Η επαφή μου με τον κόσμο των anime ή animation σε επίπεδο σειρών είναι από ελάχιστη ως ανύπαρκτη. Θα ήταν σίγουρα ανύπαρκτη αν δεν υπήρχε το Μακεδονία TV να μου μάθει τους Simpson πριν από 18-19 χρόνια. Όταν όμως έπαψα να βλέπω τηλεόραση, δεν είχα πια καθόλου αντίληψη του τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αποσπασματικά μόνο είχα δει επεισόδια από South Park ή Family Guy και ως εκεί. Μέχρι που πέρσι άρχισα να βλέπω το Archer. Εκεί μου έγινε η πρώτη ένεση. Δεν ήταν αρκετή. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες και προτροπές φίλων για να έρθει η ένεση του Rick and Morty.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω πολλά για το τι πραγματεύεται. Ένας διαγαλαξιακά πανέξυπνος παππούς, ο Ρικ, παίρνει στις διαπλανητικές περιπέτειές του τον εγγονό του Μόρτι γιατί η δική του αφέλεια καμουφλάρει καλά την υπερευφυΐα του. Ανάμεσα τους βρίσκονται η εγγονή Σάμερ που αφήνει για λίγο το κινητό, τον καναπέ και τη δημοφιλία στο σχολείο και σταδιακά γίνεται μέρος της εξίσωσης, η κόρη του Ρικ και μαμά του Μόρτι, η Μπεθ, μια δυναμική και συνάμα εξαρτημένη από το κρασί γυναίκα, και ο μέτριος εγκεφαλικά Τζέρι. Ο μπαμπάς της οικογένειας. Δειλός όσο δεν πάει και χωρίς πραγματική κρίση.
Αυτό το combo στο Rick and Morty είναι που γεννά όλο το χιούμορ. Το βιτριολικό χιούμορ που πασπαλίζεται με εξειδικευμένη γνώση κβαντικής φυσικής, κβαντομηχανικής και όλων των πιθανών δύσκολων λέξεων που μπορώ να σκεφτώ σχετικά με τη φυσική και να τις χρησιμοποιήσω για να φανώ super intelligent. Αν και στην πράξη οδεύω ολοταχώς για να γίνω ένας Τζέρι. Παρόλο που και η φάση του Μόρτι που αυνανίζεται ασταμάτητα δεν με αφήνει ασυγκίνητο.
Με το πρώτο teaser της 4ης σεζόν να μας προετοιμάζει για τους σούπερ ήρωες, είναι καιρός να μιλήσουμε γι΄αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν την καλύτερη animation σειρά εξ Αμερικής.
https://www.youtube.com/watch?v=ZHeItjgq7uw
Το Rick and Morty δεν είναι απλά αστείο. Βασικά θα χρειαστεί να απορροφήσεις πολλά πράγματα μέχρι να καταφέρεις να αποδεχτείς το χιούμορ του ως χιούμορ. Είναι κι αυτό μέρος της πολύ ιδιαίτερης και κατά την άποψή μου υψηλής δομής που έχει το σενάριο. Ένα σενάριο που σε κάθε επεισόδιο μοιάζει με έναν αχταρμά πραγμάτων, αλλά όσο ξεδιπλώνεται, τόσο αντιλαμβάνεσαι πως όλα έχουν ένα σκοπό και οδηγούν κάπου.
Το Rick and Morty έχει επίσης μια κυνικότητα που το μετατρέπει σε κάτι ρομαντικό εν τέλει. Συντίθεται από ορισμένες κάπως σκαιές και το δίχως άλλο προορισμένες για πιο ζόρικα στομάχια σκηνές. Όπως η παρακάτω.
Ή όπως το γεγονός ότι έτσι απλά ο Ρικ και ο Μόρτι άφησαν την δική τους διάσταση και πήγαν σε μια άλλη, σκοτώνοντας τους εαυτούς τους και θάβοντάς τους στην αυλή. Είναι κάτι που δε νομίζω πως θα το ξεπεράσω. Γενικά το εν λόγω επεισόδιο με τον χυμό του έρωτα που πλάσαρε ο Μόρτι στην Τζέσικα. Ούτε κι αυτό που συμβαίνει στο τέλος του 2ου κύκλου και στη μετάβαση προς τον τρίτο.
https://www.youtube.com/watch?v=y4VykEGcVoo
Είναι όμως την ίδια στιγμή αυτός ο τρόπος που επιλέγουν οι δημιουργοί Νταν Χάρμον και Τζάστιν Ρουαλάντ για να σατιρίσουν. Για να αναδείξουν την υπερβολική, την τραγελαφική πλευρά ορισμένων πραγμάτων και καταστάσεων της αμερικανικής καθημερινότητας. Εννοείται πως το εργαλειακό τους μέσο είναι ξανά η υπερβολή, το εκκεντρικό αν θέλετε.
Χρειάστηκα κάπου 6 με 7 επεισόδια για να μπορέσω να διαχειριστώ κάθε εικόνα και μήνυμα που περνούσε μέσα μου το Rick and Morty. Μόλις υπερκεράσεις αυτό το στάδιο-εμπόδιο, τότε βλέπεις καθαρά πόση ουσία εμπεριέχεται σε αυτή τη σειρά.