Γίνεται κάπως έτσι: περίπου έναν χρόνο πριν βγει στις αίθουσες η εκάστοτε ταινία εμείς, τ’ απανταχού nerds, φροντίζουμε να συζητάμε σε βαθμό παράκρουσης το τι θα δούμε, τι μας επιφυλάσσει η DC και η Marvel (κατά κύριο λόγο), ουρλιάζουμε σαν Ρουβίτσες που άγγιξαν τον Σάκη κάθε φορά που βγαίνει καινούργιο teaser και το «ουάου!» ανάγεται στο αγαπημένο μας επιφώνημα.
Άλλες φορές στο τέλος του δρόμου μας περιμένουν αριστουργήματα (“The Dark Knight”), άλλες απερίγραπτες μπαρούφες (“Batman and Robin”), όμως ο ενθουσιασμός του να περιμένεις μια καινούρια superhero ταινία δε μετριάζεται ούτε με προεδρικό διάταγμα.
Το 2016 ήταν ακόμα μια χρονιά στην οποία οι ταινίες με υπερήρωες έκαναν παρατεταμένη παρέλαση στα ταμεία, καθώς τον 21ο αιώνα το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος είναι μακράν του δεύτερου το νούμερο 1.
Τι είδαμε, όμως, φέτος; Ποιες ήταν οι καλύτερες superhero movies και ποιες οι χειρότερες;
Το menshouse παρουσιάζει μια αντικειμενικά υποκειμενική λίστα from worst to best που λέγαμε μικροί (είναι γλώσσα από το χωριό, δεν την ξέρεις):
7) Max Steel
Όπως ορθά λέει εσχάτως ο θυμόσοφος ιντερνετικός λαός «Δεν μπλέκεις». Γιατί αν κάνεις το λάθος και μπλέξεις πατώντας το play, τότε προετοιμάσου για 92 λεπτά αργού κινηματογραφικού θανάτου- του δικού σου.
Ο Στιούαρτ Χέντλερ παίρνει την ιστορία του 16χρονου Max που συναντά τον Steel (spoiler alerχαχαχαχαχα: μια ιπτάμενη μηχανική χαζομάρα) και φτιάχνει τον Max Steel, ο οποίος ναι μεν έχει γυαλιστερό περίβλημα, αλλά είναι παντελώς κούφιος στο πανί.
Μην το δείτε. Προτιμήστε να παρακολουθήσετε σε μικροσκόπιο επί 92 λεπτά τα μούσια σας να μεγαλώνουν.
6) Suicide Squad
Σσσς, το ακούτε; Είναι ο εκκωφαντικός θόρυβος που κάνουν οι κινηματογραφικές μας προσδοκίες όταν γκρεμίζονται.
Τα πάντα έδειχναν πως το Suicide Squad θα ήταν εκείνη η ταινία που θα έβγαζε την DC από το τέλμα που έχει περιέλθει (Κρίστοφερ Νόλαν γύρνα πίσω, θα φαρμακωθούμε): ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Άϊερ ερχόταν με φόρα από το πετυχημένο “Fury”, το κόνσεπτ των «καλύτερων κακών» έμοιαζε ιδεατό, ο Τζόκερ του Τζάρετ Λέτο είχε κάνει την αδημονία να χτυπάει κόκκινο, όμως…
Όμως ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε: ο villain είναι απλά για να χτυπάς επίπονα το κεφάλι σου στον τοίχο, οι κακοί αποδεικνύονται ψυχούλες, η συνοχή έχει πάει περίπατο, οι σκηνές μάχης είναι για γέλια (ή για κλάματα, αν έχεις πληρώσει εισιτήριο 10 ευρώ για 3D προβολή) και, το κυριότερο, ο (πετσοκομμένος) ρόλος του Τζόκερ προκαλεί απλά… αμηχανία. Όσο κι αν «πάλευαν» με το σεναριακό θεριό ο Γουίλ Σμιθ και η Μαργκό Ρόμπι, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Μπαρούφα άλφα διαλογής.
Κρίμα.
5) X-MEN: Apocalypse
Ο Μπράιαν Σίνγκερ είναι σπουδαίος. Διάολε, έχει κάνει τους «Συνήθεις Υπόπτους», τα δύο πρώτα (και καλύτερα) X-MEN, ενώ πριν μια διετία έδωσε νέα πνοή στους μεταλλαγμένους με το συμπαθέστατο “X-MEN: Days of Future Past”.
Το τελευταίο του σκηνοθετικό πόνημα, όμως, μόνο σπουδαίο δεν είναι. Το “X-MEN: Apocalypse” μοιάζει από την πρώτη του σκηνή μέχρι το φινάλε ένα πανάκριβο λάθος, ο κακός δε σε πείθει, το «ξύλο» κάπου, κάποτε το έχεις δει πολύ καλύτερα και μ’ εξαίρεση ορισμένες αναλαμπές, πρόκειται για ένα μετρίως μέτριο αποτέλεσμα.
Η μοναδική Αποκάλυψη που μπορεί να κάνει κάποιος βλέποντας την ταινία, είναι πως ο superhero Μπράιαν μάλλον το «έχασε».
Μακάρι, τουλάχιστον, να είναι προσωρινή η «απώλεια»…
4) Batman VS Superman: Dawn of Justice
Οι δύο μεγαλύτεροι υπερήρωες (συγγνώμη Marvel, αλλά…). Στη μεγαλύτερη μάχη που έγινε ποτέ στο πανί. Η πιο πολυαναμενόμενη σύγκρουση. Ο Άνθρωπος από Ατσάλι. Ο Σκοτεινός Ιππότης. Η Αυγή της Δικαιοσύνης που θα φέρει στο φως την Justice League. Το…
Μπλα- μπλα- μπλα: όσο «ξεσηκωτικό» κι αν είναι το κόνσεπτ της ταινίας Batman VS Superman, άλλο τόσο θορυβώδη είναι και τα χασμουρητά του θεατή όσο την παρακολουθεί.
Είναι μια κακή ταινία; Όχι- ο Μπεν Άφλεκ, μάλιστα, σηκώνει επάξια το βάρος του Μπρους Γουέιν/Μπάτμαν, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον τις όποιες αμφιβολίες για τη επιλογή του.
Ωστόσο, δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο: ο Ζακ Σνάιντερ επιβεβαιώνει και πάλι πως είναι ένας σκηνοθέτης που έχει συγκεκριμένο ταβάνι (παρά το γεγονός πως στήνει άψογα εκρήξεις, σκηνές μάχης και τα συναφή), τη στιγμή που οι τρύπες στο σενάριο είναι μεγαλύτερες κι από αυτές που έχει το ελβετικό τυρί.
Τούτη η ταινία είχε όλα τα φόντα να μας κάνει να παραμιλάμε.
Εντούτοις, απλώς… μιλάμε.
3) Captain America: Civil War
Οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι, αποδεδειγμένα, ό,τι χειρότερο, όμως αν μιλάμε για το πανί και για τέτοιους εμφυλίους, τότε καλό είναι να γίνονται: τ’ αδέρφια Ρούσο βάζουν την ομάδα του Captain America να κονταροχτυπηθεί με την αντίστοιχη του Iron Man και η Marvel αποδεικνύει πως τα φιλμικά σκήπτρα είναι ακόμα δικά της (συγγνώμη DC, αλλά…).
Σαφώς η καλύτερη ταινία του “Cap” που έχει γυριστεί μέχρι σήμερα, με τους ήρωες να χωρίζονται με μαθηματική ακρίβεια σε στρατόπεδα και να γίνεται ο- καλώς εννοούμενος- κακός χαμός.
Σε περίπτωση που δεν την έχετε δει ακόμα, σπεύσατε.
Τα λάθη πρέπει να διορθώνονται.
2) Doctor Strange
Είναι, αλήθεια, παράξενο: κάθε φορά που τον βλέπεις στο πανί να υποδύεται, στην ουσία, τον ίδιο ρόλο, σε μαγνητίζει- είναι μια ξεχωριστή ικανότητα του υπέρμετρα ταλαντούχου Μπένεντικτ Κάμπερμπατς.
Ο Άγγλος ηθοποιός, «συνεπικουρούμενος» από τον σκηνοθέτη Σκοτ Ντέρικσον, απογειώνει σε δυσθεώρητα ύψη έναν superhero δεύτερης διαλογής και αποδεικνύει εμπράκτως πως μια καλή ιστορία είναι πάντοτε η βάση για να χτιστεί μια σπουδαία ταινία.
Μπορεί, δεδομένης της «φωτεινότητάς» της, να μοιάζει αλλόκοτο, όμως όταν σβήσουν τα φώτα και πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα το καταλάβετε κι εσείς:
Η Marvel βρήκε τον δικό της, φανταχτερό «Σκοτεινό Ιππότη».
1) Deadpool
Βωμολοχίες. Ανατρεπτικός χαρακτήρας. Αστείρευτο χιούμορ. Ένας σκηνοθέτης (Τιμ Μίλερ) που ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει. Ένας πρωταγωνιστής (Ράιαν Ρέινολτς) που ποτέ δεν πίστευες ότι μπορεί να είναι τόσο καλός. Μερικές gore σκηνές. Ένας έρωτας που ασφυκτικά στα στενά όρια της οθόνης. Μερικά, φιλοσοφικής «υφής», ερωτήματα. Ανελέητο ξυλίκι.
Ο Deadpool.
Η ιστορία του που θα ζήσει στο διηνεκές.
Τα «διαμάντια», βλέπετε, είναι παντοτινά.