Παρόλο που τα ζαχαροπλαστεία είναι ο κατ΄εξοχήν τόπος για να φας γλυκό, μου έχει τύχει μερικές από τις καλύτερες εκδοχές γλυκών που έχω φάει, να μην είναι σε ζαχαροπλαστείο. Για παράδειγμα ένα υπέροχο γαλακτομπούρεκο το έχω φάει σε μεζεδοπωλείο. Το γλυκό που θα δείτε παρακάτω, επίσης δεν ήταν σε ζαχαροπλαστείο. Ήταν βέβαια σε αρτοποιείο που είναι ξαδερφάκι του ζαχαροπλαστείου, αλλά και πάλι μετράει.
Σε αυτό το αρτοποιείο πάντως θα βρει κανείς έναν από τους καλύτερους νέους pastry chef. Κι αυτό δεν το λέω γιατί τον ξέρω προσωπικά ή έχουμε ανταλλάξει κουβέντες. Ούτε το όνομά του δεν ξέρω. Τον γνωρίζω όμως μέσα από τις γεύσεις του και σε κάποια συγκεκριμένα γλυκά δεν πιστεύω ότι μπορεί να βρω εκδοχή καλύτερη για τις δικές μου προτιμήσεις.
Παλιότερα είχαμε αναφερθεί εκτενώς στην σοκολατόπιτα που θα βρει κανείς στο Μελίζυμο. Όμως δεν είναι το μόνο τους trademark. Έχουν κι ένα εκμέκ καταΐφι που το ανακάλυψα πριν κάτι μήνες και από τότε δεν μπορώ δίχως να το δοκιμάσω μια φορά το μήνα.
Είναι από εκείνα τα γλυκά που μπορούν να ξετρελάνουν ακόμα και τύπους που δεν τρώνε γλυκά γενικά. Όπως εγώ. Αλλά που αν βρουν ένα σε τόσο άρτια δημιουργία, το τιμούν δίχως τύψεις κι ενοχές.
Αυτό που το κάνει τόσο υπέροχο δεν είναι το πολύ καλό σιρόπιασμα που έχει ή η ικανοποιητική ποσότητα σε καρύδια. Στοιχεία που δεν του λείπουν ούτως ή άλλως. Εκείνο που απογειώνει τα πάντα είναι η κρέμα πατισερί που κρύβεται κάτω από τη σαντιγύ και μαζί δημιουργούν ένα διπλό στρώμα που ο συνδυασμός τους είναι λιγωτικός.
Η κρέμα λιώνει στο στόμα, ταξιδεύει μόνη της στον ουρανίσκο και μπορεί να σταθεί μόνη της. Θα μπορούσες δηλαδή να αγοράσεις μόνο αυτή κατά οκάδες. Όταν λοιπόν μπαίνει στο κόλπο της γεύσης και το σιροπιαστό καταΐφι, τότε τα πράγματα γίνονται μη διαχειρίσιμα συναισθηματικά.
Δεν θα ειπωθεί τίποτε άλλο. Θα τα αφήσουμε όλα στη φαντασία που θα εγείρουν το βίντεο και οι εικόνες.
Όσο για το πού θα το βρεις; Βγαίνεις από το μετρό Αγίου Ιωάννη, ανεβαίνεις την Καφαντάρη από δεξιά και στο τρίτο πεζοδρόμιο θα το βρεις.
