Το καλοκαίρι είναι μια εποχή που λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες και δεν θα βρει κανείς ομοιότητες είτε με τα τέλη της άνοιξης είτε με τις αρχές φθινοπώρου. Δεν ισχύει το ίδιο για τον χειμώνα ή τις άλλες δύο ενδιάμεσες εποχές.
Κι αφού διέπεται από δικούς του κανόνες το καλοκαίρι, ας κάνουμε highlight σε ένα συγκεκριμένο. Έναν που δεν ξέρουμε αν είναι κάπου γραμμένος, αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχει ισχύ. Κι αν δεν είχε ως σήμερα, ας αποκτήσει μια καθολική ισχύ.
Η μοναδική σαλάτα που πρέπει να προσφέρεται στο μενού ταβερνών και εστιατορίων επαρχίας και νησιών το καλοκαίρι είναι η χωριάτικη. Καμία άλλη. Όχι γιατί είμαστε αυταρχικοί και θέλουμε να περνάει το δικό μας. Είναι η μοναδική σαλάτα που έχει πρακτικά οφέλη.
Πέραν των διατροφικών, είναι η μοναδική σαλάτα που θα μπορούσε να σταθεί ως κανονικό γεύμα. Αυτή και ο ντάκος. Καμία άλλη. Με μια χωριάτικη και μισή φρατζόλα ψωμί έχεις χορτάσει για τα καλά και δεν έχεις ξεπαραδιαστεί. Αυτό είναι και το δεύτερο όφελος. Η σχέση τιμής-ποσότητας-ικανοποίησης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο value for money από την χωριάτικη. Ακόμα και στα ακριβά μαγαζιά, αυτή τη σαλάτα δεν θα τη βρεις πάνω από 5 ευρώ.
Ξέρετε ποιες σαλάτες δεν έχουν καμία θέση στο μενού και δεν προσφέρουν καν την ελάχιστη δροσιά που έχει κάποιος ανάγκη μετά το μπάνιο και την κάψα του ήλιου; Όλες οι παρακάτω.
Χόρτα
Παρά το ότι αρχίζει κι αυτή από Χι, δεν της αξίζει τίποτα περισσότερο απ΄αυτό. Το Χι. Είτε μιλάμε για βλίτα είτε για ραδίκια είτε για άλλο είδος χορταρικού, η σαλάτα με χόρτα δεν κάνει για καλοκαίρι. Αν μας ρωτάτε δεν κάνει για καμία εποχή, αλλά ας μη γίνουμε εριστικοί και ας μην κάνουμε body shaming στα χόρτα. Ψυχή έχουν κι αυτά.
Λάχανο-Καρότο
Μια σαλάτα πολύ ωραία αν τη φας το φθινόπωρο, εκεί στα μέσα Οκτωβρίου, ή την άνοιξη στα τέλη Μαρτίου. Εννοείται να τη συνδυάσεις μαζί με δύο κουταλιές μεγάλες από κάποιο dressing. Σε μια τέτοια εκδοχή θα μπορούσε να γίνει δεκτή και το καλοκαίρι. Να την κάλυπτε για παράδειγμα κάποια σος γιαουρτιού. Μόνο που δεν τη βρίσκεις πουθενά έτσι. Είναι πάντα αυτό που λέει. Λάχανο-καρότο. Κοτζάμ χωριάτικη και πίσω από το όνομα κρύβει μέχρι και 10 υλικά και δαύτη τα δίνει όλα στο πιάτο.
Σαλάτα του Καίσαρα
Ο ίδιος ο Καίσαρας να εμφανιζόταν στο τραπέζι και να μας απειλούσε με αγχόνη για να τη φάμε, πάλι αρνητικοί θα ήμασταν. Τίποτα δε μας…αγχόνη. Η σαλάτα του Καίσαρα είναι μια χαρά για να την πάρεις στη δουλειά. Κι ίσως αυτή να είναι η καταδίκη της. Έχει συνδεθεί τόσο με τα lunchbreaks που δημιουργεί άσχημους συνειρμούς. Επίσης πιάνει χωρίς λόγο θέση στο στομάχι και αποσπά από τα φαγητά για τα οποία πάει κανείς στην ταβέρνα. Από μας είναι ένα μεγάλο και φωτεινό ΟΧΙ!
Μαρουλοσαλάτα
Η μαρουλοσαλάτα δικαιολογείται μόνο αν η ταβέρνα απευθύνεται σε χελώνες. Αν στοχεύει σε ανθρώπους θα έπρεπε να αυτομαστιγώνονται στην κουζίνα όσοι σκέφτηκαν ότι πρέπει να δίνεται αυτή η επιλογή στον κόσμο.
Παντζαροσαλάτα
Τούτη εδώ έρχεται σε δύο μορφές. Είτε τη μορφή της αλοιφής είτε τη μορφή με τα ολόκληρα παντζάρια. Την πρώτη δεν την απορρίπτουμε. Δροστιστικότατη και μια χαρά για ορεκτικό. Τη δεύτερη την απορρίπτουμε από την πρώτη συλλαβή. Γενικά τα παντζάρια είναι ένας καρπός της γης που αναρωτιόμαστε πως καθιερώθηκε ως must, ιδίως από τη στιγμή που καταλάβαμε πως αυτό το χρώμα θα βγει σε λίγο από πίσω.
Ρόκα Παρμεζάνα
Δεν καταλάβαμε ποτέ σε τι διαφοροποιείται αυτή η σαλάτα από τη μαρουλοσαλάτα ή αυτό που λέμε χόρτα. Απλώς πασπαλίζεις τυρί παρμεζάνα από πάνω; Ή κόβεις τα λεγόμενα flakes τυριού. Κατ΄αρχάς, σαλάτα που έχει υλικό που λέγεται flakes, έχει πάρει οριστικό πόδι από το καλοκαίρι. Η μόνη σαλάτα με παρμεζάνα που αξίζει είναι ένα κεφάλι τυρί παρμεζάνα ή η μακαρονοσαλάτα που έχει μόνο ζυμαρικά.