Η στιγμή που φτάνεις μπροστά από έναν μπουφέ είναι ευλογημένη.
Μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τη στιγμή που ανεβαίνεις τις κερκίδες για να δεις την ομάδα σου σε ντέρμπι.
Με τη στιγμή που ανοίγεις την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να μπεις με το γκομενάκι που έριξες προ ωρών.
Με λίγα λόγια, δεν βλέπεις την ώρα να πέσεις με τα μούτρα.
Μόνο που δεν θέλεις να σε περάσουν για λιγούρη. Κανείς δεν θέλει να γίνει ο τύπος για τον οποίο σχολιάζεται «κοίτα πώς κάνει η ψωμόλυσσα».
Γι’ αυτό υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες που θα σου επιτρέψουν να πετύχεις τον απόλυτο συνδυασμό:
Να φας μέχρι να πάθουν τα σαγόνια σου θλάση, αλλά χωρίς να δημιουργήσεις την υποψία ότι ήσουνα ναυαγός.
Αρκεί να κάνεις τα εξής:
Αντιμετωπίζεις τον μπουφέ ως μαραθώνιο, όχι ως σπριντ
Το ξέρω, είναι δύσκολο να κρατηθείς. Τρέχουν τα σάλια σου και από την ώρα που έφτασες το βλέμμα σου ταξιδεύει στις πιατέλες. Πρέπει όμως να μείνεις ψύχραιμος. Και όταν φτάσει ή άγια ώρα του σερβιρίσματος να μην πέσεις στην παγίδα: Όχι πολλή σαλάτα, όχι πολλές αλοιφές, όχι ορεκτικά και ψιψιψόνια!
Κοντρόλαρε τη λύσσα να φας τα πάντα και προσπάθησε να δεις… μπροστά. Κυριολεκτικά μπροστά! Εκεί που είναι τα κυρίως πιάτα! Δεν θες να κάνεις το κλασικότερο λάθος. Και να υποστείς το ψυχικό άδειασμα του να φτάσεις στα «βαριά χαρτιά» του μπουφέ, αλλά να μην έχεις χώρο επειδή τίγκαρες το πιάτο… αγγουροντομάτα.
Αξιοποιείς (και) το πιάτο της κοπέλας/συζύγου
Είναι η γυναίκα σου, ο άνθρωπος σου! Αυτή που επέλεξες για σύντροφο στη ζωή σου (ή μόνο στη συγκεκριμένη βραδιά). Ήρθε η ώρα να σου επιβεβαιώσει εμπράκτως την αγάπη της. Όχι, δεν στέλνεις εκείνη να σου γεμίσει το πιάτο, είναι παλιό (πλέον) το κόλπο και δεν πιάνει. Της ζητάς να σου παραχωρήσει λίγο χώρο στο δικό της.
Τι διάολο, γυναίκα είναι, πόσο να φάει; Αν δεν έχει πέσει σε καμιά ξεκοιλιδώστρα, θα υπάρξει σεβαστός αριθμός τετραγωνικών εκατοστών που θα μείνει κενός στο πιάτο της. Και μπορεί ΑΝΕΤΑ να χρειαστεί ως… αποθήκη για το περίσσευμα που θα χρειαστεί η στομάχα σου.
Χτίζεις το πιάτο σου με τακτική
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Είναι σαν να φτιάχνεις βαλίτσα πριν από ταξίδι. Πετάς ποτέ τα παντελόνια ανακατεμένα με τα πουκάμισα και τα μπλουζάκια; Όχι. Ε, τότε γιατί να πετάξεις τουρλού-τουρλού το σουφλέ με το τζατζίκι και το μοσχαράκι το κοκκινιστό; Φροντίζεις να εκμεταλλευτείς κάθε σπιθαμή του πιάτου, σε σημείο που να μη φαίνεται άσπρο.
Τα φαρδιά φαγιά (τύπου μπριζόλες) χρησιμοποιούνται ως θεμέλια και όχι ως ταβάνι. Κάθε νέα προσθήκη πατικώνεται ελαφρώς πάνω από την προηγούμενη για να κερδίσεις όγκο. Ρύζια, πατάτες και αλοιφές αντιμετωπίζονται ως σιλικόνη: Συμπληρώνουν τα τελευταία κενά!
Δεν ξεχνάς να πάρεις «για το σκυλάκι»
Όταν έχει περάσει η ώρα και λίγο πριν κλείσει ο μπουφές είναι η ώρα για το τελευταίο μεγάλο κόλπο. Την τελευταία αρπαχτή. Αφού πάρεις γλιτσερό ύφος τύπου Χλαπάτσα, πλησιάζεις με ένα πλαστικό πιάτο. «Να πάρω κάνα μεζέ για το σκυλάκι», μονολογείς με κλαψομούνικο ύφος. Πέτα κι ένα «τόσες ώρες είναι μόνο του το καημένο», αλλά μην το παρακάνεις.
Αν φαίνεσαι σαν τη Βάνα Δάγκα που έχει αποχωριστεί το Τερεζουλίνι δεν θα σε πιστέψει κανείς. Τσιμπάς 3-4 ύστατα κοψίδια, τα σκεπάζεις δήθεν με αλουμινόχαρτο κι έχεις εξασφαλίσει έξτρα μερίδα χωρίς να γίνεις ρεζίλι… των σκυλιών.
Πουλάς ανθρωπισμό
Λένε ότι το καλύτερο ξεκάρφωμα είναι το… κάρφωμα. Ε, το ίδιο ακριβώς ισχύει κι εδώ. Αυτό που θέλεις να αποφύγεις (το να σηκωθείς ξανά για δεύτερο ημίχρονο στον μπουφέ) αυτό ακριβώς κάνεις. Μόνο που έχεις ανθρωπιστικά κίνητρα για την πράξη σου. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνεις.
Αφού πάρεις λοιπόν το πιάτο σου και κινηθείς με προσποιητή άνεση προς τα φαγητά, επιστρατεύεις όλο το υποκριτικό σου ταλέντο. Και κοιτώντας αόριστα ανάμεσα στο πλήθος (όπου στην πραγματικότητα δεν απευθύνεσαι σε κανένα) ρωτάς χαριστικά: «Τι να σου βάλω, βρε ντροπαλέ;;;»
