Ένας από τους λόγους που μας αρέσει ο αθλητισμός είναι ότι μπορεί να δημιουργήσει υπέροχες ιστορίες. Ιστορίες που αναδεικνύουν τη δύναμη της ψυχής και του πνεύματος που έχει κάποιος. Ο αθλητισμός είναι από τα λίγα πράγματα που η δύναμη της ψυχής μπορεί να γίνει ορατή. Μεταφράζεται στην υπερπροσπάθεια του σώματος. Τα ατομικά αθλήματα είναι αυτά που προσφέρουν περισσότερες τέτοιες.
Εκεί δεν έχεις να βασιστείς σε κάποιον άλλον. Δεν μπορεί να καμουφλαριστεί η αδυναμία σου. Εκεί φαίνονται οι αντοχές που διαθέτεις σε κάθε σημείο σώματος και των ζωτικών σου οργάνων. Ακόμα και οι φωνές του προπονητή σου φτάνουν στ΄αυτιά σου προσπερνώντας θορύβους, αποδοκιμασίες, το βουητό της κούρασης και ενός σώματος που ετοιμάζεται να σηκώσει λευκή σημαία.
Το αμερικάνικο σινεμά έχει δείξει μια μεγάλη αγάπη την τελευταία 30ετία σε ένα συγκεκριμένο άθλημα. Το μποξ. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε με τα Rocky του δημιούργησε «δεδικασμένο» και άνοιξε μια δεξαμενή θεματικής για πολλούς σεναριογράφους και παραγωγούς. Από το 1999 μέχρι και φέτος έχουν υπάρξει 5 ταινίες – μεταξύ αρκετών ακόμα – που τις λες κι αριστουργήματα.
Million Dollar Baby
Κλιντ Ίστγουντ στα καλύτερά του, η Χίλαρι Σουάνκ στην «γεια σας, καλώς σας βρήκα, παίρνω τα βραβεία μου και φεύγω» ερμηνεία της και το Million Dollar Baby ίσως και να είναι η καλύτερη ταινία γύρω από το μποξ που εμφανίστηκε.
The Fighter
Αν εξαιρέσει κανείς την σκηνή μάχης του Γουόλμπεργκ που παραθέτω με το βίντεο, το The Fighter ήταν μια τρομερή ταινία για το μποξ… έξω από το μποξ. Δεν μιλάμε για μια ταινία-παιάνα προς την υπέρβαση ενός φαινομενικά ηττημένου ή τελειωμένου μποξέρ. Ο Μίκι Γουάρντ χρειάζεται τρία συνεχόμενα χτυπήματα για να νικήσει τον Σάντσεζ και όλα μοιάζουν νερόβραστα. Δεν έχουν την επική επένδυση κι ίσως αυτό τα μειώνει.
Όλο το υπόλοιπο όμως, ο Κρίστιαν Μπέιλ ως Ντίκι που προπονεί τον Μίκι και παρακολουθεί τη μάχη του από τη φυλακή, ο απογαλακτισμός από την οικογένεια, η απομόνωση, η συγχώρεση, όλα κάνουν το Fighter ένα φιλμ που ο τίτλος του είναι το λιγότερο σημαντικό. Ή, καλύτερα, δεν περιορίζεται στο χώρο του ρινγκ. Μεταπηδά σε άλλου είδους μάχες.
The Hurricane
Ένας από τους ρόλους που ο Ντένζελ Ουάσινγκτον θα κοιτάζει πίσω και θα τους χαίρεται. Πρόκειται μάλιστα και για ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ο Ρούμπιν Κάρτερ ή αλλιώς Hurricane, είναι ένας σπουδαίος μποξέρ. Νικητής τις περισσότερες φορές, πρωταθλητής κανονικός.
Στο απόγειο της καριέρας του όμως τον «παγιδεύουν» και καταλήγει στη φυλακή για φόνο που δεν έκανε. Μη μπορώντας να αθωωθεί, συμβιβάζεται με την ιδέα ότι θα μείνει εκεί. Στη φυλακή έχει δύο δρόμους. Είτε θα τρελαθεί και υποταχθεί στο νόμο της ζούγκλας είτε θα κοιτάξει να προστατευτεί και να βρει ένα αποκούμπι.
Η φωνή της αδικίας δεν απαλύνει πια τίποτα. Το μόνο που τον απαλύνει κάπως είναι το γράψιμο. Η βιογραφία του. Σε μια κοινωνία που τοποθετεί με βουλοκέρη τον ρατσισμό της πάνω του, ο Κάρτερ θέλει απλά να σβήσει τη ρετσινιά. Γιατί ο χρόνος δεν θα γυρίσει πια πίσω.
Journeyman
Το Journeyman κυκλοφόρησε στη Βρετανία το 2017 και το φέρνει η Odeon στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη. Σχεδόν απροσδόκητα μπαίνει στην πεντάδα γιατί έχει μια ειδοποιό διαφορά που παροτρύνει το μέσα των πρωταγωνιστών της να εξελιχθούν, να πετάξουν ερμηνευτικά. Ο Πάντι Κονσιντάιν και η Τζόντι Γουίτακερ είναι πραγματικά συγκλονιστικοί.
Στο Journeyman έχουμε τον Μάτι Μπέρτον, έναν μποξέρ που δέχεται ένα πολύ δυνατό και σοβαρό χτύπημα σε έναν αγώνα του. Το χτύπημα είναι ύπουλο γιατί δεν δείχνει την ισχύ του άμεσα. Περνάνε ώρες και μέρες μέχρι που ο Μάτι πέφτει ξερός. Οδηγείται στο νοσοκομείο, σε κωματώδη κατάσταση κι όταν ξυπνάει έχει ξυρισμένο κεφάλι και «ξυρισμένες» αναμνήσεις.
Η ζωή του δεν είναι πια ίδια. Η ζωή της γυναίκας και του παιδιού του επίσης. Θα πρέπει να ξαναγνωριστούν. Θα πρέπει να αντέξουν την οδύνη που νιώθει μέσα του ο Μάτι επειδή δεν μπορεί να θυμηθεί. Παλεύει, πετάγονται αναμνήσεις, αλλά χάνονται πολύ γρήγορα.
Cinderella Man
Ο Ράσελ Κρόου σε μια φάση καριέρας που είχε κατακτήσει το υποκριτικό Έβερεστ, ο Πολ Τζιαμάτι σε ρόλο αφεντικού του και προπονητή του, η Ρενέ Ζελβέγκερ η τρομαγμένη σύζυγος και…ω, τι σύμπτωση, ο κύριος Πάτι Κονσιντάιν εμφανίζεται κι εδώ.
Στα χρόνια μετά τη Μεγάλη Ύφεση, εμφανίζεται ο Τζέιμς Μπράντοκ, ένας μποξέρ δίχως προϊστορία, δίχως τακτική παιδεία, δίχως πολλά. Και τα κατακτά όλα μέσα σε δύο χρόνια. Το Μπουλντόγκ του Μπέργκεν γίνεται from zero to hero και βρίσκει θέση στην καλοσύνη και τον ρομαντισμό του σε έναν κόσμο κυνισμού, ειρωνείας, απόγνωσης.
* Το Journeyman κυκλοφορεί την Πέμπτη 18/10 από την Odeon.