Μέσα σε μια πορεία 55 χρόνων, είναι πολλά εκείνα τα πράγματα που θα μπορούσες να σταχυολογήσεις ως σημαντικά ή ως τα κορυφαία. Τόσο πολλά ώστε να αποτελούν μια ξεχωριστή, σκέτη καριέρα. Ενός δεύτερου εγώ. Κι είναι ακόμα ατελέσφορο να επιχειρεί να το κάνει αυτό ένας που βίωσε μόνο τα τελευταία 8-9 χρόνια αυτής της καριέρας.
Έχω δει λίγες ταινίες του Ρόμπερτ Ρέντφορντ συγκριτικά με άλλους και στο σύνολο των ταινιών του. Και η πλειοψηφία αυτών δεν συγκαταλέγονται από κανέναν στις καλύτερες του ταινίες. Το Our Souls at Night για παράδειγμα με εκείνον και τη Τζέιν Φόντα είναι μια κλασική αισθηματική ταινία με τον Ρέντφορντ, αλλά σίγουρα δεν θα την έβαζες στη δεκάδα του.
Κι όμως το The Old Man and the Gun είναι τέτοιο που σε ωθεί να ολισθήσεις προς μια διαπίστωση. Ο ίδιος ο Ρέντφορντ, συνεπικουρούμενος και ίσως ωθούμενος από τους συμπρωταγωνιστές του, είναι πάλι ένας από εκείνους τους σπουδαίους σε αυτή την ρομαντική κωμωδία δράσης που θα μπορούσε να περιλαμβάνει και κανά δυο ακόμα genres μέσα της.
Μιλάμε για την τελευταία χρονικά αλλά και για την τελευταία γενικώς ταινία που ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ λειτουργεί ως ηθοποιός. Το «παιδί του Sundance» είχε πει ότι στο Old Man and the Gun θα δώσει την ύστατη παράσταση του κι από δω και πέρα θα λειτουργεί με όλες τις άλλες ιδιότητες εκτός του ηθοποιού.
Όταν αποφασίζεις να δώσεις ένα τέλος, τότε πρέπει πάντοτε να φροντίζεις ώστε να είναι το καλύτερο τέλος. Ένα τέλος που θα μείνει έντονα στη μνήμη του άλλου. Τα δίνεις όλα για μια ακόμα φορά. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ όχι απλά τα δίνει όλα. Εναποθέτει κάθε χαρακτηριστικό του, κάθε ικανότητα του με τον ρόλο του Φόρεστ Τάκερ.
Στο Old Man and the Gun που κυκλοφορεί από αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες από την Odeon, παρακολουθούμε μια παραβολή, μια αλληγορία για την παρακαταθήκη του Ρέντφορντ στο σινεμά ως ηθοποιός.
Ένας αμετανόητος ληστής, ο Φόρεστ Τάκερ, συνεχίζει σε ηλικία 75 περίπου ετών να ληστεύει τράπεζες. Μαζί με την συμμορία του που αποτελείται από δύο ακόμα γερόλυκους, τον Τέντι και τον Γουάλερ. Θα αναρωτιέται κανείς πώς καταφέρνουν τρεις γέροι να επιδείξουν τα στοιχεία που απαιτεί το να ληστεύεις τράπεζες; Η απάντηση έρχεται στον ασυνήθιστο τρόπο που το κάνουν.
Δεν εισβάλλουν μέσα με τα όπλα σηκωμένα, δεν φοράνε κάλτσες στο κεφάλι, δεν απειλούν. Αφήνουν τους άλλους να κάνουν τις υποθέσεις τους. Ο Τάκερ που κάνει όλη τη δουλειά απλώς δείχνει το όπλο του και χαμογελάει. Δρα με τέτοια ευγένεια, προσεγγίζει με καλοσύνη τους διευθυντές των τραπεζών και τους ταμίες, ώστε όταν φεύγει εκείνοι δεν νιώθουν έντρομοι, δεν είναι σοκαρισμένοι απ΄αυτό που συνέβη.
Τον κοιτάνε με μια περιέργεια και από μέσα τους απλώς σκέφτονται «αυτός είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος». Αυτό λένε κιόλας στις περιγραφές τους στους αστυνομικούς. Αυτό βλέπουν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί από τις κάμερες ασφαλείας. Η τριάδα αυτή δεν ληστεύει με μίσος, δεν ληστεύει γιατί θέλει τόσο πολύ τα λεφτά. Ληστεύει γιατί βλέπει στη ληστεία ένα πάθος, την αντιμετωπίζει ως μια μορφή έκφρασης.
Μεταξύ των πολλών ληστειών που κάνουν ο Τάκερ και η παρέα του, βλέπουμε και το συναπάντημά του με την Τζουλ, μια γυναίκα της ηλικίας του, η οποία είναι γοητευτική και μοιάζει να έχει ανάγκη τα σκιρτήματα του ενδιαφέροντος και της αγάπης. Ο Φόρεστ και η Τζουλ γνωρίζονται, συναντιούνται, πηγαίνει σπίτι της να την δει να ιππεύει τα άλογα της και το δίχως άλλο ζει τη ζωή στο τώρα, τη ζωή των κατακτήσεων ακόμα και στα 75 του.
Η κεντρική αξία της ταινίας μοιάζει να είναι η δημιουργία ζευγαριών. Η τριάδα Ρέντφορντ-Ντάνι Γκλόβερ-Τομ Γουέιτς είναι το ένα πεδίο δράσης. Το «τανγκό» του Ρέντφορντ με τον Κέισι Άφλεκ που είναι άρτιος στο ρόλο του αστυνομικού που ερευνά την υπόθεση της συμμορίας είναι ένα δεύτερο. Η σχέση του Ρέντφορντ με την αθεράπευτα γοητευτική Σίσι Σπέισεκ είναι το τρίτο. Όλα είναι ταυτόχρονα εξίσου σημαντικά, αλλά και καταλαμβάνουν διαφορετική θέση στην κλίμακα.
Δεν θα βρεθούν όμως ποτέ στην πρώτη θέση. Γιατί εκεί βρίσκεται ο απαράμιλλος Ρέντφορντ μόνος του. Όχι μόνο γιατί ο χαρακτήρας του έχει εξ ορισμού αυτό το πλεονέκτημα. Αλλά γιατί και ο ίδιος το ενισχύει με το χάρισμα του. Η αξία της απλότητας δεν πρέπει να έχει βρει στο παρελθόν άλλον τέτοιον ορισμό. Έναν ορισμό που δεν γράφεται μόνο από τον Ρέντφορντ. Έχει μεγάλη συμβολή σε αυτό ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λόουερι.
Τόση ώρα, ύστερα από τόσες λέξεις, ακόμα αναζητώ εκείνη τη μία λέξη που θα μπορούσε έστω να προσεγγίσει αυτό που είναι ο Ρέντφορντ στο Old Man and the Gun. Αξιοθαύμαστος. Αν μ΄άκουγες κιόλας να στο λέω, θα το άκουγες με τόσο στόμφο, με τα μάγουλα μου να φουσκώνουν και να εκπνέουν πάθος.
Κι αν δεν μπορείς να το φανταστείς, γιατί δεν με ξέρεις και δεν ξέρεις πώς ακούγεται η φωνή μου ή πώς λέω τα πράγματα με στόμφο, καλύτερα για σένα. Δεν χρειάζεται να βιώσεις κάτι δανεικό. Βίωσε αυτά που λέω πρωτότυπα, με τον δικό σου τρόπο και με το πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τα συναισθήματα. Με λίγα λόγια, δες την ταινία.
* Το The Old Man and the Gun κυκλοφορεί αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες από την Odeon.