Triple H. Όχι, δεν εννοώ τον wrestler του WWE. Εννοώ την παρήχηση του H που επέλεξαν να δώσουν στον τίτλο τους ο Μάικ Φλάναγκαν και το Netflix για τη νέα σειρά που βγήκε την Παρασκευή στην πλατφόρμα. Haunting of Hill House. Ως γνωστόν το τρία είναι ένας από τους πιο συχνούς αριθμούς στη θρησκεία, την Ιστορία, τα παραμύθια.
Όταν κάτι το λες τρεις φορές είναι σαν να το σφραγίζεις, σαν να το κάνεις πράξη. Το τριπλό αγγλικό H τοποθετείται και κάνει πράξη το horror. Αυτό είναι το Haunting of Hill House. Ένα horror. Όχι οποιοδήποτε. Ένα από τα καλύτερα. Σινεμά ή τηλεόραση. Κι έρχεται στην κατάλληλη στιγμή μετά την μεγάλη απογοήτευση με το Castle Rock. Μα να έχει η Σίρλι Τζάκσον μια τόσο καλή σειρά και να έτυχε στον Στίβεν Κινγκ το μέτριο;
Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Το Netflix όμως είναι με διαφορά η καλύτερη. Σε μια εποχή που το HBO δεν έχει τόσο βαριά χαρτιά και το Amazon δεν έχει βρει ακόμα εκείνη τη σειρά που θα το κάνει να συζητιέται, το Netflix έχει εκκινήσει στην τηλεοπτική σεζόν με απίστευτο τρόπο. Μετά το Maniac που θεωρήθηκε η σειρά της χρονιάς, έρχεται το Haunting of Hill House για να ισοφαρίσει και να φωνάξει «τα βλέπω και διπλασιάζω».
Σε ένα απομονωμένο μέρος στη Μασαχουσέτη υπάρχει μια μεγάλη έπαυλη όπου διαμένει η οικογένεια Κρέιν. Ένα επώνυμο που αποτελεί σταθερά σε ένα horror. Τρόμος δίχως Κρέιν δεν γίνεται. Λες κι έχει μια κοσμική σημασία που έλκει μια ενέργεια και το ακολουθεί αυτό το όνομα.
Σε αυτό το τεράστιο οίκημα θα συναντήσει κανείς τους γονείς, τα πέντε παιδιά τους και το προσωπικό. Αυτοί είναι οι ορατοί. Γιατί υπάρχουν και οι αόρατοι που επιλέγουν το πότε θα παρουσιαστούν στα ανθρώπινα μάτια.
Το σπίτι αυτό έχει όλα τα μικρά στοιχεία που τα βλέπεις και λες «εγώ εδώ δεν μπαίνω ούτε για να πάω επίσκεψη σε πάρτι με 100 άτομα». Χερούλια με ανάγλυφα λιοντάρια, μια στριφογυριστή σκάλα στο μέσο του, κατάμαυρη που τρίζει.
Είναι ένα σπίτι παλιό που απορροφά τα πάντα. Κραδασμούς, τσακωμούς, θανάτους. Κι ό,τι απορροφά το μετατρέψει σε ον. Μεταφυσικό ον για την ακρίβεια. Η προηγούμενη οικογένεια που ζούσε εδώ επέλεξε να μην έχει επαφές με τον έξω κόσμο.
Πολλές φήμες υπήρξαν, μύθοι αναπτύχθηκαν, αλλά κανείς δε φανταζόταν ποια θα ήταν η πραγματική προέκτασή τους. Η καθημερινότητα των Κρέιν αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από ανεξήγητα γεγονότα. Τα βράδια ο τρόμος κατοικεί σε κάθε δωμάτιο με φαντάσματα να γυρίζουν από δωμάτιο σε δωμάτιο και να στριφογυρίζουν τα χερούλια.
Το πολύ τρομακτικό είναι ότι δεν πρόκειται για άυλα φαντάσματα, για αερικά. Είναι κάτι πιο τρομακτικό. Λες και έχεις βάλει ζόμπι να κάνει έρωτα με φάντασμα και παράχθηκαν αυτά τα πλάσματα. Είναι σαν να ξέχασαν να περάσουν στην άλλη διάσταση, σαν όντα του εδώ κόσμου που απλά έχουν πάνω τους τη σήψη της κάθε ημέρας που είναι νεκροί.
Ένα βράδυ οι Κρέιν αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το σπίτι. Είναι το βράδυ που η μητέρα τους γίνεται κι αυτή μέρος της φασματολογίας του Σπιτιού στο Λόφο. Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από την πνευματική κατάσταση που έχτισε μέρα τη μέρα η ζωή σε εκείνο το μέρος. Σε αυτό το σημείο ο Φλάναγκαν, ο δημιουργός της σειράς, εισάγει ένα χαρακτηριστικό του The It.
Μπορεί η παραίσθηση, η παρανόηση της φαντασίας για αλήθεια και η ευκολία επηρεασμού των ματιών να είναι ίδιον των παιδιών και οι μεγάλοι να μην έχουν την ικανότητα να δουν εκείνο που δεν βλέπεται, όμως αν σε αιχμαλωτίσει ως παιδί, ακόμα και μεγάλος ταλανίζεσαι.
Κι αν ως τώρα εγώ στα περιγράφω με μια σειρά, με μια γραμμική εξέλιξη, δεν θα τα δεις καθόλου έτσι. Γιατί ο Φλάναγκαν κάνει μια επιλογή «δέκα το καλό». Δίνει χρόνο στο κάθε του επεισόδιο γιατί ξέρει ότι δεν αρκεί να δείξει τα γεγονότα μια φορά από μία οπτική. Δεν θα ήταν το ίδιο αν λαμβάναμε την εικόνα μιας γενικής οπτικής, αν ήμασταν ο 4ος τοίχος. Όχι.
Τα πρώτα 5 επεισόδια από τα 10 μας μετατρέπουν σε κάθε ένα από τα 5 παιδιά. Στο τότε και στο πως είναι μεγάλοι. Ο Στιβ, η Θίο, η Νελ, ο Λουκ και η Σίρλι. Το κάθε ένα παιδί βίωσε διαφορετικά το τραύμα της ζωής στο σπίτι και του θανάτου της μητέρας. Κάθε ένα έχει διαμορφωθεί από διαφορετικά πράγματα που έλαβαν χώρα σε εκείνον τον τόπο.
Είναι άψογη η μετάβαση στο χρόνο με ένα διαρκές μπρος-πίσω. Ένα μπρος-πίσω που δεν πάει μόνο από το τώρα στο τότε. Μεταβαίνει και σε άλλες στιγμές της ενήλικης ζωής που εξηγούν την παροντική κατάσταση των 5.
Η δομή των επεισοδίων, άρα και της σειράς, συνεισφέρει καταλυτικά ώστε να μην χάνεις το στοιχείο του τρόμου σε κάθε σκηνή. Κάθε σκηνή είναι εν δυνάμει μια ανάσα που κόβεται, μια καρδιά που την ρουφάς προς το στομάχι από φόβο.
Τα πάντα στροβιλίζονται γύρω από το στοιχειωμένο σπίτι και είναι αυτή η οντότητα από την οποία πηγάζουν όλα. Το σπίτι δεν είναι απλά οικοδομικά υλικά. Είναι η μούχλα που εμφανίζεται με τον καιρό, είναι η υγρασία, είναι το ανθρώπινο άγγιγμα, είναι οι φωνές που μένουν εντός του, είναι ο άνεμος και η βροχή που το χτυπάνε εξωτερικά. Σαν κάθε τι να είναι βίωμα και όλα τα βιώματα να συναγελάζονται μέσα του.
Στα πιο σκονισμένα μέρη, στα πιο σκοτεινά, σε εκείνα που ο αέρας είναι αιχμάλωτος και το φως δεν υπερνικά ούτε τις χαραμάδες. Όλοι μας έχουμε μια τέτοια σύνδεση με το σπίτι μας. Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες που στο μυαλό μας απέκτησαν απόκοσμη οπτική. Το ξέφτισμα της λάμπας στο σαλόνι ή την κουζίνα για παράδειγμα.
Για να το καταλάβεις αυτό καλύτερα αρκεί να διαβάσεις Το Ιερό και το Βέβηλο του Μιρτσέα Ελιάντ. Εκεί ο Ρουμάνος φιλόσοφος μετατρέπει το σπίτι, τους τοίχους, τα πατώματα-ταβάνια σε οντότητες. Οντότητες που ρέουν και μεταμορφώνονται με τον καιρό. Ανάλογα τους ανθρώπους που τις κατοικούν. Ο χώρος που μένουμε καθίσταται ιερός και ταυτόχρονα βέβηλος. Είναι μια τελετουργία που ιεροποιεί και εν τέλει ανοσιουργεί κατά του τόπου προστασίας.
Η ιδεολογία της σειράς επικεντρώνεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν ξεφεύγει καθόλου από το σκεπτικό ότι ποτέ δεν απελευθερωνόμαστε από το σπίτι της παιδικής μας ηλικίας. Ξέρετε γιατί; Γιατί ως παιδιά δεν έχουμε καμία άμυνα να απωθήσουμε αναμνήσεις. Μπαίνουν όλες μέσα μας και ψάχνουν το σημείο που θεωρούν εκείνες κατάλληλο. Κατάλληλο για να εξαφανιστούν για πάντα ή να κρυφτούν μέχρι να νιώσουν ότι είναι καιρός να επιστρέψουν στη βραχύχρονη μνήμη.
Οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας δεν είναι κάτι ξέχωρο, κάτι αυτόνομο που απλά υπάρχει μέσα μας. Αιωρείται σαν τα φαντάσματα από πάνω μας. Συνδέεται με την ικανότητά μας να κόψουμε τους δεσμούς με την οικογένεια και να μεταβούμε σε ένα επόμενο δοχείο ύπαρξης όπου εκεί καλούμαστε εμείς να κληροδοτήσουμε με φαντάσματα τους απογόνους μας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα 5 αδέλφια που διαχωρίζονται και σκορπάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, έρχονται αντιμέτωποι με διαφορετικής υφής φαντάσματα. Η Νελ βλέπει την αιωρούμενη κυρία και παραλύει. Ο Λουκ που είναι και τοξικομανής, έχει τον ψηλό απρόσωπο κύριο με το καπέλο.
Ο Στιβ και η Σίρλι δεν είδαν ποτέ φάντασμα, όμως η μία έχει γραφείο τελετών και κουράρει σαπισμένα σώματα, ενώ ο έτερος σκέφτεται μόνο την οικονομική επιβίωση. Η Θίο τέλος βρίσκεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Όλα αυτά υπάρχουν γιατί και οι 5 δεν ξέφυγαν ποτέ πραγματικά από το κλοιό των Κρέιν.
Το Haunting of the Hill House μπορεί να κάνει ακόμα και τους αμετανόητους αντι-horrorάδες να το νιώσουν στο πετσί τους. Να ανατριχιάσουν, να βρίσκονται σε εγρήγορση λες και κρίνεται η δική τους ψυχολογική και πνευματική ύπαρξη. Και στο τέλος κάθε επεισοδίου έρχεται μια ανατροπή, κάτι που πραγματικά θα σου στροβιλίσει το μυαλό.
https://www.youtube.com/watch?v=G9OzG53VwIk