Ένας άντρας μπορεί να πεθυμήσει για πολλούς λόγους τη μάνα του.
Ακόμα κι αν δεν πρόκειται για μαμάκια, ακόμα κι αν η σύζυγος τον έχει στα «ώπα-ώπα», ακόμα κι αν έπιασε το τζόκερ με φίνα και ξηγημένη πεθερά, αυτό δεν αλλάζει.
Πάντοτε θα υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις όπου (είτε ζει, είτε όχι) θ’ αναπολεί τη μανούλα του:
Για να τον δικαιολογήσει σε οποιαδήποτε μαλακία, οποιουδήποτε τύπου, χωρίς να τον επικρίνει.
Για να του κάνει ό,τι χατίρι ζητήσει, ανεξαρτήτως κόστους ή προσωπικής ταλαιπωρίας.
Για να του φτιάξει ένα από τα πιο λατρεμένα φαγητά που έτρωγε απ’ τα χεράκια της και κάθε φορά που το μαγείρευε ήθελε να βουτήξει στην κατσαρόλα:
Το άγιο φρικασέ!
Παρά το γαλλικό όνομά του, ένας συνδυασμός των ρημάτων frire (τηγανίζω) και casser/quasser (κόβω σε κομμάτια), αυτός ο γευστικός θρίαμβος αποτελεί ένα από τα πιο κολασμένα πιάτα της ελληνικής κουζίνας.
Τουλάχιστον με τον τρόπο που μάθαμε να το μαγειρεύουμε στα μέρη μας!
Γιατί είναι και γκουρμεδιάρικο -είναι και παραδοσιακό. Έχει και κρέας -έχει και πρασινάδα. Είναι σωταρισμένο (στο ξεκίνημά του), είναι και της κατσαρόλας.
Ένας θεωρητικά αντιφατικός, μα τόσο υπέροχος συνδυασμός. Μια μοναδική συνύπαρξη υλικών, που σε κάνει να νιώθεις σαρκοφάγος και vegan ταυτόχρονα!
Ένας «γάμος» γεύσεων που κάνει ευτυχισμένο (όχι το ζευγάρι στην προκειμένη περίπτωση, αλλά) το στομάχι σου!
Πραγματικά ποια απ’ όλες τις ηδονές που προσφέρει να πρωτο-ξεχωρίσεις; Το τρυφερό και καλομαγειρεμένο αρνί (ή κατσικάκι) που λιώνει στο στόμα;
Τη δυνατή γεύση των χορταρικών (αγριόχορτα, μαρούλι, σπανάκι) που εξισορροπούν το λιπαρό κρέας;
Τη μεθυστική (ή βασανιστική αν είσαι γείτονας) μυρωδιά που ενισχύεται από τον άνηθο και το φρέσκο κρεμμυδάκι;
Ή μήπως τον μεγάλο guest star του πιάτου; Το μαγευτικό, εθιστικό αυγολέμονο που αγκαλιάζει όλα τα παραπάνω και σε κάνει να γλείφεις τα δάχτυλά σου μέχρι τον αγκώνα;;;
Πραγματικά αυτός που εμπνεύστηκε τη συνταγή του φρικασέ θα ‘πρεπε να δοξάζεται ως άγιος από τους καλοφαγάδες όλου του κόσμου.
Απ’ όλους όσους λατρεύουμε το φαγητό της κατσαρόλας γιατί (εκτός των άλλων) μας γυρίζει στα χρόνια της αθωότητας.
Τότε που επιστρέφοντας πεινασμένοι από το σχολείο, ανοίγαμε πάντοτε το καπάκι για να πάρουμε μυρωδιά (και ενδεχομένως έναν προκαταρκτικό μεζέ).
Και μας είχε καρφωθεί από τότε η ιδέα (που διατηρείται ακόμα και σήμερα στο μυαλό μας):
Ότι αν υπάρχει… γλυκός θάνατος, πρέπει να προέρχεται από σκάσιμο έπειτα από παπάρα τεσσάρων καρβελιών ψωμιού σε φρικασέ!
