Το A Star is Born είναι μια ταινία που αναμέναμε από πολύ καιρό πριν. Όχι μόνο από το Φεστιβάλ της Βενετίας πριν από ένα μήνα, όπου προβλήθηκε η ταινία για πρώτη φορά σε κοινό. Αλλά από τον περασμένο Ιούνιο που κυκλοφόρησε το trailer κι εκεί διαφαινόταν πως ο Μπράντλεϊ Κούπερ έχει στήσει κάτι πολύ καλό. Σκηνοθετικά τουλάχιστον.
Φτάσαμε στην εβδομάδα που θα βγει η ταινία στις αίθουσες και η Tanweer μας έδωσε τη δυνατότητα να την δούμε λίγον πριν την επίσημη κυκλοφορία κι αυτό που μένει ως συνολική αίσθηση είναι πως για μια από τις μετρημένες περιπτώσεις, ο Μπράντλεϊ Κούπερ κατακλύζει την οθόνη. Είναι καθολικός, είναι αυτός που κάνει το A Star is Born μια από τις ταινίες της χρονιάς. Όχι μόνο γιατί έχει την γενική καθοδήγηση ως σκηνοθέτης, αλλά και γιατί η ερμηνεία του είναι τέτοια.
Στο remake της ταινίας του 1976, ένα αστέρι γεννιέται, αλλά ο πραγματικός τίτλος της ταινίας που υποβόσκει είναι το Ένα Αστέρι Σβήνει. Παρακολουθούμε την ταυτόχρονη άνοδο και την πτώση δύο αστεριών. Είναι σαν τον νόμο της αναπλήρωσης στη φύση. Και στην ίδια την τέχνη. Ιδίως όταν τα δύο αστέρια ενώνουν την προσωπική τους ζωή.
Ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης, ένας τραγουδιστής της κάντρι, ο Τζάκσον Μέιν, βρίσκεται εντελώς τυχαία σε ένα drag show bar και γνωρίζει την Άλλι. Η Άλλι δουλεύει σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο, αλλά στο αίμα της κυλάει το ταλέντο της μουσικής. Συνθέτει και τραγουδάει. Συνήθως το κοινό της είναι ο εαυτός της και ο πατέρας της. Κατ΄εξαίρεση το κάνει σε εκείνο το μπαρ. Δεν έχει σκεφτεί ποτέ όμως να το κάνει επαγγελματικά, μπροστά σε κοινό.
Ο Μέιν ερωτεύεται την ίδια, αλλά αυτός ο έρωτας είναι δεύτερος. Πρώτα έρχεται ο έρωτας για τη φωνή της και το ταλέντο της. Τα πράγματα εξελίσσονται κάπως κατακλυσμιαία και οι δυο τους γίνονται ντουέτο και η Άλλι τον ακολουθεί και τραγουδάνε μαζί στις συναυλίες ανά τις ΗΠΑ. Τραγουδάνε τα τραγούδια της μαζί με τα δικά του. Κι όταν πια έχει συνηθίσει να βρίσκεται πάνω στη σκηνή, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κοινού, της ανοίγεται μια άλλη πόρτα.
Μια πρόταση από έναν μάνατζερ την βάζει για τα καλά στον κόσμο της pop μουσικής και σε αυτό που λέμε making of a popstar. Αυτό σημαίνει αλλαγή στο στυλ της εμφάνισής της, αλλαγή στη μουσική της και το πιο σημαντικό, αλλαγή σε όλα αυτά που έχει να εκφράσει. Πλέον, η μουσική της αρχίζει να υστερεί σε ουσία έκφρασης και κατευθύνεται προς το φαίνεσθαι περισσότερο. Δεν της βγαίνει σε κακό προφανώς. Αλλά είναι το σημείο που χαλάνε τα υπόλοιπα.
Όσο εκείνη αναδύεται προς την κορυφή, ο Τζάκσον πέφτει σε έναν κυκεώνα καταχρήσεων, εθισμών, αμφισβήτησης του ίδιου του του εαυτού, αιχμαλωσίας στο παρελθόν, προβλημάτων με την ακοή του και διάφορων άλλων συμπλεγματικών ως και ψυχωτικών καταστάσεων. Το να πίνει και να σνιφάρει γίνεται για εκείνον μια βιολογική ανάγκη, κάτι παραπάνω από ανάσα. Ακόμα και η μουσική μαυρίζει ως έμπνευση, ως όραμα μέσα του.
Στο A Star is Born έχουμε να κάνουμε με πράγματα πολύ δυνατά, που έχουν την ικανότητα να αφήσουν σημάδι. Ένας θιγμένος εγωισμός από έναν καλλιτέχνη με συγκεκριμένα πιστεύω που βλέπει την κοπέλα που ο ίδιος ανέδειξε να κατακτά περισσότερα από εκείνον και γρηγορότερα. Και να το κάνει μακριά από τη δική του προστασία και αντίληψη. Η διαρκής ανάμνηση της πατρικής του φιγούρας, η οποία ήταν ένα άρρωστο πρότυπο, μα πανίσχυρο.
Πιο έντονη είναι η εξάρτηση του από το αλκοόλ και την κοκαΐνη. Η κορύφωση της ειδικά που μπορεί να στήνεται ως μια φαιδρή στιγμή, περιέχει εντούτοις μια τεράστια τραγικότητα. Επακόλουθο των δύο παραπάνω είναι η συνειδητοποίηση του Τζάκσον ότι αποτελεί τέτοιο βάρος, τέτοια πληγή στο πλάι του λαμπερού αστεριού που θα πρέπει να καταργήσει τον εαυτό του και να αφήσει το αστέρι να περιπλανηθεί μόνο του στο διάστημα της δόξας.
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ επιλέγει να δώσει έναν πιο μουσικό τόνο στην ταινία και να αναδείξει περισσότερο το ταλέντο της Lady Gaga και αρχίζει να εισδύει στις ψυχολογικές προεκτάσεις όλων αυτών από το μέσο της ταινίας και μετά. Το κάνει όμως με έναν συμμετρικό και κάπως ασυνήθιστο τρόπο. Ποντάρει στη σιωπή αυτών των προεκτάσεων, στην απόκρυψή τους. Οι δύο ήρωες δεν εκφράζουν ιδιαίτερα αυτά τα συναισθήματα.
Επιλέγουν να τσακώνονται για τα προφανή, χωρίς να μιλάνε για όσα υπάρχουν από κάτω. Κι αυτά φιμώνονται, εγκλωβίζονται κάπου στην ψυχή τους. Μετατρέπονται σιγά σιγά σε απίστευτο πόνο. Έναν πόνο κρυμμένο μας ορατό στον θεατή. Κάτι που επιτυγχάνεται από την επιμονή του Κούπερ σε ένα είδος λήψης, το κοντινό από τους ώμους και πάνω. Ακόμα και στις σκηνές που περιλαμβάνουν παραπάνω από δύο, πάλι κινείται με κοντινά.
Ο θεατής μπορεί να μετρήσει κάθε σχηματισμό του προσώπου. Κάθε αλλοίωση σε κάθε σημείο του προσώπου. Στα μάτια, στις μύτες, στα μάγουλα, στο στόμα, στο δέρμα το ίδιο. Η Gaga και ο Κούπερ είναι εναρμονισμένοι με αυτή τη συνθήκη και αποδίδουν όλα όσα πρέπει να εκπέμψει ο ρόλος τους. Στον υπερθετικό βαθμό το κάνει ο Κούπερ, κάπου μεταξύ του θετικού και του συγκριτικού η Gaga.
Για ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας μοιάζει σαν να μην έχει μπει απόλυτα στον ρόλο της ή σαν να αναζητάει στη διάρκεια των σκηνών πως να δράσει και να αντιδράσει. Όταν τραγουδάει είναι άψογη εκφραστικά. Όταν δεν τραγουδάει είναι μεγάλη η απόκλιση. Από το σημείο που αρχίζει να εκδηλώνεται πιο έντονα η εξάρτηση του Κούπερ, εκεί δείχνει την προσαρμοστικότητα της. Το καλό με αυτό είναι ότι καταφέρνει να βγάλει πολύ μεγάλη φυσικότητα στην ερμηνεία της.
Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δεν γίνεται να μην σταθεί, να μην αφιερώσει σκέψη στον Κούπερ. Είναι και συγκεκριμένες σκηνές του χαρακτήρα του, αλλά είναι και ο ίδιος που εξαπλώνεται απ΄άκρη σ΄άκρη στα μάτια σου, στις εικόνες που επιλέγει ο ψυχισμός σου να απορροφήσει συνειδητά, στο φιλμ το ίδιο.
Για πρώτη φορά παράγει μπόλικη τέχνη και ηγεμονεύει τον ρόλο του τόσο πολύ που πιο πάνω δεν πάει. Το φινάλε του A Star is Born προκαλεί ένα σπαρακτικά σεισμικό συναίσθημα στον θεατή. Ο μόνος τρόπος για να το αντιληφθείς είναι να το δεις. Γι΄αυτό… i will say no more!
* Το A Star is Born κυκλοφορεί την Πέμπτη στις αίθουσες από την Tanweer.