Αυτό που έχει γίνει με το Casa de Papel από το Πάσχα και μετά, δεν έχει προηγούμενο. Κάτι που νομίζω έχει ξαναγίνει opening line σε κείμενό μου, αλλά δεν έχω και κανένα ευρύ λεξιλόγιο. Οπότε συμπαθάτε με. Πάμε παρακάτω. Έχουν περάσει 4 μήνες και κάθε μέρα παρουσιάζεται ένα νέο σμήνος τηλεθεατών που βλέπουν μονοκοπανιά τους δύο κύκλους, με αποτέλεσμα να ανανεώνεται ο ενθουσιασμός για τους ήδη υπάρχοντες. Είναι λες και τους δίνεται η ευκαιρία να μεταλαμπαδεύουν την δική τους εμπειρία, να προσθέτουν τη δική τους αντίληψη, έχοντας μια μεγαλύτερη απόσταση.
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ κάθε φορά που βλέπω έναν μεταγενέστερο θεατή. Έτσι ένιωσε και ο κολλητός μου που με έπρηζε ενάμιση μήνα να δω το Casa de Papel και του έλεγα ότι βαριέμαι. Μόλις το ξεκίνησα, του έστελνα κάθε δέκα λεπτά ενόσω αυτός δούλευε. Άρα του ανταπέδιδα το πρήξιμο. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ για εκείνον. Μόνο δυόμιση μέρες.
Έχοντας κάνει έναν πρόχειρο υπολογισμό από τα πολλά στάτους και τις αναρτήσεις του Bella Ciao στα social media, πιστεύω ότι άνετα μπαίνουμε Βουλή ως κόμμα όσοι έχουμε δει το Casa de Papel. Τις 500.000 τις φτάνουμε. Κι αν δεν τις φτάνουμε τώρα, θα τις φτάσουμε μέχρι να έρθει ο τρίτος κύκλος. Μέχρι τότε μένουν ακόμα πολλά να συζητήσουμε.
Έχει καταναλωθεί ηλεκτρονικό μελάνι για το πόσο γυναικάρα είναι η Τόκιο. Έχουν χιλιοακουστεί τα «ναι ρε φίλε» για τη σκηνή που μας συστήνεται η κόρη του πρόξενου. Εκεί, στις τουαλέτες. Αυτό για το οποίο δεν έχει δοθεί ικανοποιητικός χώρος είναι ο χαρακτήρας που θα του άξιζαν τα χειρότερα. Που θα έπρεπε να βιώσει ό,τι πιο βασανιστικό επειδή είναι αυτό που είναι.
Στην αρχή σκέφτηκα έντονα την Ρακέλ Μουρίγιο. Αυτή την τύπισσα που της είχαν αναθέσει μια τόσο μεγάλη υπόθεση και έφερνε στο αρχηγείο έναν τύπο που γνώρισε πριν δύο 24ωρα. Ακόμα κι αν δεν ήταν ο Professor, ακόμα κι αν ήταν ένας του κατηχητικού, πάλι κατάπτυστη θα ήταν η συμπεριφορά της. Και στο τέλος πηγαίνει τόσο ανερυθρίαστα να τον βρει. Μόνο που δεν έβαλε στην πλάτη μια φούξια τσάντα που έδινε δώρο το Σούπερ Κατερίνα.
Αλλά η Ρακέλ την γλύτωσε. Την γλύτωσε γιατί από πάνω της υπάρχει η Μερσέντες, η καθηγήτρια των μαθητών. Η ποντικομούρα που με έβγαλε από τα ρούχα μου με το τρέμουλο στο πρόσωπό της. Αυτό δεν σημαίνει πως η Μερσέντες είναι το πρόσωπο που όλοι μας θα θέλαμε να δείρουμε ή να το περιλάβει ο Ελσίνκι.
Το όνομα που ενώνει όλους εμάς τους ρέκτες του Casa de Papel είναι άλλο. Αρτούρο Ρομάν. Ο Αρτουρίτο. Αυτός που η ισπανική γλώσσα μου δίνει κάθε δικαίωμα να τον αποκαλέσω ίχο δε πούτα χωρίς να με κυνηγάει το διαδικτυακό ΕΣΡ. Ξέρω, δεν είναι και πολύ δεοντολογικό. Αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ. Κανείς δε νομίζω πως μπορεί.
Μιλάμε για το πιο γλοιώδες πρόσωπο της σειράς. Για τον Ισπανό που θα έκανε τον Χλαπάτσα να ωχριά μπροστά του. Γι΄αυτόν που το να του φάει κάποιος την ερωμένη και το παιδί δεν είναι αρκετό για να σβήσει τη δίψα μας για το αίμα του. Ούτε τα όσα πέρασε. Ούτε η σφαίρα που έφαγε, ούτε η βόμβα που του πέρασαν γιλέκο. Όλα αυτά μαζί δεν ακούμπησαν ούτε στο ελάχιστο αυτό που θα άξιζε στον Αρτουρίτο.
Κάθε επεισόδιο ξύλο. Όχι φυσικά γιατί αντιστάθηκε στους ληστές. Αλλά γιατί ήταν ρίψασπις και προδότης σε κάθε μικρό σχέδιο που οργανωνόταν. Ήταν διατεθειμένος να μαρτυρήσει τους πάντες αν του έδιναν το παραμικρό. Ένας χαφιές ολκής. Αυτό ήταν. Κι η θέση που είχε ως διευθυντής στο Νομισματοκοπείο είναι ενδεικτική. Χωμένος σε ένα θησαυροφυλάκιο, στην γραφειοκρατία και ταυτόχρονα τον κίνδυνο.
https://www.youtube.com/watch?v=397OrZIiWF8
Ο Αρτούρο Ρομάν είναι εκείνο το παιδί στο σχολείο που σε έγραφε με πάθος στο απουσιολόγιο. Που όταν κανονιζόταν μαζική αποχή από ένα μάθημα, ανέβαινε χωρίς δεύτερη σκέψη στην τάξη και κάρφωνε τους πάντες στον καθηγητή.
Αν δεν υπήρχε ο Αρτούρο δεν θα έβρισκα λόγο να συνεχιστεί η σειρά. Μόνο για χάρη του όμως εύχομαι ο τρίτος κύκλος να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙΣ ΑΡΤΟΥΡΙΤΟΟΟΟΟ!