Είναι κάπως άχαρη η όλη διαδικασία, αλλά το να προσπαθεί ο άνθρωπος να αναδείξει το καλύτερο σε κάθε τομέα ορίζοντας και κάθε φορά ένα διαφορετικό χρονικό διάστημα, έχει τη φάση του. Έτσι, ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια ψάχναμε τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, εσχάτως παραδίδουμε βραβείο και στην ταινία που εντυπωσίασε στο φινάλε μιας σεζόν. Κι όταν μπαίνεις στο χορό, πρέπει να χορέψεις. Ας χορέψουμε μαζί σε αυτή την απόπειρα να αναδείξουμε την καλύτερη ταινία για το 2018 μέχρι σήμερα. Εγώ κατέληξα. Isle of Dogs.
Πριν επιχειρηματολογήσω, να πω ότι γενικά το 2018 ως τώρα είναι ένα πολύ καλό έτος σε κινηματογραφικό επίπεδο. Το καλοκαίρι του μπορεί να μην είχε τις τρομερά καλές ταινίες ή αυτές που να μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, αλλά μέχρι και τα μέσα Ιουνίου υπήρχαν πολλές ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Η διαφορά του 2018 με άλλα χρόνια είναι ότι φέτος τα καλά φιλμ δεν βρίσκονταν στα πιο εμπορικά είδη. Στις βιογραφίες, στην περιπέτεια, το sci-fi ή τα κοινωνικά. Απλώθηκαν σε πολλά είδη.
Είχαμε και horror, είχαμε και ντοκιμαντέρ, είχαμε μια γενική πολυφωνία. Αυτό σημαίνει ότι είναι ακόμα πιο άτοπο να αναδείξεις καλύτερη ταινία. Όταν πρόκειται για διαφορετικά είδη, όλα επαφίενται στην προσωπική κρίση του καθενός και τι του αρέσει. Για παράδειγμα αν κάποιος πει ότι το Hereditary ή το The Quiet Place ήταν τα καλύτερα, εγώ δεν θα διαφωνήσω. Το Isle of Dogs που υποστηρίζω, δύσκολα θα έβρισκε τρομερά αντιφρονούντες.
Για να μην αναφερθώ στο Annihilation που όλοι το είπαν ταινία της χρονιάς συνολικά. Ή το Infinity War που δεν γίνεται να το παραβλέψεις. Ένας φανατικός του sci-fi θα μπορούσε να βάλει στην κουβέντα και το Ready Player One. Μια μικρή φωνή μέσα μου προσθέτει και το Visages Villages, ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ της Άνιες Βάρντα και του JR.
Τελικά αυτό που υπερισχύει είναι η πρώτη φωνή, αυτή που μιλάει για την ευλογία της ύπαρξης του Γουές Άντερσον. Ένας σκηνοθέτης που είναι σαν απόγονος κάποιας πρόσμειξης του Άντι Γουόρχολ με τον Σαλβαντόρ Νταλί και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Αταίριαστο, ταιριαστό και σε κάθε περίπτωση απόλυτα σουρεάλ.
Με κάποιον τρόπο έχει πετύχει να του υποκλίνονται όλοι όσοι αγαπούν το σινεμά. Όσοι αγαπούν το σινεμά στην πράξη αγαπούν εκείνον και τον μανιερισμό του.
Το Isle of Dogs μιλάει για το νησί των σκουπιδιών στην Ιαπωνία. Είμαστε 20 χρόνια στο μέλλον. Εκεί όπου ο δήμαρχος μιας φανταστικής πόλης έστειλε όλα τα σκυλιά σε μια νησίδα χωματερής. Τα πήρε από τους δρόμους και τους ιδιοκτήτες και τα παράτησε εκεί. Ο 12χρονος Ατάρι αποφασίζει να αναζητήσει τον δικό του σκύλο, τον Σποτς.
Όταν δει πως στο νησί συμβαίνει κάτι τόσο απάνθρωπο, θα κάνει τα πάντα για να ελευθερώσει τον φίλο του και τους υπόλοιπους σκύλους στην παρέα του. Μαζί τους μάλιστα θα ανακαλύψει και μια κυβερνητική συνωμοσία.
Με ένα καστ που περιλαμβάνει Σκάρλετ Γιόχανσον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Μπράιαν Κράνστον, Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Έντουαρντ Νόρτον, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Χάρβι Καϊτέλ, Λιβ Σράιμπερ, Κόρτνι Βανς, Γιόκο Όνο, Αντζέλικα Χιούστον, ο Γουές Άντερσον δημιουργεί μια ανεπανάληπτη dream team. Καλύτερη κι από του Grand Budapest Hotel. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα.
Σε αυτό το stop-motion ο Άντερσον επιλέγει μια τρισδιάστατη απεικόνιση των σκύλων. Δεν είναι ένα animation. Είναι αυτό που θα συνέβαινε αν έβαζες στο μίξερ το animation με την πραγματικότητα και μετά το ανακάτευες με dressing από λαογραφία και πολιτισμική απεικόνιση της Ιαπωνίας όπως την εικονοποιεί το μυαλό του Γουές, συνοδευόμενο από πολιτικά υπομηνύματα.
Η ταινία έχει περιγραφεί ως η πιο ξέφρενη, η πιο περιπετειώδης του σκηνοθέτη κι εγώ δε βρίσκω λόγο να διαφωνήσω. Παρά τις ήπιες μομφές για αδεξιότητα και ατσούμπαλη διαχείριση στα σύμβολα που κρύβονται πίσω από την αφήγησή του, ο Άντερσον δεν παρέκκλινε κι ούτε εξέπεσε ως προς την αισθητική και σεναριακή πλευρά του Isle of Dogs.
Πίσω από την απόλυτη συμμετρία ξεπετάγονται αναμνήσεις από κάτι βαριά ρώσικα καρτούν που έπαιζε το 0-6 πριν 15-20 χρόνια. Με καρτουνίστικη λογική έχει φτιάξει αρκετές σκηνές ο Άντερσον.
Κάπως έτσι φτάνεις να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η χωματερή έχει έναν παράδεισο μέσα της. Ξανοίγεται ένας κόσμος γεμάτος περιπέτεια και αλληλεγγύη που ανήκει στα οξύμωρα που φαίνεται να αποζητά σε όλη του την καριέρα ο Γουές.