Όταν ήμουν πιο μικρός συνήθιζα να σκέφτομαι με ζήλια όλους εκείνους που έζησαν τη στιγμή. Τη στιγμή της δημιουργίας, της γέννησης των σπουδαίων πραγμάτων. Ξέρετε στη σημερινή εποχή έχουμε τόσο δεδομένη την εξέλιξη, τεχνολογική και ευρύτερη, που δεν μας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την αποδοχή ενός έργου από το ευρύ κοινό. Το Westworld χαϊδεύει τον ουρανό έχοντας υπερκεράσει κι αυτό το τρόπον τινά εμπόδιο.
Το Westworld είναι ένας επαρκής λόγος για να θεωρήσουμε εαυτούς τυχερούς που ζήσαμε στην εποχή του. Αν το 1930 και οι επόμενες 2 δεκαετίες ήταν η εποχή των πιονέρων της λογοτεχνίας και της ποίησης, το 2010 ως σήμερα είναι η εποχή των σκαπανέων της τηλεόρασης. Όχι με την απλή έννοια της, αυτή την εύκολα βρώσιμη από τους ανθρώπους. Αλλά μιας τηλεόρασης που αποτελεί ένα παράθυρο ονείρων, ουτοπίας, δυστοπίας, ερεισμάτων και άλλων πραγμάτων που εμφωλεύει.
Θυμάστε τις αντιδράσεις του κόσμου για το True Detective; Το Westworld μπόρεσε να τους δώσει χαρακτήρα μέτριου. Κι αυτό γιατί ο Τζόναθαν Νόλαν, η Λίζα Τζόι, ο Τζ. Τζ. Έιμπραμς και το HBO παρέδωσαν ένα σύνολο μορίων που στην ένωση τους ξεχειλώνουν την ανθρώπινη σκέψη. Στο πρώτο κιόλας επεισόδιο είχε φανεί ότι κάθε βδομάδα θα μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι νέο που ξεπήδησε στην αντιληπτική μας ικανότητα.
Η χρονική λούπα, το γεγονός ότι δεν μπορείς ποτέ να βάλεις τα γεγονότα σε μια σειρά, ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον εναλλάσσονταν σε μία θέση, ώστε δεν ήξερες να πεις ποτέ ποιο οδηγούσε και ποιο ακολουθούσε είναι ένα μνημείο σεναρίου, μνημείο σύλληψης και εκπόνησης. Γύρω από αυτό εμφανίστηκαν πολλές άλλες έννοιες που όρισαν, ορίζουν ή πρόκειται να μας ορίσουν. Η θέση της μηχανής, με στοιχεία παρμένα από Τσάπλιν, Όργουελ, Κιούμπρικ, Μάμφορντ, μέχρι την ζωγραφική των Μπρακ και Σεζάν. Η επανάσταση της μηχανής απέναντι στον δημιουργό της ως δείγμα του ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φτάσει ως το τέρμα.
Η ανάγκη του ανθρώπου να διοχετεύσει τη βία που οργιάζει μέσα του σε ένα δοχείο που δεν θα επιφέρει ζημία στο κοινωνικό σύμβολο. Μια ανάγκη που εμφορείται σε παρελθόντα χρόνο, αλλά και στο τώρα. Τα video games είναι μια πηγή έμπνευσης για το Westworld. Η διηνεκής επιθυμία του ανθρώπου να βάλει ένα κομμάτι του κάπου που θα μακροημερεύσει περισσότερο από εκείνον, κάπου που θα σπάσει το φράγμα του μέσου όρου ζωής. Τόσες κι άλλες τόσες αναφορές σε ένα ιστορικό και μη παρελθόν της ανθρώπινης νόησης μπορείς να απαντήσεις στο Westworld.
Κι αν το Westworld είναι αυτό που λέω και στον τίτλο, το σπουδαιότερο αφήγημα φουτουρισμού που αφήνει η δική μας εποχή στο μέλλον, ο Ρόμπερτ Φορντ, ο ρόλος του Άντονι Χόπκινς είναι ένας από τους 2-3 κορυφαίους ρόλους που υπήρξαν ως σήμερα στο τηλεοπτικό στερέωμα. Τα δύο τελευταία επεισόδια της πρώτης σεζόν που ολοκληρώθηκε προχθές, το δείχνουν περίτρανα. Μέχρι τότε έδινε την εντύπωση στον θεατή ότι πρόκειται για έναν ματαιόδοξο γέρο, που αρνείται να αποδεχτεί ότι πρέπει να κάνει βήμα πίσω και επιμένει πεισματικά να κρατήσει το πάρκο που έφτιαξε στην κορυφή του κόσμου. Στο τέλος όμως, ο Ρόμπερτ Φορντ (ένα όνομα που γυρίζει συνεχώς γύρω από τις ιδέες του φορντισμού και του μεταφορντισμού) αποκαλύπτει στα ανδροειδή την πραγματική φύση των κινήτρων του. Το μυστήριο πίσω από τον Άρνολντ, η επιβεβαίωση της θεωρίας για τον Γούιλιαμ και τον Άντρα με τα Μαύρα, η Ντολόρες, είναι ιστορίες που έχουν το πρώτο τους βήμα στον Φορντ, τις ξεκλειδώνει ο ίδιος με τρόπο που αλλάζει κάθε εικασία και υπόθεση τους.
*Με την 2η σεζόν να έχει μπει σε διαδικασία προπαραγωγής πριν καν ξεκινήσει η 1η, το Westworld μπαίνει στο πιο σκληρό μονοπάτι σειρών τέτοιου μεγέθους. Στο μονοπάτι της συνέχειας…