Είναι μια πάγια αντίληψη μου ότι στην τέχνη δεν υπάρχει κακό και καλό, χειρότερο και καλύτερο. Υπάρχουν οπτικές, υπάρχουν ανάγκες και πεποιθήσεις του κάθε παραλήπτη. Υπάρχει επίσης και η γνώση του τι αποζητά κάθε δημιουργός. Αυτό το τελευταίο δεν είναι δεδομένο. Αντιθέτως ελάχιστοι παραλήπτες γνωρίζουν τους σκοπούς του ανθρώπου που τους απευθύνεται.
Γι΄αυτό το λόγο ακυρώνω από τώρα τον τίτλο του παρόντος άρθρου. Τον ακυρώνω εξηγώντας τι ακριβώς λογίζεται ως χειρότερη ταινία. Όχι, χειρότερη ταινία δεν είναι ένα άγνωστο horror ή γενικά μια ταινία που φτιάχτηκε με λίγα μέσα και είχε μια συγκεκριμένη στόχευση στο κοινό της. Δεν είναι κάτι καινούργιο να πούμε ότι δεν είναι όλα για όλους. Εν προκειμένω όλα δεν πρέπει να είναι ούτε για πολλούς.
Έχοντας αυτό κατά νου, οι χειρότερες ταινίες της χρονιάς είναι αυτές που προκάλεσαν υψηλές προσδοκίες και έπεσαν πολύ χαμηλότερα από το κατώτερο σημείο που θα ικανοποιούσε το κοινό. Είναι οι ταινίες που κι από το trailer τους έδειχναν πολλά, αλλά όταν τις είδαμε στο σινεμά, μείναμε με τα λίγα.
Solo: A Star Wars Story
Bohemian Rhapsody
Οι βιογραφικές ταινίες σπανίως είναι πολύ καλές. Αυτό που έχουν πάντα είναι μια πολύ καλή ως και σπουδαία ερμηνεία του κεντρικού ρόλου και ο περίγυρος αποτυγχάνει. Ίσως να είναι και η κατάρα τους αυτή. Να προσφέρουν στον πρωταγωνιστή την ευκαιρία να καλύψει τα πάντα με το performance του. Και το κάνει. Επισκιάζει κάθε τι γύρω του.
Το Bohemian Rhapsody είναι ακριβώς αυτό. Κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει, άρα να έχει χώρο σε αυτό το κείμενο. Απλώς λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και του Ραμί Μάλεκ δόθηκε η εντύπωση ότι θα ξεγλίστρησει από τον κανόνα. Δεν…
The Predator
Το να έχει κάποιος προσμονή από μια ταινία αυτής της κατηγορίας σινεμά να υπερβεί τη φύση της και να εγκολπώσει κάτι πιο βαθύ, κάτι αλλιώτικο, έστω και σε μικρή κλίμακα, είναι κάπως ουτοπικό.
Είναι μια ταινία με γνωστά χαρακτηριστικά που έχει το βαρίδι του παρελθόντος πάνω της. Ένα βαρίδι που την τράβηξε προς τα κάτω. Στις κριτικές και πιθανότατα στην διαδικασία της δόμησής της. Είτε διά της αποφυγής του παλιού είτε διά της μιμητικής μεθόδου. Το Predator πόνταρε πολύ παραπάνω σε αφηγηματικά beats του monster-alien horror που έχασε το δάσος του.
A Wrinkle in Time
Ταινία που πρωταγωνιστούν η Όπρα Γουίνφρι και η Ρις Γουίδερσπουν θα έπρεπε να είναι το λιγότερο υποφερτή. Το A Wrinkle In Time είναι κάκιστο από πολλές απόψεις. Στα κουστούμια, στο μοντάζ και φυσικά στο σενάριο και τις ερμηνείες. Το βιβλίο της Μαντελάιν Λ΄Ανγκλ είναι ένα ωραίο βιβλίο που μειώνεται πάρα πολύ στην αποτύπωση της Άβα ΝτουΒερνέ.
Gotti
Παλεύοντας ακόμα να αποφασίσω μέσα μου αν θεωρώ τον Τζον Τραβόλτα καλό ηθοποιό, είδα το Gotti αναποφάσιστος. Κι αυτή η κατάσταση είναι η καλύτερη που μπορεί να ζητήσει μια οποιαδήποτε ταινία. Καμία προσδοκία. Αρνητική ή θετική. Το μοναδικό και εντελώς άτοπο που σκεφτόμουν ήταν ότι μου θύμιζε αρκετά τον ρόλο του στο O. J. Simpson οπτικά. Αν είχε την ίδια απόδοση η ταινία θα ήταν καλή.
Τελικά, είχαμε μια παταγώδη αποτυχία. Μια ταινία που έκανε το είδος της να αισθανθεί ντροπιασμένο. Τις γκανγκστρικές mob ταινίες δεν τις είχαμε στο πάνθεον με εξαίρεση το Νονό. Ούτε όμως και στα κάτεργα. Ήταν σε ένα επίπεδο που ξέρεις ότι θα περάσεις ως κι ευχάριστα την ώρα σου. Στο Gotti δε συνέβη ούτε καν αυτό το ελάχιστο.
The Cloverfield Paradox
Τα δύο προηγούμενα ήταν ταινιάρες. Ειδικά το 10 Cloverfield Lane με τον Τζον Γκούντμαν έδειξε την κλάση της μυθολογίας του. Στο Paradox είχαμε λόγους να ελπίζουμε σε κάτι αντίστοιχο. Παραγωγός ο Έιμπραμς, στο καστ η Γκούγκου Μπάθα-Ρο, η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, ο Ντέιβιντ Ογιελόβο και ο Ντάνιελ Μπριλ, όλοι τους σημαντικά ονόματα της νεότερης γενιάς ηθοποιών.
Το μόνο μειονέκτημα του ήταν πως επρόκειτο για παραγωγή του Netflix. Και μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο το Netflix δεν πετύχαινε άρτιο αποτέλεσμα σε ταινία του ούτε με αίτηση. Αν το έβγαζαν το 2019 είναι πιθανό να στεκόταν στο ύψος των «προγόνων» του.
ΔΥΟ «ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ»…
Black Panther
Αν το Black Panther δεν λεγόταν έτσι και λεγόταν White Panther ή οποιοδήποτε άλλο χρώμα εκτός του μαύρου, δεν θα γινόταν με τίποτα τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία. Όπως κι αν έβγαινε 2 χρόνια πριν. Ήρθε σε μια στιγμή που το κινηματογραφικό κοινό των μαύρων στις ΗΠΑ αναζητούσε δικαιοσύνη στην εκπροσώπηση του στο Χόλιγουντ.
Οι περισσότερες κριτικές δεν μιλούσαν για τη σκηνοθεσία ή την πλοκή. Μιλούσαν για τη σημασία της ύπαρξης ενός μαύρου υπερήρωα στην εποχή μας. Πέρα όμως από αυτή την κοινωνιοπολιτική προέκταση, ως superhero action movie το Black Panther ήταν περισσότερο άτυχο πάρα κακό λόγω αδυναμίας. Το μέτρο σύγκρισης με άλλες ταινίες της Marvel το έριξε χαμηλότερα στην τελική καταμέτρηση.
Η αδυναμία που μπορώ να εντοπίσω εγώ είναι στο ότι οι σκηνές κόβονταν κάπως απότομα. Ότι είχες διαρκώς την αίσθηση ότι δεν θα μείνει κάτι να θυμάσαι. Στο βίντεο από κάτω είναι η σκηνή της μάχης των φυλών. Καθώς την έβλεπα προσπαθούσα να θυμηθώ αν υπήρχε στο final cut. Και η μνήμη μου είναι το δυνατό μου στοιχείο. Μπορώ να πω με σειρά τις σκηνές στο Dr. Strange, το Thor: Ragnarok, το Infinity War.
Ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν, ο Black Panther, είναι λιγότερο καλός εδώ σε σχέση με το Civil War που κέρδισε τους πάντες και το Infinity War.
Jurassic World: Fallen Kingdom
Χωρίς ιδιοσυγκρασία, δίχως προσωπικότητα, άνευρη, άψυχη. Μερικά μόνο από τα σχόλια που τη συνόδευσαν. Το Fallen Kingdom δεν είναι ότι παρουσιάστηκε κατώτερο της πρώτης ταινίας. Η πρώτη ταινία ήταν τυχερή γιατί είχε το στοιχείο της έκπληξης. Επιπλέον, ήταν η πρώτη. Το sequel το έκριναν οι περισσότεροι στην λογική της εξέλιξης, της προσθήκης νέων στοιχείων και της αφαίρεσης παλιών.
Το Jurassic World όμως δεν ήταν και δεν ήθελε να γίνει κάτι τέτοιο. Ήθελε να παραμείνει πιστό σε αυτό που άρεσε από την αρχή στο κοινό. Ως προς αυτό πέτυχε. Είναι τόσα πολλά τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορείς να αποτιμήσεις την ταινία του Τζ. Μπεϊόνα, που χάνεις το νόημα. Κι όταν μπερδεύεσαι, ο καλύτερος οδηγός είναι η εικόνα και η αντανάκλασή της μέσα σου. Αν αυτό σε γεμίζει, μην το πολυσκέφτεσαι.
ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ…
Ocean’s 8
Πάλι μιλάμε για μια ταινία με ισχυρό υπόβαθρο σε επίπεδο διακρίσεων φύλων. 8 γυναίκες του Χόλιγουντ, δυναμικές και με δημόσιο λόγο που έχει υπόσταση, ενώθηκαν για να κάνουν τη Συμμορία των 8.
Πολλοί είπαν πως αυτή η ταινία δεν είχε σχέση με τα Ocean’s 11,12 και 13. Άλλοι πως γενικά δεν ήταν καλή. Οι βαθμολογίες της είναι μέτριες γι΄αυτό που της αξίζει πραγματικά. Η Σάντρα Μπούλοκ είναι τρομερός ενορχηστρωτής σε κάθε σημείο. Η Σάρα Πόλσον αυτή η απαραίτητη νότα χιούμορ και αυτοσαρκασμού. Η Ελένα Μπόναμ-Κάρτερ κατέχει το στοιχείο του φοβικού άγχους. Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι με κατεβασμένη ταχύτητα, αλλά ιδανική.
Από το σημείο που ξεκινάει το σχέδιο της ληστείας το Ocean’s 8 κινείται με αρμονία και ξεδιπλώνεται ισόποσα σε κάθε μέλος της συμμορίας, δίχως να φλυαρεί ή να κωλυσιεργεί. Κάθε μία έχει να επιτελέσει κάτι ουσιαστικό. Και στο τέλος έχει ανατροπές που δεν τις περιμένεις. Το 6.2 στο IMDB για παράδειγμα θα το στρογγυλοποιούσα προς τα πάνω. Κι αυτό με υπέρ του δέοντος αυστηρότητα..