Τον Ιανουάριο του 2016 ο Σπάικ Λι βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του κινήματος κατά των All White Oscars ή αλλιώς του whitewashing της βιομηχανίας του Χόλιγουντ. Εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχε κανένας μαύρος ηθοποιός υποψήφιος στα ατομικά βραβεία και ο ίδιος ο Λι δεν είδε την ταινία του πουθενά.
Και γιατί να την δει; Ο Λι θεωρούσε ότι το Chiraq που είχε κάνει άξιζε να βρίσκεται σε αυτή τη βραδιά. Ένιωσε πως ήταν η στιγμή του για να επαναστατήσει. Και για το γενικότερο πρόβλημα, υποκινούμενος όμως από την αδικία που ένιωθε προς το έργο του. Τρία χρόνια μετά ο Λι θα έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει, να σκίσει και τα ρούχα του μπροστά στο θέατρο που γίνεται η απονομή, αν δεν υπάρχει ούτε μία υποψηφιότητα του BlacKKKlansman του.
Το BlacKKKlansman είναι μια ταινία βιογραφική, τρόπον τινά ανεκδοτολογική και σίγουρα σπαρταριστά αλληγορική. Μάλλον σπαρταριστά εύστοχη. Αλληγορική μπορεί να ήταν πριν από 3-4 χρόνια. Στον κόσμο του 2018, στην Αμερική του 2016 και μετά είναι απλά μια ξεχειλωμένη προοπτική του τι συμβαίνει σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας.
God Bless White America. Ο μαύρος Ρον Στάλγουορθ απευθύνεται με αυτή τη φράση στον Ντέιβιντ Ντιουκ, ένα από τα ηγετικά στελέχη της Κου Κλουξ Κλαν στο Κολοράντο, εκεί όπου είναι ο πρώτος μαύρος αστυνομικός. Στόχος του είναι να εισχωρήσει στην οργάνωση και να μάθει πως λειτουργούν, τι σχεδιάζουν και εν τέλει να βρει στοιχεία που θα οδηγήσουν στη σύλληψή τους.
Πώς θα μπορέσει ένας μαύρος να μπει σε μια οργάνωση που μιλάει για την ανωτερότητα των λευκών; Αρχικά με το να εκφράζει με πάθος το μίσος του για τους μαύρους. «Μισώ τους Ιρλανδούς, τους Κινέζους, τους Ιταλούς, αλλά τους μαύρους περισσότερο απ΄όλους» λέει. Όλα καλά μέχρι εδώ. Για να προχωρήσει όμως το πλάνο του, βρίσκει έναν λευκό αστυνομικό, τον Φλιπ Ζίμερμαν για να αποτελέσει το σώμα και το πρόσωπο που συνοδεύει την φωνή του.
Στο τηλέφωνο μιλάει αυτός, στις συγκεντρώσεις της ΚΚΚ παρευρίσκεται ο Φλιπ. Ο χρόνος όμως θα αρχίσει να μην είναι με το μέρος του Ρον και του Φλιπ. Η ΚΚΚ επιχειρεί μια ακόμα πιο επιθετική ρητορική και οι δύο ντετέκτιβ δεν καλούνται απλώς να τους ξεσκεπάσουν. Πρέπει να τους κρατήσουν το χαλινάρι, ώστε να μην κάνουν πράξη τα σχέδια τους.
Η ταινία του Σπάικ Λι έχει την απαραίτητη δοσολογία στο χιούμορ, κάτι που το χτίζει τόσο με τα χρώματα όσο και με τη μουσική και τις σκηνοθετικές λήψεις. Το BlacKKKlansman δεν είναι ως πρώτη αντίληψη θέαμα αντίστοιχο του περσινού Mudbound για παράδειγμα. Είναι όμως μια διαφορετική εκδοχή τρόμου. Αυτή που έρχεται μέσα από την «αρλεκινοποίηση» της Κου Κλουξ Κλαν.
Κάτι που πρέπει να συγκαταλεχθεί στα χαρακτηριστικά της ταινίας, μιας και στην παραγωγή της βρίσκεται ο Τζόρνταν Πιλ και όλη η ομάδα του περσινού Get Out. Το BlacKKKlansman θα μπορούσε να είναι ένα sequel. Ή το δεύτερο επεισόδιο από μια σειρά που θέλει να καταδείξει την επανώθηση του ρατσισμού στα θεμέλια της αμερικανικής κοινωνίας.
Η οπτική του Πιλ και των υπολοίπων μπλέχτηκε σωστά με την ικανότητα του Λι και έτσι βγήκε αυτό το κράμα. Ένα κράμα που σαφώς ποντάρει πολλά στο χάρισμα του Άνταμ Ντράιβερ και του Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον.