Αν υπήρξε κάποτε κάποιος που να υποστήριξε ότι οι άντρες δεν κλαίνε, είχε δίκιο. Όντως, δεν κλαίμε. Μόνο πλαντάζουμε στο κλάμα. Το κάνουμε σπάνια δυστυχώς, αλλά όταν συμβεί γίνεται με ένταση. Το ευχαριστιόμαστε όσο δεν πάει. Το παράξενο με εμάς είναι ότι αφήνουμε εντελώς τις άμυνες μας εκεί που ίσως δεν το περιμένει κανείς.
Μπορεί να δούμε για παράδειγμα ένα παιδάκι στο δρόμο και να μη νιώσουμε κάτι. Αλλά μπορεί να δούμε μια ταινία, ένα fiction σενάριο και να μην κλείνουν με τίποτα οι κάνουλες. Πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι πέντε animation ταινίες που «κατεδάφισαν» όλα τους τα θύματα.
Lion King
Είναι ο λόγος που τα θυμηθήκαμε όλα. Το trailer που κυκλοφόρησε για την live action ταινία του Τζον Φαβρό έφερε στην επιφάνεια των ματιών όλα τα δάκρυα που έπεσαν τη στιγμή που ο Μουφάσα σκάει στο έδαφος. Από κει και μετά δεν υπάρχει τίποτα να μας συγκρατήσει.
Ο Σίμπα πάνω από το νεκρό σώμα του πατέρα του. Μετά ο Σίμπα μεγάλος συνομιλεί με την αύρα του Μουφάσα κι εκείνος του λέει Remember. Πόσα να αντέξει πια ένας πιτσιρικάς 5 χρονών; Πόσα να αντέξει πια ένας πιτσιρικάς 25 χρονών;
Inside Out
Μιλάμε για ένα από τα πιο συγκροτημένα και πιο έξυπνα animation όλων των εποχών. Τόσα τρομερά μηνύματα και τόση διδαχή σε μικρά παιδιά με τον πιο απλό τρόπο. Πρόκειται για μια ως επί το πλείστον μελαγχολική ταινία. Σου μαθαίνει πράγματα που ως μεγάλος δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Ένα παιδί τα δέχεται πιο εύκολα. Όλοι βέβαια πήραμε αγκαλιά ένα μαξιλάρι όταν εξαϋλώθηκε από το υποσυνείδητο ο Bing Bong.
Coco
Εδώ μιλάμε για έναν ορυμαγδό στιγμών που δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην αρχίσεις να πιπιλάς το δάχτυλο σου και να ζητάς τη μαμά σου. Το πρώτο ισχυρό σοκ έρχεται στη σκηνή στα παραπήγματα του κόσμου των νεκρών. Εκεί που ο Έκτορ Ριβέρα παίζει κιθάρα μπροστά στον Μιγκέλ και αφιερώνει ένα τραγούδι στον φίλο του Τσιτσαρόν. Ο Τσιτσαρόν δεν έχει άνθρωπο να τον θυμάται και να βάλει τη φωτογραφία του στην οφρέντα. Χάνεται για πάντα από τη μνήμη.
Το δεύτερο και πιο ισχυρό σοκ έρχεται φυσικά με την επιστροφή του Μιγκέλ στον κόσμο των ζωντανών. Η στιγμή που ένα παραμύθι μας μαθαίνει τη δύναμη της μνήμης και πόσο περίπλοκα, αλλά και όμορφα λειτουργεί. Η προγιαγιά του Μιγκέλ δεν ανταποκρίνεται στη λέξη «μπαμπάς». Ανταποκρίνεται όμως στο τραγούδι που έλεγε μαζί του, το Remember Me.
Ακόμα και στην animation αποτύπωση, ένα γερασμένο πρόσωπο περιέχει τόση ομορφιά, τόσο μεγαλείο. Βλέπεις τον παππού και τη γιαγιά σου που είναι πια ανήμποροι, αλλά συνεχίζουν να σου προσφέρουν τη φροντίδα τους.
Toy Story 3
Και τα τρία Toy Story ενδείκνυνται για κλάμα γοερό. Όμως το τρίτο είναι η κορυφή. Αν μάλιστα τα δεις στη σειρά, τότε στο τέλος θα πας στο πατάρι να αναζητήσεις πού είναι τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός.
Το ιδιαίτερο με το Toy Story είναι ότι δεν σε προδιαθέτει για τόσα συναισθήματα στο τέλος. Μέχρι το σημείο της απόδρασης από το Sunnyside είναι σαν μια περιπέτεια επιστροφής στο σπίτι. Μετά εμφανίζεται ένα συναίσθημα συγκίνησης γεμάτο με χαρά. Χαίρεσαι για τα παιχνίδια στον παιδικό σταθμό που ζουν χαρούμενα και βρήκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν τα ατίθασα παιδιά.
Χαίρεσαι και συγκινείσαι που ο Άντι βρήκε έναν άξιο διάδοχο για τα παιχνίδια του και αυτά ενώθηκαν με τα άλλα παιχνίδια και σχημάτισαν μια ακόμα μεγαλύτερη και πιο όμορφη παρέα. So long partner!
Up
Το Up είναι από την αρχή μέχρι το τέλος του ένα σκουπιδάκι στα μάτια. Ένα κρεμμύδι που το καθαρίζεις. Η απογείωση των δακρύων έρχεται στο flashback της ζωής του Καρλ με την Έλλη. Βλέπεις μια ζωή πως βρέθηκε στο σημείο του γήρατος και μιας μοναξιάς που τελικά δεν ήταν μοναξιά. Ήταν συντροφιά άλλης μορφής.