Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους κατά καιρούς (και χωρίς μεγάλη επιτυχία) έχεις επιχειρήσει να αντισταθείς σε φαγητά.
Άλλοτε είχες πει ότι θα προσέχεις τη διατροφή σου και θα σταματήσεις να τρως ότι να ‘ναι.
Άλλοτε έκανες δίαιτα για να πέσει ο σκεμπές και είχες ορκιστεί ότι (αυτή τη φορά) θα την κρατήσεις.
Άλλοτε δεν ίσχυε τίποτα από τα δυο και απλά βρισκόσουν ανάμεσα σε κόσμο, χωρίς να θες να φανείς λιγούρης.
Όπως και να ‘χει όμως -και μέσω οποιασδήποτε περίστασης και αν κατέληξες να το επιβεβαιώσεις- υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Ένα μυστικό τόσο «ένοχο», αλλά και τόσο κοινό για όλους: Ότι υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα φαγητά ή γλυκίσματα από τα οποία είναι ψευδαίσθηση η εντύπωση ότι μπορείς να φας μόνο μια μπουκιά.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Μερέντα
Ναι, ok, υποτίθεται ότι προορίζεται για την απλώνουμε στο ψωμί και όχι για να την τρώμε σκέτη. Πραγματικά όμως, ποιον κοροϊδεύουμε; Ποιος δεν καταναλώνει με το κουτάλι (της σούπας εννοείται και όχι του γλυκού) το μεγαλύτερο μέρος της συσκευασίας; Ποιος δεν λυτρώνεται από ‘κείνο σε περιπτώσεις έκτακτης λιγούρας ή νυχτερινής υπογλυκαιμίας; Και ποιος θα τολμήσει να ξεστομίσει το αισχρό ψέμα ότι κατάφερε έστω και μια φορά στη ζωή του να αρκεστεί σε μια μόνο κουταλιά;
Πατατάκια
Από τις μεγαλύτερες τροφικές παγίδες όλων των εποχών. Δεν είναι τυχαίο που πολλά από τα διαφημιστικά τους σλόγκαν βασίζονται σε αυτήν ακριβώς τη στιγμιαία… εξάρτηση που σου προκαλούν. «Μετά το ποπ δεν έχεις στοπ» σου λέει ο ένας, «κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα», σου λέει ο άλλος. Και ό,τι και να λες, όσο κι αν υπόσχεσαι ότι θα κρατήσεις τον εαυτό σου, την επόμενη φορά που θα τα πετύχεις, ΞΕΡΕΙΣ ότι το διακριτικό τσιμπολόγημα θα δώσει γρήγορα τη θέση του σε πρόστυχες… χουφτιές!
Πιροσκί/Καναπεδάκια
Δεν είναι, λέει, για χόρταση. Προορίζονται, λέει, για κέρασμα. Είναι, λέει, «finger food». Μάλιστα. Μόνο που εσύ για να ηρεμήσεις (όταν παρελαύνουν μπροστά σου σε δίσκους ή κείτονται προκλητικά απέναντί σου σε μπουφέ) θέλεις τουλάχιστον ένα για κάθε… δάχτυλο! Γιατί μοναδική περίπτωση να φας ένα μόνο πιροσκί ή καναπεδάκι είναι να ντρέπεσαι επειδή συνοδεύεις γκομενάκι ή να πάρεις αργά χαμπάρι την παρουσία τους και να παρηγορήσεις την καταπιόνα σου με το τελευταίο που έμεινε στην πιατέλα.
Ψωμί
Τόσο απλό, αλλά και τόσο αληθινό! Διότι καλές οι γκουρμεδιές και τα λαχταριστά φαγιά, αλλά και το γνήσιο, πατροπαράδοτο ψωμάκι του θεού στέκεται από μόνο του (και όχι μόνο συνοδευτικά) ως πειρασμός. Εκτός κι αν έχει βρεθεί έστω και ΕΝΑΣ (1) υποκριτής που θα ισχυριστεί ότι πήγε ποτέ σε φούρνο να αγοράσει ζεστό ψωμί ή το πέτυχε μπροστά του στο σπίτι να ξεπροβάλλει πονηρά από τη σακούλα και παρέδωσε έπειτα τη φρατζόλα με λιγότερους από 3-4 γενναίους ακρωτηριασμούς.
Κέικ
Δεν έχει σημασία η μορφή του ή το πού θα το πετύχεις. Είτε το έχει φτιάξει η μάνα σου (και σου έχει σπάσει τη μύτη όσο φουρνιζόταν), είτε στο έφεραν κέρασμα (και πρέπει να κρατηθείς για να μη φανείς ψωμόλυσσα), είτε σου έκλεισε το μάτι σε πρωινό ξενοδοχείου (και δεν υπάρχει σπιθαμή κενού χώρου στο πιάτο σου από το βουνό που έχεις φτιάξει), το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Θα ξεκινήσεις επιφυλακτικά και -αν είναι φρέσκο και νόστιμο- θα καταλήξεις να σαλιώνεις το δάχτυλο για να τσιμπήσεις και τα τελευταία τριφτουλίδια.
