Αν για κάποιο λόγο η φιλόλογος που είχα την τύχη να μπλέκω σε αέναους λεκτικούς διαξιφισμούς όταν ακόμα έβγαζα σπυράκια στα μούτρα διαβάσει τις παρακάτω γραμμές, είναι βέβαιο πως θα πιστέψει πως πρόκειται για άλλη μια επίδειξη “σοφιστείας”. Μια αντίδραση, μια κόντρα για την κόντρα όπως τον παλιό καλό καιρό που οι δικές μας τέτοιες τελείωναν με το ακλόνητο επιχείρημα “σταμάτα εδώ ή πέρασε έξω με απουσία”.
Κι όμως κυρία μου, το να βγεις φόρα παρτίδα να κράξεις το Master αποτελεί πράξη όχι μόνο αντίστασης αλλά ηρωισμού, έστω κι αν το κάνεις με μικρή καθυστέρηση της τάξεως των τεσσάρων ετών από την αποφράδα εκείνη μέρα που βρήκε το δρόμο του για τους κινηματογράφους. Η αλήθεια είναι πως στο ερώτημα “ποια είναι η χειρότερη ταινία που έχεις δει”, η ανάμνηση της συγκεκριμένης έρχεται μονίμως στο μυαλό σαν εκείνο το ενοχλητικό κουνούπι που -αφού σου έχει πιει το αίμα όλη νύχτα- αρνείται να βγει σαν άντρας και να το λιώσεις όπως του αξίζει.
Εντάξει, μπορεί να μην είναι ακριβώς η χείριστη των χειρίστων, όμως σε αυτές τις περιπτώσεις παίζουν ρόλο και οι προσδοκίες που έχεις. Για παράδειγμα, αν με ρωτήσεις για το ποιος είναι ο πιο άφωνος τραγουδιστής του πλανήτη δεν θα σου απαντήσω “ένα παιδάκι που ήρθε να μου πει τα κάλαντα μια παραμονή πρωτοχρονιάς του ’98, το οποίο ακουγόταν τόσο χάλια που σίγουρα θα έβγαζε καλύτερο μεροκάματο αν χτύπαγε τα κουδούνια και στεκόταν μπροστά σου φορώντας επίδεσμο στο στόμα και κάνοντας ασκήσεις μουγκαμάρας”. Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο ελπίζω να έγινε καλογεράκι και να πήρε όρκο σιωπής και να μην το πετύχω σε κάνα δοκιμαστικό του Voice…
Θυμάστε το ντελίριο ενθουσιασμού που δημιούργησε το “Η ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας της με τον Βραζιλιάνο διεθνή μέσο Φλάβιο Κονσεϊσάο και τον Κροάτη διεθνή μέσο Ίγκορ Μπίσκαν“; Ωραία! Θυμάστε τι έγινε μετά; Φτάσαμε στο σημείο να λέμε γιατί δεν παίζει ο Τζιόλης; Είναι κακός παίχτης ο Τζιόλης;
Στο “Master” δεν υπήρχε Τζιόλης. Υπήρχαν, όμως οι υπερπαιχταράδες Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (θεός σχωρέστον) και Χόακιν Φίνιξ, με τον δεύτερο κιόλας να κάνει με αυτήν τη ταινία το come back του στη μεγάλη οθόνη, για το οποίο είχα την προσδοκία ότι θα ήταν σαφώς καλύτερο από το “κάνω καμπακ” της Λαίδης Άντζελας Δημητρίου.
Οι ερμηνείες, ειδικά του τύπου με το λαγώχειλο, ήταν “creme de la creme” και ρεσιτάλ που προκαλούσε μικρούς οφθαλμικούς οργασμούς, πράγμα το οποίο γινόταν σχεδόν στην κυριολεξία όταν στην εξίσωση έμπαινε και η Έιμι Άνταμς (ίσως το δεύτερο καλύτερο πράγμα που χάρισε στον κόσμο το 1974 μετά από εμένα).
Το πρόβλημα ήταν αλλού κι έχει τρία ονόματα. Και Πολ και Τόμας και Άντερσον ή απλά Πολ Τόμας Άντερσον. Ο άνθρωπος που έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο στη φλόμπα της ζωής του. Συγγνώμη κιόλας, αλλά με κληρονομιά το “Magnolia” και το “There Will Be Blood”, περίμενα ένα στήσιμο λιγουλάκι καλύτερο σε σχέση μ’ εκείνο του Μαλεζάνι στο “Καμπ Νου” όταν μάζευε πεντάρες.
Μα, οι κριτικοί το λάτρεψαν… Ναι, αλλά και τον Νταλί τον λάτρευαν. Το έκαναν, όμως, ακόμη και την στερνή του περίοδο που έβγαινε στη γαλλική tv έτοιμος να κάνει σχεδόν οτιδήποτε που θα συντηρούσε το μοναδικό μύθο του. Περίπου έτσι και ο δημιουργός του “Master”. Ξεκίνησε αποφασισμένος πως θα φτιάξει ένα αριστούργημα. Κάτι που θα λατρέψουν “αυτοί που ξέρουν”. Γεμάτο από κουλτούρα και άποψη και ψαγμενιά φτιαγμένη για λίγους. Κάτι που θα έκανε τον υπόλοιπο κόσμο να αναγκαστεί να συμφωνήσει στο φόβο μήπως βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να διαφοροποιηθεί και να τον περάσουν για άσχετο.
Ναι ρε φίλε, μαζί σου, αλλά για κάτσε λίγο. Δώδεκα χρόνια, λέει, είχε την ιδέα ο Άντερσον στο μυαλό του. Και μετά από μια ντουζίνα χρόνια, βρήκε τόση πολλή έμπνευση (δηλαδή καθόλου) που ξεκίνησε με κάτι κομμένες σκηνές που του μείνανε καβάτζα από “Θα χυθεί αίμα”. Ωραία ιδέα… Οπότε πήρε τα ρετάλια που περίσσεψαν και όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, άρχισε να γράφει και συνέχισε να το κάνει χωρίς να έχει σχέδιο, σκοπό ή ιδέα για το πώς θα κινηθεί ή πού θα καταλήξει. Μμμμμ, μη μου το πεις! Καθόλου δεν φάνηκε ρε…
Να το δείτε: Με μένα παρέα προκειμένου να παρλάρω όλη την ώρα σποϊλάροντας και αποδομώντας το σκηνή προς σκηνή μέχρι να σας σπάσω τα νεύρα.
Να μην το δείτε: Αν έχετε σινεφίλ φίλους που ψάχνετε μια αφορμή να τους βγάλετε από τη ζωή σας.