Ο Ντουέιν Τζόνσον είναι ένας τύπος που όλοι θα θέλαμε να είμαστε. Ίσως όχι τόσο μπρατσωμένοι, αλλά την γενικότερη συμπεριφορά του και στάση ζωής που έχει απέναντι στα πράγματα, θα θέλαμε να την έχουμε κι εμείς. Να έχουμε κατακτήσει πράγματα και να είμαστε απόλυτοι κυρίαρχοι του εαυτού μας στον τομέα μας.
Ο γνωστός The Rock μπορεί εδώ και μια 6ετία να κάνει ό,τι θέλει κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Έχει το μπάτζετ, έχει τις ιδέες, πείθει τους κατάλληλους ανθρώπους με τον τρόπο του και δημιουργεί όσα οραματίζεται. Το 2015 οραματίστηκε να κάνει το sequel του Jumanji. Και γιατί είχε από καιρό δει ότι η εποχή επιτάσσει νοσταλγία, επιτάσσει επαναδιατύπωση του παλιού, αλλά και γιατί πίστευε ότι μπορούσε να προσφέρει μια ωραία ιστορία.
Αυτά βέβαια δεν εξασφαλίζουν ποτέ και σε κανέναν την επιτυχία. Ο ίδιος το ξέρει καλά, αφού το Baywatch που έκανε δεν συγκίνησε κανέναν. Το Jumanji, ένα εξίσου δυνατό brand της δεκαετίας του ’90, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει την ίδια τύχη. Να είναι μια ταινία που την χαίρονται μόνο οι πρωταγωνιστές της και κανείς άλλος.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Το Jumanji πέτυχε σε βαθμό που ούτε ο ίδιος ο Τζόνσον δεν θα έλεγε ότι θα συμβεί. Έχοντας κυκλοφορήσει αρχικά το 2017, τον Δεκέμβριο, αλλά κάνοντας όλο του το promo και το άνοιγμα στις κινηματογραφικές αγορές το 2018 – σε εμάς ήρθε στις αρχές Ιανουαρίου – το Jumanji διήνυσε μια απόσταση μέχρι μια πανύψηλη κορυφή.
Το έκανε τόσο αθόρυβα που βλέποντας μόνο το τελικό στάδιο, νιώθεις μια έκπληξη. Για να το καταλάβεις, θα σου πω ότι τα έσοδα του όσο παιζόταν στις αίθουσες, ξεπέρασαν τα 962 εκατομμύρια δολάρια. Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο για μια ταινία που φτιάχτηκε με το 1/10 σχεδόν.
Εκείνο που μεγεθύνει ακόμα περισσότερο την επιτυχία είναι πως αποτελεί ένα ασυνήθιστο γεγονός για τον Ντουέιν Τζόνσον. Δεν είναι μια ταινία που απλώς βλέπεται ευχάριστα. Είναι μια πολύ ωραία ταινία. Στο πως διαχειρίζεται τις high school ανησυχίες των 4 μαθητών, στον συμβολισμό που κάνει με την εμφάνισή τους όταν τους ρουφάει το παιχνίδι, σε αυτό που συμβαίνει στο τέλος με τον Σπένσερ και τη Μάρθα, σε όλα του.
Αν κάτι του έλειπε για να γίνει ακόμα καλύτερο είναι περισσότερη έμφαση στην άγρια φύση της ζούγκλας. Να παίξει με ανάλογο τρόπο με την πρώτη ταινία. Στο τέλος ίσως να νιώσεις ότι τα 120 λεπτά ταινίας δεν ήταν αρκετά. Αλλά μήπως αυτό δεν είναι σημάδι επιτυχίας του Jumanji και των επιλογών που πήρε ο The Rock;
Για αυτόν είχε και μια ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία γιατί έπρεπε να βγει εντελώς εκτός εαυτού σε σχέση με τους ρόλους του ήρωα που κάνει συνήθως. Έπρεπε να εμφυσήσει στο σώμα του ήρωα έναν φοβικό, έναν δειλό χαρακτήρα. Κι επειδή δεν γίνεται να κρίνουμε τον Τζόνσον λες κι είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, θα έλεγα πως ήταν άψογος στο μέτρο του δυνατού.
Όπως σημαντική ήταν κι η συμβολή του Τζακ Μπλακ. Αυτός κι αν είχε ένα ακόμα πιο δύσκολο έργο. Να συνδυάσει τα στοιχεία ενός 45άρη με κοιλιά με αυτά μιας 16χρονης ντίβας που νομίζει πως είναι η Βασίλισσα του χορού.
Η απόφαση του The Rock να πάει και για τρίτο συνολικά και δεύτερο δικό του Jumanji, κατέστη πολύ εύκολη. Ακόμα κι αν εκείνη η ταινία δεν είναι ούτε στο 50% καλή, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα. Το σχεδόν 1 δισ. έσοδα του επιτρέπουν να αστοχήσει άλλες 3-4 φορές.