Μία από τις δυνάμεις της ελληνικής γλώσσας είναι το γεγονός πως μπορεί να πει το ίδιο πράγμα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Και κάθε διαφορετικός τρόπος να σου δείχνει να καταλάβεις ότι τελικά δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Υπάρχει, έστω και ανεπαίσθητη, μια διαφορά. Ανάμεσα στο γρήγορα και το βιαστικά η διαφορά δεν είναι ανεπαίσθητη. Οι δύο λέξεις δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά η μία προπορεύεται της άλλης. Για να καταλάβεις τι σημαίνει βιαστικά και τι γρήγορα, θα χρειαστείς ένα παράδειγμα. Το Castle Rock είναι από αυτά που μπορούν να στο εξηγήσουν.
Η νέα σειρά που παράχθηκε από τον horror κόσμο του Στίβεν Κινγκ δεν έγινε ούτε γρήγορα ούτε βιαστικά. Στην προσπάθειά της όμως να αποφύγει το δεύτερο, απέφυγε και το πρώτο. Ένα χαρακτηριστικό που έχει αποδειχθεί πολύ σημαντικό για την αντοχή στο χρόνο που διακρίνει αρκετές πετυχημένες ή αποτυχημένες σειρές του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.
Έχοντας δει τον μισό κύκλο της πρώτης σεζόν, το Castle Rock αφήνει περιθώριο για μια ή και παραπάνω εκτιμήσεις. Η μία, σχετικά ασθενής μεν, λέει ότι το έργο του Στίβεν Κινγκ δεν είναι για να τεμαχίζεται. Δεν ενδείκνυται για να «σπάει» το horror στοιχείο και έτσι να αποδυναμώνεται και να ατονεί. Αυτό είναι περισσότερο μια ένδειξη, παρά μια θέση. Ίσως η συνέχεια του κύκλου να τα αναιρέσει όλα.
Εκείνο που κατέχει μια μεγαλύτερη σταθερότητα είναι πως μιλάμε για μια σειρά ένα τσικ πιο αργή σε σχέση με τον επιθυμητό βαθμό ταχύτητας στην πλοκή. Σαν τον επιθετικό που κάνει την προβολή σε μια παράλληλη σέντρα και το πόδι χάνει για ελάχιστα δέκατα την μπάλα. Το καλό στην περίπτωση του Castle Rock είναι πως ο Στίβεν Κινγκ καταφέρνει να μην ενισχύει τόσο πολύ αυτή την αδυναμία, αλλά να της αφαιρεί στοιχεία. Έτσι, μιλάμε για μια λιγότερο σπιντάτη σειρά, που ενστερνίζεται σεναριακά και σε μεγάλο βαθμό το πέπλο μυστηρίου που ενυπάρχει στο κάθε τι που περιγράφει ο Κινγκ.
Το Castle Rock είναι μια πόλη που έχει σβηστεί από τον χάρτη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά γιατί η αλλαγή των δήμων την έχει απορροφήσει αλλού και μόνο οι κάτοικοι της εμμένουν στην γεωγραφική προσήλωση και αναφορά. Μεταφορικά γιατί οι απ΄έξω δεν θα ήθελαν με τίποτα να ζουν εκεί και οι κάτοικοι της θα ήθελαν να καεί συθέμελα το μέρος. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο δικηγόρος θανατοποινιτών Χένρι Ντίβερ για κάποιους λόγους παραπάνω. Ο αστυνομικός Ζαλέσκι επίσης. Ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Άλαν Πάγκμπορν ακόμα περισσότερο, έχοντας γνώση πραγμάτων που οι νεότεροι αγνοούν. Στη μέση όλων αυτών μια διαρκής περιστροφή της πλοκής γύρω από ένα παρελθοντικό γεγονός, τον θάνατο του πάστορα Ντίβερ, και γύρω από την χλωμή και παράξενη εμφάνιση ενός νεαρού.
Ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ κατέχει καλά την τέχνη της αποπλάνησης του θυμικού του θεατή, έχοντας την προϋπηρεσία στο The It. Εδώ υποδύεται τον αγνώστου ταυτότητος νεαρό που βρίσκεται κλεισμένος σε ένα κλουβί στις ιδιωτικές φυλακές Shawshank.
Αυτός ο νεαρός είναι το κλειδί ή και η πηγή όσων παράξενων και κλιμακούμενα τρομακτικών συμβαίνουν. Όπως οι ξαφνικοί θάνατοι κρατουμένων. Το ερώτημα σε αυτή την ψυχολογική διαστροφή των γεγονότων είναι το τι. Και το πώς. Και το γιατί.
Τι παίζει με αυτόν τον κάτισχνο νεαρό; Πώς εμπλέκεται αυτός με τον διευθυντή που αυτοκτόνησε; Πώς εμπλέκεται με τον Χένρι Ντίβερ, τον πατέρα του και τους υπόλοιπους νεκρούς που εμφανίζονται; Γιατί κάνει ό,τι κάνει; Γιατί δεν διαθέτει παρελθόν και κανείς δεν μπορεί να βρει από πού προέρχεται; Γιατί το Castle Rock είναι μια νοσηρή κομητεία; Ένα τι, δύο πώς και τρία γιατί. Τελικά το ερώτημα ήταν πληθυντικός αριθμός και όχι ένα.
Όταν όλα αυτά φτιάχνονται από τον μετρ Στίβεν Κινγκ και πλαισιώνονται από τον ευφάνταστο Τζ. Τζ. Έιμπραμς, το αποτέλεσμα έχει ένα πολύ ανώτερο πάτωμα, αλλά και ταβάνι. Απέχει πολύ από το πάτωμα, θέλει όμως μια μικρή λεπτομέρεια για να το οδηγήσει κοντά στο ταβάνι. Αν το βρει, δημιουργεί νέες δυνατότητες στην παραμυθία τρόμου του Κινγκ. Αν όχι, τότε το Castle Rock θα είναι απλά μια πολύ καλή σειρά που ποτέ δεν θα γίνει κόλλημα ή αιτία πόρωσης.