Ξέρετε τι είναι καλύτερο από το να είσαι καλό λαγωνικό; Να έχεις 5-6 καλούς φίλους που να είναι καλύτερα λαγωνικά από εσένα. Ομολογώ ότι τα πιο ωραία και τα πιο χορταστικά φαγητά τα έχω φάει ύστερα από παρότρυνση φίλου, παρά από τυχαιότητα που με έφερε σε μετωπική με ένα έδεσμα.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, στο τώρα, στο παρόν κείμενο. Παρότρυνση φίλου ήταν που μου άνοιξε τα γαστριμαργικά μάτια, τους γευστικούς κάλυκες, όπως θα έλεγαν και οι κριτικοί φαγητού.
Αυτή η παρότρυνση συνέβη πριν αρκετό καιρό, πριν καν μάθουμε τι σημαίνει lockdown και κορωνοϊός. Κι από τότε η σχέση με το La Grande διατηρείται ζεστή. Τόσο ζεστή όσο ο ξυλόφουρνος όπου φτιάχνονται όλες οι ζύμες.
Μόλις έχει τελειώσει μια συναυλία Χαρούλη που όλοι ξέρουν πως σε βρίσκει το τέλος μιας συναυλίας Χαρούλη. Μου λέει ο φίλος πως είναι κοντά ένα πολύ ξακουστό μαγαζί που έχει την καλύτερη πίτσα. La Grande λέγεται. «Καλύτερη πίτσα κι απ΄αυτή που φάγαμε τις προάλλες εκεί;» του αποκρίνομαι με μια ενθουσιώδη αθωότητα κι απορία, ελπίζοντας στο εμφατικό Ναι. Όπερ κι εγένετο.
Ξεκινάμε το περπάτημα και μετά από ένα τέταρτο και κάτι, φτάνουμε. Τελικά δεν ήταν τόσο κοντά. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τον έβριζα, αλλά εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο ο στόχος. Φτάνουμε μπάρμπα Στρουμφ; Φτάνουμε. Πρέπει να έκανα τη συγκεκριμένη στιχομυθία 5 φορές μέχρι να φτάσουμε τελικά.
Ο φίλος μου πάει γρήγορα να κάτσει για να ξεκουραστεί και μου λέει τι να του παραγγείλω, μιας και, εντελώς μεταξύ μας, στέκομαι καλύτερα στα πόδια μου. «Μια τσιαπάτα κοτόπουλο με απ΄όλα» μου λέει. Τι τσιαπάτα; Για πίτσα δεν ήρθαμε υποτίθεται; Κι όμως επέμεινε.
Πάω στο ταμείο, ζητάω έναν κατάλογο γιατί δεν είχα ιδέα τι να πάρω, τσιαπάτα δε βλέπω πουθενά στο μενού, βλέπω μόνο σάντουιτς, αυτά θα εννοεί μάλλον, οπότε σταμπάρω το δικό του για σιγουριά. Βρίσκω υπερβολή να δοκιμάσω πίτσα τέτοια ώρα που θα κάνει και πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί, παρά το ότι βλέπω ξυλόφουρνο και αυτό με γοητεύει.
Όπως παρατηρώ γύρω μου, όλοι έχουν παραγγείλει αυτό που στο μενού είναι σάντουιτς, αλλά στην πράξη είναι όντως τσιαπάτα. Όλα βγαίνουν επίσης από ξυλόφουρνο. Και είναι τσιαπάτα-παντόφλα. Μεγαλειώδες στο μάτι. Θες και τα δυο σου μάτια για να το δεις μισό. Για ολόκληρο θες και τα μάτια ενός ακόμα.
Παίρνω το κοτόπουλο του φίλου, παίρνω και για μένα ένα «σάντουιτς» με λαχανικά, ήτοι ντομάτα, μαρούλι, μανιτάρια, πιπεριά και μαγιονέζα. Περιμένω 7-8 λεπτά το πολύ και τα παίρνω στα χέρια μου. Εννοείται πως έχουν μια μεγάλη θερμότητα, αλλά είναι αυτό το ύψος θερμότητας που παίρνεις κάθε ρίσκο να ζεματιστείς. Δεν ζεματίζομαι ευτυχώς.
Καθόμαστε κι οι δύο με την επιλογή μας στο χέρι. Ο κολλητός έχει φάει αρκετές αρκετές φορές από το La Grande, οπότε έχει περάσει το στάδιο του ενθουσιασμού. Εγώ όμως όχι. Σπαταλώ 6-7 δευτερόλεπτα να το κοιτάζω, γιατί δεν μου πάει η καρδιά να το φάω. Θέλω να το πάρω στα χέρια και να κυκλοφορώ στο δρόμο και να το δείχνω σε περαστικούς. Εσείς το ξέρατε ότι υπάρχει αυτό το αριστούργημα εδώ;
Πολυλόγησα ως εδώ, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Μπαίνω στο παρασύνθημα. Απίστευτο, μυθικό, σε ημιάγρια κατάσταση που θα έλεγε κι ο Δημήτρης ο Χατζηγεωργίου. Ο ξυλόφουρνος έχει ανεβάσει 2 επίπεδα την αίσθηση της ζύμης κι αυτή έρχεται να δέσει τόσο αρμονικά με κάθε υλικό.
Ο ζωμός της ντομάτας, η δροσιά του μαρουλιού που τραβάει την κάψα, το κρατσανιστό της πιπεριάς, το μανιτάρι που είναι μια από τις ουσίες της πίτσας και όλα αυτά να σερφάρουν πάνω στη μαγιονέζα. Όλα να αρπάζουν από την μαγ(ε)ία της ζύμης.
Δεν θυμάμαι να έχω ενθουσιαστεί άλλη φορά με κάτι που δεν έχει κρέας. Αν με ρωτάς, θα στο πρότεινα οπωσδήποτε για να αρχίσεις να κάνεις μια μικρή διατροφική στροφή με μικρότερη κατανάλωση οποιουδήποτε κρεατικού. Χορταστικό όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Το έφαγα μόνο και μόνο από πρόκληση προς τον εαυτό μου. Ειδάλλως κάπου στα 3/4 είχα φτάσει στα όρια μου.
Επιφυλάσσομαι για δοκιμή πίτσας, αλλά και γι΄αυτή ο φίλος ήταν κατηγορηματικός. Έτσι θα είμαι κι εγώ προς εσάς. Το La Grande δεν χρειάζεται αμφιβολίες. Είναι ένας ναός για τους Βυρωνιώτες και τους γείτονες τους.
La Grande Pizza, Βύρωνας, Καραολή Δημητρίου 48, 210766062