Όσο κι αν κατά καιρούς προσπαθεί να κινηθεί σε άλλο ύφος, το ισπανικό σινεμά έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Της κάνει προσθαφαιρέσεις ανάλογα την εποχή, αλλά τα χαρακτηριστικά του είναι σταθερά. Είναι δεδομένο ότι η ισπανική κινηματογραφική σχολή ξέρει να φτιάχνει θρίλερ. Που και που τα εμποτίζει με ρανίδες μαύρης κωμωδίας, αλλά η βάση μένει ίδια. Όχι κάθε λογής θρίλερ. Μεταφυσικά και άλλα παρεμφερή δεν το εκφράζουν. Αυτό που το εκφράζει είναι το ψυχολογικό θρίλερ, το κοινωνικό θρίλερ, οι serial killer. Το Secuestro δεν ανήκει με τίποτα στο τελευταίο. Ανήκει στο πρώτο και την ίδια στιγμή το αποχωρίζεται.
Τι εννοώ με αυτό; Ότι έχει στιγμές που «ανασαίνουν» θρίλερ, αλλά πριν πάνε να κορυφωθούν πεθαίνουν. Κι αυτό είναι μέρος της ιδιαιτερότητας της ταινίας που κυκλοφόρησε το 2016 και έρχεται αυτή την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες.
Το στόρι: Μια γνωστή δικηγόρος στην Ισπανία, η Πατρίσια ντε Λούκας, πανηγυρίζει για μια μεγάλη δίκη που κέρδισε και αθώωσε έναν πλούσιο πελάτη της. Αθώος αν και γνώριζε καλά ότι ήταν ένοχος για όσα τον κατηγορούσαν. Το χαμόγελο του νικητή που έχει στις δηλώσεις της παίζει σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα.
Όσο εκείνη πανηγυρίζει, ο γιος της βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο χτυπημένος αρκετά και φοβισμένος. Το μυαλό όλων πάει σε απαγωγή και η ιστορία του μικρού εκεί καταλήγει. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και λέγονται. Secuestro θα πει απαγωγή, αλλά είναι μόνο αυτό που θέλουν όλοι να πιστέψουν. Όχι αυτό που συνέβη. Κι όσο δεν αποκαλύπτεται η αλήθεια, τόσο δημιουργείται ένα ντόμινο που μετατρέπει την υπόθεση σε περίπτωση απαγωγής.
Μέχρι να αναδυθεί η αλήθεια, τα πράγματα θα έχουν πάρει μια τροπή που μόνο πτώση θα φέρουν για την Πατρίσια.
Το Secuestro έχει μια ωραία επένδυση και ατμόσφαιρα. Μικρές λεπτομέρειες συνθέτουν το σκηνικό του ως θρίλερ. Γίνεται και μια έξυπνη σκηνοθετική αλληλουχία που παραπλανούν τον θεατή, ώστε να είναι το ίδιο πλανημένος με τους πρωταγωνιστές, που βοηθάει πολύ στην αιτιολόγηση όσων ακολουθήσουν. Και αυτό που έπεται είναι μόνο ανατροπές. Μια πλοκή που με τίποτα δεν την αναμένεις.
Παρά το ότι σε κάποιες στιγμές το Secuestro πάει να γίνει ανθρωποκυνηγητό, στοιχείο που ελάχιστες φορές διαχειρίστηκε σωστά το ισπανικό σινεμά, στο τέλος επιστρέφει σε αυτό που ξέρει όντως να κάνει. Να μπερδεύει τα νήματα, να κινείται σε ένα εντελώς ψυχολογικό και πολύπλοκα τοποθετημένο νόημα. Για παράδειγμα, η Πατρίσια γκρινιάζει που η αστυνομία δεν έβαλε στη φυλακή τον ύποπτο, λέγοντας «είναι ένοχος και το ξέρετε». Η απάντηση που παίρνει της υπενθυμίζει τι έχει προκαλέσει και η ίδια ως δικηγόρος. «Ναι, αλλά χωρίς αποδείξεις δεν μπορώ να τον κρατήσω» της λέει ο αστυνομικός.
Στην αρχή της ταινίας μειδιούσε και χαμογελούσε με αλαζονεία, έχοντας εν γνώσει της άρει την ποινή από έναν ένοχο. Λίγο μετά, αυτό της γυρνάει σαν μπούμερανγκ. Είναι ένας συμβολισμός που αξίζει να τον παρατηρήσεις, μιας και η ταινία δεν πατάει πολύ πάνω σε αυτό. Περνάει ως και απαρατήρητο στο Secuestro.
Αυτό το σεναριακό τρικ και η σκηνοθετική επιλογή που αναφέραμε κρατάνε για τα καλά την ταινία μέχρι να ηχήσει η κόρνα για να πάρουν μπρος οι ανατροπές. Μόλις εκδηλωθούν όλες, η Πατρίσια θα δει να κινδυνεύει ο γιος της – στ΄αλήθεια αυτή τη φορά. Θα κινδυνεύσει η φήμη της, η καριέρα της, η ελευθερία της και, πάνω απ΄όλα, ο εγωισμός και η περηφάνια μιας πονηρής γυναίκας που τόσα χρόνια ήταν μανούλα στα νομικίστικα παράθυρα και τα κόλπα. Τώρα τα κόλπα της αφαιρούσαν τεράστιο κομμάτι από τις κατακτήσεις της.
Αυτό είναι το Secuestro. Μια ακραιφνώς ευρωπαϊκή ταινία, με τα στοιχεία που έχει το ευρωπαϊκό σινεμά, πακέτο με την ισπανική φιλοσοφία γύρω από τέτοιου είδους ταινίες. Το είδαμε και στο Casa del Papel. Αν τη δεις υπό το πρίσμα που αναφέρουμε, θα καταλάβεις γιατί μιλάμε για μια από τις καλύτερες παραγωγές της ηπείρου το 2016.