Μια αντικειμενική δυσκολία που αντιμετωπίζουν πάντα οι δημιουργοί μιας σειράς με αυτοτελείς κύκλους, είναι να αντιληφθούν τι είναι αυτό που έκανε το κοινό να αγαπήσει τη μία σεζόν και όχι την άλλη. Να εντοπίσουν για ποιο λόγο πέτυχε η αρχή. Έγινε για το ίδιο το στόρι; Έγινε για τους ηθοποιούς που ταίριαξαν τόσο πολύ με τον ρόλο τους; Ή έγινε για τεχνικά χαρακτηριστικά;
Για παράδειγμα το True Detective και το Sons of Anarchy ασβέστωσαν τον δεσμό τους με το κοινό και με τη μουσική. Στην περίπτωση του Narcos, αυτό που το καθιέρωσε ήταν κυρίως η απίστευτη ταύτιση ηθοποιών και ρόλων. Κυρίως ο Βάγκνερ Μόουρα και ο Πέδρο Πασκάλ ως Πάμπλο Εσκομπάρ και Χαβιέρ Πένια. Στις πρώτες δύο σεζόν ήταν μαζί. Στην τρίτη μόνος του ο Πασκάλ.
Σε αυτό το νέο στάδιο του Narcos, το Narcos Mexico, οι δημιουργοί της σειράς θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να γεφυρώσουν αυτή τη διαφορά. Ούτε Χαβιέρ Πένια ούτε φυσικά Πάμπλο Εσκομπάρ θα υπήρχαν για να τραβήξουν ξανά το ίδιο κοινό. Είναι μια πραγματικότητα. Πάρα πολλοί είπαν ότι μετά το θάνατο του Εσκομπάρ στο φινάλε της δεύτερης σεζόν δεν θα είχε αντίκρυσμα η σειρά. Ο Πέδρο Πασκάλ κράτησε την τρίτη σεζόν ψηλά παρά το ότι έχασε και τον «συνέταιρό» του Μπόιντ Χόλμπρουκ.
Το Narcos Mexico ήρθε για να αποδείξει ότι όσο μια ιστορία έχει δύναμη, ρέει διαρκώς και αναπροσαρμόζεται, μπορούν να καμφθούν όλες οι αντικειμενικές δυσκολίες. Σίγουρα ο Ντιέγκο Λούνα που υποδύεται τον Μίχελ Άνχελ Φίλιξ Γκαγιάρδο δεν είναι Βάγκνερ Μόουρα. Τουλάχιστον όχι σε όλη τη σεζόν. Κάτι που βέβαια οφείλεται στον χαρακτήρα που κάνει, παρά στον ίδιο.
Ο Φίλιξ Γκαγιάρδο δεν ήταν επιβλητικός όσο ο Εσκομπάρ. Κι ας βασίστηκε η ανάδυση του Καρτέλ της Γουαδαλαχάρα στη δολοφονία των αδερφών Ναράνιο από εκείνον. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπάκουε στα κελεύσματα της διεφθαρμένης αστυνομίας και ήταν ηγέτης-υποχείριο.
Η αντίθεση φαίνεται και στο επεισόδιο που ο Γκαγιάρδο μεταφέρεται στην χασιέντα του Πάμπλο και έχουν μια συζήτηση περί του Cali Cartel και της συνεργασίας τους. Ήρθε όμως και γι΄αυτόν η στιγμή να δείξει την άλλη του πλευρά.
Όχι μόνο κάνοντας κι εκείνος λίγη από τη βρώμικη δουλειά, αλλά επεκτείνοντας το καρτέλ και δημιουργώντας τις δομές του. Ένα πολυπλόκαμο σύστημα που είχε ως απώτερο στόχο του να τον κρατήσει μακριά από το κοντοζύγωμα της DEA. Κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός, αλλά αυτή η συνάντηση του Γκαγιάρδο με τον Εσκομπάρ είναι καταλυτική για να απελευθερώσει ή να εμφυσήσει στοιχεία σε εκείνον.
Απέναντι από τον Γκαγιάρδο ο πράκτορας Κίκι Καμαρένα που υποδύεται ο Μάικλ Πένια, μια από τις πιο αξιομνημόνευτες φάτσες του χολιγουντιανού σινεμά. Στο δικό του κομμάτι και στη σύνδεση του με τον αντίπαλο του είναι που φαίνεται η υποδεέστερη αίσθηση που δημιουργεί το Narcos στην 4η σεζόν του. Ο Καμαρένα είναι ταυτόχρονα Χαβιέρ Πένια και Στιβ Μέρφι και στην ουσία πρέπει να παράξει εσωτερικά δύο χαρακτήρες.
Κι αυτό μεταθέτει την «έλλειψη» του βασικού διπόλου. Στο Narcos είχαμε έναν βασικό κυνηγό κι έναν που τον κυνηγούσαν αλλά ήξερε να ξεφεύγει. Στο Narcos Mexico ο κυνηγός γίνεται πιο εναργής στον στόχο του σε λίγες περιπτώσεις. Σίγουρα όχι πριν το 5ο-6ο επεισόδιο.
Το Narcos όμως είναι απ΄αυτές τις σειρές που μοιάζει να έχει ανάγκη το πισωγύρισμα. Της είναι ζωτική αυτή η μη αρτιότητα της νέας ζύμωσης, ώστε να ξέρει πως θα λειτουργήσει στο μέλλον. Αν υπάρξει βέβαια αυτό.
Φτάνοντας μέχρι εδώ νιώθω σαν τον Κίκι Καμαρένα κι εγώ. Σαν να σας έχω πει πολλά και στην ουσία να μην έχω πει τίποτα. Ας το διορθώσω κάπως.
Το Narcos Mexico σε κρατάει όσο και το Narcos. Αναμφίβολο αυτό. Σκιαγραφεί καλά τους χαρακτήρες που επιθυμεί, αφήνει τις απαραίτητες σκιές σε άλλους και διευρύνει τον ορίζοντά της. Είναι καλό δηλαδή ότι ο Γκαγιάρδο δεν είναι αυτός που τον προσκυνούν όλοι και έχει να φοβάται.
Λογοδοτεί στους αστυνομικούς που λαδώνει, στους κυβερνώντες, έχει τον φόβο του Πάμπλο και του Cali Cartel, ανακύπτουν οι παλαβές συμπεριφορές του αδερφού του Ράφα, έχει να καλμάρει και τη γυναίκα του. Χρησιμοποιεί περισσότερο την οξυδέρκεια του παρά την ικανότητά του να πείθει τους άλλους χωρίς να λέει τίποτα.
Η σιωπή του Γκαγιάρδο δεν είναι τόσο ομιλητική όσο του Πάμπλο. Το βλέμμα του δεν σου τρομάζει τα σωθικά. Με τον Γκαγιάρο ξέρεις ότι μπορείς να φέρεις αντίρρηση. Με τον Πάμπλο ήσουν κι εσύ ο θεατής ένας «si patron».
Είναι μια προσέγγιση που για να την αποδεχτείς στο πλαίσιο του Narcos, πρέπει πρώτα να απεμπολήσεις από μέσα σου τον Πάμπλο και τον Χαβιέρ. Αν το πετύχεις, σου ανοίγεται ένας αλλιώτικος ναρκο-κόσμος. Διόλου αμελητέος και καθόλα ενδιαφέρον. Στο κάτω κάτω, αν το plata o plomo αποτελεί την φιλοσοφία της σειράς, δεν εκλείπει ούτε από το Narcos Mexico.
Και το plata o plomo είναι ένας από τους λόγους που διείσδυσε μέσα μας εξ αρχής το Narcos. Από μένα ένα ακόμα tip. Ό,τι κι αν σου έχει αφήσει η σειρά μέχρι το 7ο επεισόδιο, από κει και μετά αλλάζει. Προς το καλύτερο. Προς το πολύ καλύτερο θα έλεγα.