Το φαΐ είναι υποκειμενική υπόθεση.
Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε ξεπερασμένα κλισέ περί ορέξεως και κολοκυθόπιτας για να το επιβεβαιώσουμε.
Μπορεί λοιπόν κουμάντο στην καταπιόνα μας να μη δικαιούται να κάνει κανένας, ωστόσο υπάρχει μια αλήθεια που (παρά τις διαφωνίες που θα υπάρξουν) μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενική:
Το σαρακοστιανό τραπέζι -και ειδικά αυτό της Καθαράς Δευτέρας- προμοτάρεται σκανδαλωδώς.
Παρουσιάζεται ως πολύ πιο λαχταριστό απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα.
Ίσως γιατί προσπαθούμε κι οι ίδιοι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι θα περάσουμε ωραία. Ότι θα φάμε καλά ακόμα και χωρίς κρέας.
Κι ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένα φαγητά στο τραπέζι που τα τρώμε απλά και μόνο «επειδή είναι Καθαρά Δευτέρα».
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Ταραμοσαλάτα
Ναι, ok, εκείνη τη μέρα ενθουσιάζεσαι, τον αλείφεις με μανία στα πάντα, είσαι ικανός να φας 2,5 λαγάνες μαζί του. Ακόμα κι αυτό όμως δεν δείχνει πόσο νόστιμη είναι η κλασική ροζ αλοιφή -δείχνει πόσο μέτρια είναι τα υπόλοιπα εδέσματα του τραπεζιού που την κάνουν να μοιάζει εξαιρετική διαφυγή. Εξάλλου ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ δεν την αναζήτησε σε άλλη εποχή του χρόνου πλην της Καθαράς Δευτέρας. Και πόσο τυχαίο να είναι ότι πως ακόμα και η κατσίκα -στη γνωστή μαγκιώρικη παροιμία- αρνείται να μασήσει ταραμά;;;
Χαλβάς
Μια λύση απελπισίας. Ένα ημίμετρο που καλείται (με καθόλου μεγάλη επιτυχία) να καλύψει το κενό που δημιουργείται λόγω της νηστείας στο επιδόρπιο. Με απούσα τη σοκολάτα, αυτός ο αστείος «αναπληρωματικός» εκμεταλλεύεται την πρόφαση παράδοσης που πρέπει να έχει το τραπέζι και τρυπώνει ύπουλα σε αυτό. Χωρίς ν’ αποτελέσει ποτέ πρώτη επιλογή, χωρίς να λείψει σε κανένα σχεδόν αν απουσιάσει, χωρίς να ενθουσιάσει καταπιόνα που δεν ανήκει σε συνταξιούχο θείο, ο οποίος αναφωνεί συχνά «δεν ξέρετε να τρώτε».
Γίγαντες
Νόστιμοι είναι. Όταν τους βρεις μπροστά σου πάντα θα τσιμπήσεις μερικούς. Ενώ θα σκεφτείς όμως «ωραίοι είναι, κρίμα που δεν σκέφτομαι να τους φάω και κάποια μέρα που δεν θα υπάρχουν υποχρεωτικά στο τραπέζι», συμβαίνει σχεδόν το εξής: Σχεδόν ΠΟΤΕ δεν μπαίνεις στη διαδικασία να τους μαγειρέψεις, να τους ζητήσεις από τη μάνα σου, να τους παραγγείλεις απ’ έξω (καλά, αυτό είναι σχεδόν ανέκδοτο). Τους τιμάς την Καθαρά Δευτέρα «για το καλό», αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι το επόμενο ραντεβού σας θα είναι του χρόνου τέτοια μέρα.
Τουρσί
Καταδίκη πραγματική. Γενικώς -και όχι μόνο τη σαρακοστή- το συγκεκριμένο «έδεσμα» μοιάζει με τιμωρία. Σαν να έκανες κάτι πολύ κακό και η ποινή σου είναι να φας αυτό. Είπαμε όμως, ειδικά την Καθαρά Δευτέρα κάνεις παραχωρήσεις. Προσπαθείς να πείσεις ακόμα και τον εαυτό σου ότι κάποια φαγητά είναι νόστιμα. Ακόμα κι αυτό το απαράδεκτο κοκτέιλ τροφίμων που επίσης σκανδαλωδώς κάνει την εμφάνισή του στο τραπέζι, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στον κάδο (μαζί με τον χαρταετό που απέτυχες να πετάξεις).
