Από τις μέχρι τώρα σειρές που έχουν βγάλει Marvel και Netflix, η καλύτερη όλων είναι το Daredevil. Ο λόγος που το πετυχαίνει αυτό είναι ότι μπόρεσε να σμιλεύσει ενδιαφέροντες χαρακτήρες πέρα από τον Ματ Μέρντοκ. Τόσο ο Γουίλσον Φισκ όσο και ο Punisher ήταν δύο villains με επιχειρήματα, με μια κάποια ηθική πίσω από τις πράξεις τους. Ήταν επίσης και οι δύο πολύ καλά γραμμένοι σεναριακά. Αν κάποια σειρά μπορεί να περηφανεύεται ότι το πετυχαίνει αυτό στον ίδιο βαθμό, αυτή είναι το Luke Cage. Η δεύτερη σεζόν δίνει την ευκαιρία σε έναν τύπο από τη μεριά των κακών για να λάμψει. Ο λόγος για τον Shades.
Μετά τον Κορνέλ Στόουκς και την Μαράια Στόουκς, ο Shades είναι ο πιο αντι-ήρωας που υπάρχει στη σειρά. Έχει δει όλα τα άσχημα, έχει εμποτιστεί με αυτά, δεν μπορεί να τα βγάλει πια από πάνω του γιατί δεν τίθεται γυρισμός για εκείνον, αλλά καταφέρνει να μιλάει με όρους και κανόνες. Έχει την διαύγεια να καταλάβει πιο είναι λάθος και επιζήμιο. Ακόμα κι αυτός που έχει κάνει τόσα λάθη, αντιλαμβάνεται την λεπτή γραμμή μεταξύ αξιοπρέπειας και σεβασμού του αντιπάλου και της τυφλής εκδίκησης. Και αξίζουν εύσημα στον Θίο Ρόσι για την ερμηνεία του. Στωική, υπομονετική, λακωνική, όπως ακριβώς ο ρόλος.
Στον δεύτερο κύκλο του Luke Cage δεν βλέπουμε άνοδο του πρωταγωνιστή. Ο Λουκ παραμένει ίδιος. Σταθερά καλός. Εκείνος που δίνει την ώθηση προς τα πάνω είναι ο Shades. Αυτός και η Μίστι Νάιτ. Και αρκετά ο θείος του Bushmaster, ο Ανάνσι. Γενικώς το supporting cast μεταμορφώνει μια σειρά. Από απλά καλή κι ενδιαφέρουσα γίνεται μια σειρά με έντονα στοιχεία και αποκλίνουσες έννοιες.
(Από δω και πέρα ακολουθούν spoilers)
Ναι, η μάχη του Λουκ με τον Bushmaster είναι κυρίαρχη. Δύο άτρωτοι αναμετρώνται. Και στο τέλος φτάνουν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Δεν αντιμάχονται με προσωπικό μίσος. Αντιμάχονται γιατί αυτό επιτάσσει ο ρόλος τους. Ο ένας είναι ο Ήρωας του Χάρλεμ και ο άλλος ακούει τη φωνή της εκδίκησης να τον καλεί. Και δεν είναι αμελητέα φωνή. Έχασε τη μάνα του στη φωτιά, είδε την οικογένεια του να χάνει όσα μόχθησε για να φτιάξει.
Αυτό όμως είναι κάτι συνηθισμένο ως και δεδομένο σε τέτοιες αντιπαλότητες. Ο X Factor της υπόθεσης είναι ο Shades. Αντιμέτωπος με την παράνοια της Μαράια, προσπαθεί να είναι το χαλινάρι στις παρορμήσεις της. Μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει ή πείθει τον εαυτό του να αντέξει. Όταν όμως βλέπει τι κάνει στο Gwen’s με τους αθώους ανθρώπους, τότε καταλαβαίνει ότι μπορεί να μην υπάρχουν λάθος και σωστές πλευρές να διαλέξεις, αλλά αυτός είναι σίγουρα στη λάθος.
Η σκηνή που εξηγεί στη Μαράια ότι αυτό ξεπέρασε τους κανόνες και την ηθική της σκοτεινής μεριάς είναι καταπληκτική. Εκείνη του υπενθυμίζει την Καντίς, εκείνος της τονίζει ότι η Καντίς πρώτα συνωμότησε με το τέρας και μετά πήγε να το προδώσει, άρα σε αυτό το πλαίσιο ηθικής της άξιζε η τιμωρία, όπως θα αξίζει και σε εκείνη ακόμα μεγαλύτερη.
Μετά φεύγει και πηγαίνει να διορθώσει για όσα στήριξε. Παραδίδεται στην Μίστι. Κάπου στο ενδιάμεσο αντιμετωπίζει και την κρίση με τον Νταρίους «Κομάντσι», τον αδελφικό του φίλο και βλέπουμε να αναπτύσσεται όλη αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση μέσα του. Ένα καρφί πρέπει να τιμωρείται. Αλλά τι γίνεται όταν το καρφί είναι φίλος σου; Και τι γίνεται όταν προστατεύει εσένα και προσπαθεί να σε ξεμπλέξει από την Έχιδνα τη Μαράια;
Σε μια εποχή απίστευτης ποσότητας πληροφορίας και δημιουργίας, τέτοια στοιχεία είναι που εδραιώνουν μια σειρά. Και δεν είναι ποτέ δεδομένα. Ούτε για τον θεατή ούτε για τον δημιουργό!