Πιθανότατα ένα άτομο της δικής μου ηλικίας δεν θα έπρεπε να γράφει αυτό το κείμενο. Η επαφή της δικής μου γενιάς με το Privilege ήταν μόνον εξ ακοής και κυρίως μέσω του Γεράσιμου Μαντούβαλου, του χαρακτήρα που έκανε ο Ρώμας στο Λίφτινγκ.
«Η Miss Lefki είναι στα decks απόψε;» ρωτούσε ο Μούλης κι εμείς νομίζαμε ότι ήταν σε κάποια μυστική διάσταση όπου μόνο οι μεγάλοι μπορούσαν να πάνε.
Η δική μου γενιά δεν έχει ιστορίες από το Privilege. Μετά βίας έχει από το Villa Mercedes. Αλλά μήπως είχε από την Αυτοκίνηση; Κι όμως όλοι μας είχαμε ακούσει ιστορίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το Privilege.
Η ανακοίνωση του Βασίλη Τσιλιχρήστου χθες στο Facebook για την επιστροφή αυτού του θρυλικού ονόματος στη νυχτερινή ζωή της πόλης ξυπνάει αναμνήσεις σε πολλούς.
Προκαλεί και το εύλογο ερώτημα όμως: είναι κάτι παραπάνω από ανάμνηση το Privilege στη σημερινή εποχή;
Στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000 ήταν μια εποχή πρωτόγνωρη για πολλούς. Τα κλαμπ είχαν γίνει συνώνυμο της house και άκουγες εκεί μουσικές που δεν θα τις άκουγες στα ραδιόφωνα. Έβλεπες στα decks djs που ήταν κάτι για αστέρες του Hollywood για τους πολύ ψαγμένους.
Το Venue, το Privilege, το +Soda, King Size, Amfiteatro ήταν μέρη που η μουσική έπαιρνε σχηματισμό. Σήμερα κάτι τέτοιο προφανώς και δε μπορεί να συμβεί σε ένα κλαμπ. Το μόνο τέτοιο παράδειγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το Dybbuk στο Κολωνάκι που αποτελεί το ναό της techno-house μουσικής. Μόνο με αυτή τη συνθήκη μπορεί να υπάρχει ένα κλαμπ σήμερα που να ξεχωρίζει και να παίζει ρόλο το όνομα του. Ειδάλλως τι Privilege τι Ακρωτήρι, ουδεμία διαφορά.
Τότε επίσης ήταν και μια εποχή που το κλαμπ ήταν κάτι για το οποίο ο καθένας περίμενε καιρό να το ζήσει. Δεν πήγαινες δηλαδή στα 13-14 σου όπως μπορεί να γίνει σήμερα. Έπρεπε να είσαι τουλάχιστον 16 μπας και περάσεις για 18 και σε αφήσει ο πορτιέρης να μπεις. Γι΄αυτό οι περισσότεροι σημερινοί 40άρηδες έχουν να πουν με καμάρι ιστορίες που έφαγαν πόρτα στο Privilege.
Το Privilege πιο συγκεκριμένα ήταν μια σχέση που η αρχή της ήταν εμπειρία ζωής. Έφτανες 18 και πήγαινες με την παρέα σου, ευτυχώς είχε σχηματιστεί κάπως ένα μουστάκι στο πάνω χείλος και συνοδευόταν από μερικά γένια, έμπαινες στο μαγαζί και ήταν σαν να έβγαζες νέα ταυτότητα, σαν να έπαιρνες πιστοποίηση ενηλικίωσης.
Κι αυτή η σχέση είχε μια διάρκεια. Σε φανταζόσουν μέχρι τα 30 σου να το ζεις. Σήμερα τα περισσότερα 22χρονα έχουν πάει πιο πολλές φορές σε κλαμπ απ΄ό,τι 30άρηδες σε ταβέρνα για μεζεκλίκια.
Τότε επίσης τα ονόματα πήγαιναν πακέτο με ιστορίες. Στο Privilege έχουν εκτυλιχθεί τρομερά σκηνικά. Μόνο και μόνο που είχε πάει ο Γιάννης Ιωαννίδης και είχε βρει τον Ρόι Τάρπλεϊ να πίνει Jack Daniels αρκεί για να αντιληφθεί κανείς. Τώρα αυτή η μορφή διασκέδασης δεν φτιάχνει ιστορίες που γράφονται και μένουν. Και πώς να συμβεί όταν ο στόχος είναι να γεμίσει το ταμείο, κάτι που για να γίνει σημαίνει να βάζουμε μέσα τους πάντες και να είναι όλοι σαν σαρδέλες.
Αναμφίβολα θα ξυπνήσουν μνήμες σε πολλούς. Δεδομένα θα το επισκεφθούν πολλοί, ακόμα κι αν είχαν αποφασίσει το τέλος των εξόδων σε κλαμπ. Αλλά το Privilege θα είναι πάντα αυτό που ήταν τότε. Σε αυτή την εποχή θα αναγκαστεί να ζήσει μπασταρδεμένα και κανείς δε θα έχει να λέει για την πόρτα που έφαγε εκεί.
Μπορεί να μοιάζει με μεμψιμοιρία, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Πραγματικότητα που ένας 28άρης την αισθάνεται αμυδρά. Ένας 35άρης και βάλε θα νιώθει όλα τα παραπάνω πολύ πιο έντονα.
Και φάνηκαν αρκετά όταν επανήλθε το Venue στη Συγγρού πριν από 8-9 χρόνια που είχε φέρει μάλιστα και τον David Guetta αν θυμάμαι καλά ή τον Van Buuren. Ακούγεται τώρα το Venue ή γενικά τα κλαμπ;