμα δυνατός, υποταγμένος στην ισχύ των ναρκωτικών ουσιών. Αυτό είναι το καταφύγιο του. Το λιμάνι του το ήρεμο και ταυτόχρονα το ανεμοδαρμένο.
Κι αφού εσύ ως θεατής βλέπεις αυτή την εκκωφαντική ερμηνεία του Κάμπερμπατς, στέκεις εξίσου αδύναμος και παρασυρμένος μπροστά στην οθόνη. Ο Κάμπερμπατς είναι η δικιά σου ηρωίνη. Μια ηρωίνη που ανακατεύεται με το σκηνοθετικό quaalude. Ο Έντουαρντ Μπέργκερ θέτει πολύ ψηλά τον πήχη. Οι συνθέσεις, η ακολουθία των λήψεων, το ότι κάθε επεισόδιο μοιάζει με ταινία, είναι όλα μεγάλα επιτεύγματα. Το δεύτερο επεισόδιο για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η πολύ πιο σκοτεινή εκδοχή του Call Me By Your Name.
Επιπλέον όλων αυτών, έχουμε την Τζένιφερ Τζέισον Λέι και τον Χιούγκο Γουίβινγκ να συνεργούν σε αυτό το «έγκλημα». Μαζί με τον BC συνθέτουν μια τριάδα ηθοποιών που κι όταν ρεύονται παράγουν ταλέντο.
Το Patrick Melrose μπαίνει άνετα στις καλύτερες μίνι σειρές όλων των εποχών λόγω της ερμηνείας του Κάμπερμπατς. Αλλά γίνεται η καλύτερη της τελευταίας δεκαετίας χάρη σε αυτό και όλα τα υπόλοιπα. Σκηνοθεσία, δύναμη του σεναρίου, σημαινόμενα, υποδόρια μηνύματα. Μια ερμηνεία που δεν βλέπω πως δε θα πάρει βραβείο Emmy το Σεπτέμβριο και Χρυσή Σφαίρα του χρόνου. Εγώ θα της έδινα και Όσκαρ και Tony.
Αλλά είπαμε. Με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Σε ρίχνει στο μάτι του κυκλώνα κι εσύ πρέπει να επιβιώσεις. Τα καταφέρνεις. Απλώς είσαι γεμάτος σημάδια. Σημάδια που τα αγαπάς και τα κοιτάς κάθε μέρα για να σου θυμίζουν τι έζησες!