Ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια όλων των εποχών είναι το περιβόητο «οι άνδρες δεν κλαίνε».
Όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν εκατομμύρια λίτρα δακρύων που έχουν χυθεί από τα μάτια τους για τον οποιονδήποτε λόγο (από μια γκόμενα που τους παράτησε μέχρι το over που χάθηκε στο στοίχημα ενώ ήταν 1-1 από το 8’) οι άντρες κλαίνε και ενίοτε μάλιστα γοερά.
Παρόλα αυτά, για έναν περίεργο λόγο -λες και θα χαμηλώσει τον δείκτη τεστοστερόνης ή θα μειώσει την αρρενωπότητα- σε κάποιες περιπτώσεις αποφεύγουν να το δείξουν. Προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει.
Όπως, για παράδειγμα, όταν βλέπουν ταινίες.
Αφού μιλάμε λοιπόν παντελονάτα (και βεβαιωθούμε ότι δεν διαβάζει η κοπέλα/σύζυγος/αρραβωνιάρα για να καταλάβει ότι ο «σκληρός άντρας» που έχει δίπλα της είναι τελικά μια γλυκιά ύπαρξη) ήρθε η ώρα να το παραδεχθούμε:
Βουρκώνουν και οι άντρες μπροστά από την τηλεόραση. Συγκινούνται κι εκείνοι από κινηματογραφικά δράματα.
Και παρόλο που ντρέπονται στην πλειοψηφία τους να το πουν, έχουν κλάψει με ταινίες όπως οι εξής:
«Το ημερολόγιο»
Αν μπορούσε να υπάρξει Όσκαρ για την «υπέρτατη γυναικεία ταινία» (με την έννοια της συντριπτικής αποδοχής της στις τάξεις των θηλυκών κάθε ηλικίας) δύσκολα θα μπορούσε να έχει ανταγωνιστή. Όσο κι αν βασίζεται όμως σε ρομάντσο, συναισθηματισμό, αιώνια κι αληθινή αγάπη -στοιχεία που δεν προτιμά ο μέσος αρσενικός κάφρος στις ταινίες που παρακολουθεί- πρέπει ν’ ανησυχήσεις μήπως είσαι εντελώς χοντρόπετσος, σε περίπτωση που δεν συγκινηθείς.
«Τιτανικός»
Έχοντας πειράξει τόσες συμμαθήτριες που πλάνταζαν με μαύρο δάκρυ βλέποντας τον αγαπημένο τους να πεθαίνει, είναι δύσκολο να το παραδεχθείς. Έχοντας διασκεδάσει με τις κατάρες στη Ρόουζ που «δεν πήγαινε έναν κώλο πιο μέσα ν’ ανέβει και το παλικάρι», δεν πρόκειται τώρα να κάνεις κωλοτούμπα. Μεταξύ μας όμως ξέρουμε ότι κι απ’ το δικό σου μάγουλο έτρεξε ένα δάκρυ όταν ο Τζακ (αποκαλύφθηκε ότι) είχε πεθάνει για να σώσει την αγαπημένη του.
«Η Μαρία της σιωπής»
Καταρχάς να παραδεχθούμε κάτι: Ό,τι άποψη κι αν έχουμε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ακόμα κι αν ανακαλύψαμε μεγαλώνοντας ότι δεν μας άρεσε, ένα είναι δεδομένο: Ότι έχουμε δει δεκάδες φορές τις ταινίες της. Ή μάλλον δυο είναι τα δεδομένα: Ότι έχουμε δει δεκάδες φορές τις ταινίες της και ότι στη «Μαρία της σιωπής» (στη σκηνή που ο Καλογήρου επιχειρεί να κλέψει το μωρό από την κωφάλαλη) ήταν δύσκολο να προσποιηθούμε ότι καθόλου δεν βουρκώσαμε.
«Πολίτικη Κουζίνα»
Υπάρχει και πιο περίεργο πράγμα από το ότι βλέπεις τη συγκεκριμένη ταινία για περισσότερες από 5-6 φορές και ακόμα δυσκολεύεσαι να τη βαρεθείς. Ότι -ενώ δεν πρόκειται για μια ταινία που θεωρείται δράμα- καταφέρνει να σε συγκινεί τόσο πολύ. Γιατί άντε ν’ αντέξεις τη σκηνή του αποχαιρετισμού των δυο παιδιών στον σταθμό του τρένου όταν οι Έλληνες φεύγουν από την Πόλη. Πώς να αποφύγεις όμως τα ζουμιά όταν ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης περιγράφει τον πόνο των προσφύγων που αναγκάστηκαν να την αποχωριστούν;
«I am Sam»
Από μόνη της η προσπάθεια ενός γονιού με διανοητική καθυστέρηση να μεγαλώσει ένα παιδί είναι συγκινητική. Το να αναγκάζεται να το αποχωριστεί εξαιτίας της απόφασης ενός δικαστηρίου είναι ούτως ή άλλως σπαρακτικό. Ε, όταν όλα αυτά βλέπεις να τα υπομένει ένας πατέρας, είναι λίγο δύσκολο να μη φέρεις τον εαυτό σου στη θέση του. Και να μην ραγίσει η καρδιά σου σκεπτόμενος πού θα μπορούσες να φτάσεις εσύ αν κάποιος επιχειρούσε να σου πάρει την κόρη σου…