Το Mr. Robot είναι μια από τις σειρές που έκαναν το κοινό τους να παθιαστεί τόσο πολύ, ώστε να μη μπορεί να αναγνωρίσει ότι έπρεπε να τελειώσουν στη δεύτερη σεζόν. Είναι πολύ δύσκολο να τελειώνεις στην ώρα του κάτι που σε παρασύρει η επιτυχία του. Ο Σαμ Εσμέιλ περπάτησε πέρα από το προκαθορισμένο μονοπάτι, αλλά κατάφερε να επιβιώσει.
Ο δημιουργός του Mr. Robot εξάντλησε τον εαυτό του με τις τρεις σεζόν της σειράς, αλλά ευτυχώς για εμάς και για το Amazon μπόρεσε να επαναφορτιστεί πολύ γρήγορα. Έτσι έγραψε το Homecoming, μια σειρά που σε πολυπλοκότητα χαρακτήρων, στη μεταξύ τους σύνδεση, στο παιχνίδι με τα χρονικά άλματα και στη σκηνοθετική αντίληψη είναι πολύ κοντά στο Mr. Robot.
Κι αν αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι «τότε δεν έχει νόημα να δω το ίδιο πράγμα», όλες μου οι λέξεις από δω και κάτω θα είναι για να παρεμποδίσω ή να μεταστρέψω αυτή τη σκέψη. Γιατί το Homecoming έχει εξίσου σημαντικές διαφορές και ένα διαφορετικό τρόπο να σου προσφέρει συγκινήσεις.
Το Homecoming δεν έχει καμία κρυψίνοια στον τίτλο του, είναι αυτό που λέει. Επιστροφή στο σπίτι. Όχι το οίκημα, αλλά το σπίτι την πατρίδα. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα-πείραμα που διεξάγεται με στόχο να πάρει κρατική χρηματοδότηση. Η εταιρεία Geist έχει στήσει ένα campus τρόπον τινά, όπου φιλοξενεί 18 στρατιώτες κάθε φορά.
Κάθε στρατιώτης μένει εκεί για έξι βδομάδες και ακολουθεί μια θεραπεία με στόχο να ξεπεράσει τα όσα δραματικά βίωσε στον πόλεμο. Μια ψυχολόγος, η Χάιντι Μπέργκμαν, είναι αυτή που επιβλέπει την όλη διαδικασία, αλλά αναφέρεται κάθε μέρα στον διευθυντή της τον Κολίν. Εκείνη διεξάγει συνεδρίες κάθε μέρα με τους στρατιώτες, ενώ υπάρχει κι ένας έτερος ψυχολόγος, ειδικός στην ψυχολογία καταστάσεων και τα ομαδικά παίγνια.
Αυτό είναι το ένα χρονικό σημείο της ιστορίας. Γιατί υπάρχει κι ένα άλλο που η Χάιντι είναι σερβιτόρα σε ένα από εκείνα τα κλασικά καφέ-εστιατόρια των Αμερικάνων που βρίσκονται πάνω σε περιφερειακές οδούς ή αυτοκινητοδρόμους. Στη μέση αυτής της χρονικής απόστασης βρίσκεται ένας ερευνητής του Υπουργείου Άμυνας, ο οποίος προσπαθεί να συνδέσει μια καταγγελία σχετικά με έναν στρατιώτη τον Γουόλτερ Κρουζ.
Πολύ γρήγορα αυτά που φαντάζουν στα μάτια μας ως μια κοινωνική σειρά με επίκεντρο το μετατραυματικό στρες, θα μετατραπούν σε κάτι διαφορετικό. Σε μια παράνομη διεργασία η οποία έχει πάψει με αποτυχία και παλεύει να μην αποκαλυφθεί, προσβλέποντας στο να επανακάμψει και να λειτουργήσει ξανά.
Η σειρά του Amazon περνάει από όλο το φάσμα των συνθηκών και μαγνητίζει στοιχεία από όλες τους. Διαθέτει νότες ρομαντισμού, έντονο στοιχείο της συνωμοσίας και της συγκάλυψης, κάτι ψιλά από θρίλερ, ολίγη από νουάρ, σασπένς, είναι ανατρεπτικό από το 3ο κιόλας επεισόδιο, σε προδιαθέτει για κάτι και τελικά δεν στο δίνει ποτέ, αλλά σου δίνει κάτι άλλο, έχει πολύ μικρές δόσεις δραματικής κορύφωσης και κατάπτωσης.
Είναι με λίγα λόγια ένα παλίμψηστο που κάθε επεισόδιο του εγγράφει πάνω στο προηγούμενο και μοιάζει να το σβήνει υφολογικά. Το τελευταίο του το κάνει αυτό σε όλα τα προηγούμενα. Ολοκληρώνεται ως μια παράσταση τρυφερότητας και απελευθέρωσης, μα μόνο τέτοιο δεν είναι σε ό,τι έχει προηγηθεί.
Κι αυτά αφορούν μόνο το περιεχόμενο και την ακολουθία της πλοκής. Πάνω απ΄αυτά υπάρχει η σκηνοθετική θέση, ο τρόπος που ενώνει τις σεκάνς ο Εσμέιλ, το μοντάζ τους, η απαλή και σχεδόν ανεπαίσθητη μουσική, οι μικρές λεπτομέρειες που λειτουργούν ως σημείο αναφοράς ή ως check in point. Σαν αυτά τα σημεία στα video games που παλεύεις να φτάσεις για να κάνεις το save.
Κάνει και μια ανατροπή ο Εσμέιλ. Διατηρεί στο παρελθόν, το οποίο είναι ο Μάιος του 2018, μια σύγχρονη εικόνα και δίνει στο μέλλον, δύο χρόνια μπροστά, μια κάπως ρετρό και 80’s εικόνα. Μικραίνει το πλαίσιο, χαμηλώνει λίγο την ποιότητα της εικόνας, είναι πολύ κοντά στο vhs στα πρώτα επεισόδια. Με αυτή τη μανιέρα παίρνει τη σκέψη σου από όποια προσπάθεια χρονικής σύνδεσης. Δεν είναι κάτι που τον ενδιαφέρει τον Εσμέιλ αυτό.
Τον ενδιαφέρει να προσφέρει στους ηθοποιούς του την ευκαιρία να ξεφύγουν από τις στενωπούς τέτοιων όρων. Κι εκείνοι αποδίδουν. Η Τζούλια Ρόμπερτς στην πρώτη της σειρά είναι απρόσμενα καλή, με μια εκφραστική τεκμηρίωση που δεν θυμάμαι να έχει πετύχει στο κινηματογραφικό της παρελθόν. Μόνο δύο περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό, το φετινό Ben Is Back και το Secret In Their Eyes.
Από την άλλη, μιλάμε πλέον για μια πολύ ώριμη Ρόμπερτς που μπαίνει σε μια νέα φάση ζωής και καριέρας. Στο πλάι της ο Μπόμπι Καναβάλε που είναι σαν να γεννήθηκε για τέτοιους ρόλους, όπως αυτός στο Homecoming, του φαινομενικά δυναμικού και επικίνδυνου, αλλά στην πράξη δειλού και φανφάρα. Την τριάδα συμπληρώνει ο Στέφαν Τζέιμς στον ρόλο του στρατιώτη που η δική του περίπτωση οδηγεί στην αποκάλυψη του τι σημαίνει τελικά Homecoming.
Για το τέλος, το πολύ καλό με τη σειρά είναι πως επιχειρεί να βάλει το δράμα σε μια λογική sitcom. Μισάωρα επεισόδια που περιέχουν μόνο τα απαραίτητα και δεν παρασέρνουν τον θεατή σε τραβήγματα που είναι αχρείαστα.