Σε έναν κόσμο που ο καθένας ψάχνει να πιαστεί από κάτι για να κατηγορήσει τον άλλο για χίλια δυο πράγματα, το πιο σοφό που μπορούμε όλοι να κάνουμε είναι να αναλύουμε τα δεδομένα. Να μετράμε τον άνθρωπο που λέει κάτι, το background του, τις γενικότερες αντιλήψεις του, αλλά πάνω απ΄όλα τα πως λέει και κάνει κάτι. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να καταδικάσουμε υπολήψεις και αξιοπρέπειες χωρίς λόγο. Κάτι που το Χόλιγουντ δείχνει να επιδιώκει κάθε λίγο και λιγάκι. Όχι μόνο η ίδια η παραγωγή ή οι λιγότερο προβεβλημένοι ηθοποιοί.
Το ίδιο το κοινό και άνθρωποι που θεωρούν ότι μπήκαν στο περιθώριο για λόγους διαφορετικούς από το αν έχουν ταλέντο ή όχι. Ωραία τα λογύδρια που βγάζουν διάφοροι ηθοποιοί-influencers στις απονομές, ωραίες οι κατηγορίες προς την Ακαδημία και τη βιομηχανία, αλλά επί του πρακτέου, μπορεί κανείς να πει ότι το Χόλιγουντ είναι το ένα ή το άλλο; Ότι είναι προοδευτικό ή συντηρητικό, ρατσιστικό κτλ;
Σε τέτοια ζητήματα οι απαντήσεις ξεφεύγουν από την απλότητα του «ναι» ή όχι. Αν κρίνουμε από μια έρευνα που έβγαλε το GLAAD, ένας ΜΚΟ που κάνει monitoring στις αναφορές και στην παρουσία της LGBT κοινότητας στα mainstream μέσα, τότε ναι, το Χόλιγουντ είναι ομοφοβικό και ρατσιστικό. Μόλις 28 χαρακτήρες είχαν LGBT υπόβαθρο στις 109 μεγάλες παραγωγές του 2017!
Παρά το ότι σε δύο από τις υποψήφιες ταινίες των Όσκαρ, υπήρχαν πρωταγωνιστές που ήταν γκέι, η γενική εικόνα είναι διαφορετική. Στο Call Me By Your Name είχαμε έναν έρωτα μεταξύ ενός αγοριού κι ενός άντρα. Στο Lady Bird ο φίλος της Σίρσα Ρόναν ήταν τελικά γκέι. Από κει και μετά έχουμε μια σειρά από παραδείγματα όπου οι όποιες LGBT αναφορές αφαιρέθηκαν στο μοντάζ και για κάποιο λόγο κόπηκαν. Όπως συνέβη με την Βαλκυρία στο Thor-Ragnarok.
Εκεί όμως μιλάμε για μια ταινία που ούτως ή άλλως είχε απαλείψει τις όποιες αναφορές στην σεξουαλικότητα. Δεν υπήρχε κάποιο φλερτ ετεροφυλόφιλων για να μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Ταΐκα Γουατίτι ότι είχε ομοφοβικό κίνητρο.
Στο Han Solo ο Λάντο Καλρίσιαν φλέρταρε έντονα τον Χαν. Η σκηνή είχε γυριστεί και δεν έπαιξε στις αίθουσες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στο Star Trek: Beyond.
Τι συμβαίνει πραγματικά;
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ναι, το Χόλιγουντ υπήρξε και είναι ακόμα ως ένα βαθμό ρατσιστικό. Βρίσκεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής όλου αυτού. Γι΄αυτό πόνταρε στο Wonder Woman και το Black Panther. Γι΄αυτό η επιτυχία που είχαν σε παγκόσμια κλίμακα οι δύο ταινίες ελήφθη ως ένα μήνυμα. Γι΄αυτό η Marvel δηλώνει ότι στο μέλλον θα έρθουν origin stories γκέι ή εν πάσει περιπτώσει LGBT χαρακτήρων.
Στην περίπτωση των υπερηρώων βέβαια υπάρχει η εξής προβληματική. Οι περισσότεροι σούπερ ήρωες δημιουργήθηκαν σε μια εποχή με άκρατο συντηρητισμό και με τους μη στρέιτ να φοβούνται πολύ περισσότερο να εκφραστούν. Γιγαντώθηκε η φήμη των ηρώων αυτών σε μια τέτοια εποχή. Οπότε το ζήτημα δεν είναι γιατί δεν κάνει το Χόλιγουντ ταινίες για γκέι ήρωες. Είναι γιατί τα κόμικς δεν έχουν μεγαλύτερη παραγωγή σε τέτοιους χαρακτήρες, ώστε σύντομα να παρακινηθεί και το Χόλιγουντ.
Ξέχωρα από αυτού του είδους τις ταινίες, το Χόλιγουντ είναι μια βιομηχανία. Όχι ένας ηθικός και κοινωνικός φάρος. Οι εταιρείες κάνουν έρευνες πάνω στο κοινό τους και επιλέγουν. Προσπαθούν να μην αφήσουν έξω από το target group τους καμία κοινωνική ομάδα. Για το γεγονός λοιπόν ότι σε πολλές αποφεύγεται οποιαδήποτε ένδειξη σεξουαλικότητας, δε φταίει το ίδιο το Χόλιγουντ. Φταίει η αμερικανική κοινωνία. Φταίνε οι ίδιοι στους οποίους απευθύνονται.
Όταν π.χ. ρωτάς έναν μαύρο Ρεπουμπλικάνο και εκείνος διαθέτει μια ρατσιστική τάση απέναντι στον γκέι ή αντίστοιχα έναν Λατινοαμερικάνο, τότε δεν φταίει μόνο η ίδια η βιομηχανία. Εκείνη αν θέλετε είναι το αποτέλεσμα και όχι ο δημιουργός.
Σε κάποιες περιπτώσεις επίσης είναι όντως το πιο εύκολο κομμάτι να κοπεί στο μοντάζ χωρίς να χαθεί κάποιο νόημα από την πλοκή. Δηλαδή στην περίπτωση του Thor, ποια από τις σκηνές που προβλήθηκαν θα μπορούσαν να κοπούν για να ενσωματωθεί η λεσβιακή αναφορά της Βαλκυρίας;
Όλα αυτά βέβαια είναι απλώς αναλύσεις και προσωπικές εκτιμήσεις. Το ζητούμενο είναι το μέλλον. Ένα μέλλον που δεν βρίσκεται στην μη αποτύπωση, αλλά στον τρόπο της αποτύπωσης. Δηλαδή είναι θέμα το ποσοστό εκπροσώπησης των LGBT στις μεγάλες παραγωγές. Αλλά αυτό θα αυξηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ήδη το 2021 το ποσοστό θα είναι 20% και το 2024 ο αριθμός θα αυξηθεί κατά 50%. Το ίδιο ισχύει και για εθνοτικές ομάδες.
Η ουσία βρίσκεται στο πώς. Πώς θα απεικονίζονται τέτοιοι ρόλοι και τι θέση θα έχουν στην πλοκή. Επίσης, θα είναι ικανοί για τον ρόλο ή θα τους παίρνουν οι παραγωγές επειδή είναι γκέι ή τρανσέξουαλ; Κι αυτά εδώ είναι ερωτήματα που δεν έχουν μονολεκτική απάντηση. Κι αν αποκτήσουν, τότε θα οδηγήσουν σε εντελώς λάθος κι αντίθετο αποτέλεσμα.
Να μην κοιτάμε δηλαδή το καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά να γράφεται ένα σενάριο με βάση το πόσες κοινωνικές ομάδες και τάξεις εκπροσωπούνται. Κι αντί για ταινίες, το Χόλιγουντ θα παράγει κόμματα