Η Αθήνα είναι μια πόλη γεμάτη από μπαρ, αλλά δεν είναι όλα τόσο πρόσφορα για να υπάρξει μια ωραία συνδιαλλαγή σε επίπεδο φλερτ, να γίνουν γνωριμίες, να κανονιστούν ραντεβού, να πέσουν φιλιά και κάποια να καταλήξουν σε σχέση.
Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που δεν τον ξέρουν πολλοί. Άντρες μόνο τον γνωρίζουν. Η αρχή της δημιουργίας και της εφευρετικότητας για τον άντρα, είναι η έλλειψη της γυναίκας. Αν υπάρχει γυναίκα στη ζωή του, τότε της αφιερώνεται. Αν όχι, ψάχνει τρόπους να την βρει.
Κάθε του προσπάθεια να εξελιχθεί, είναι για να δείξει σε μια γυναίκα ότι είναι ικανός, δυνατός, έξυπνος και έχει τις χάρες όλες. Κι όταν επιτέλους βρεθεί μία να μας κοιτάξει, τότε χάνουμε κάθε ευφυΐα και γινόμαστε χάνοι με στόμα ανοιχτό και απλά την παρατηρούμε. Διάολε, τα καλύτερα μου κείμενα τα έχω γράψει ως μπακούρι, ελπίζοντας πως θα γοητεύσω μια γυναίκα.
Αυτό συνέβαινε την πρωτόγονη εποχή και μέχρι πριν μερικές δεκαετίες. Έχει περάσει όμως στο DNA και δεν φεύγει. Από το δικό μου σίγουρα.
Κι έτσι, πολλοί άντρες βγαίνουμε σε παρέες τα βράδια, πάμε για ποτό, πάμε για να διασκεδάσουμε, αλλά ποτέ δε φεύγει από το μυαλό μας το φλερτ. Έστω και αν είναι να μείνει εκεί. Τουλάχιστον όσον αφορά την Αθήνα, που αυτήν ξέρω και ζω.
Θέλουμε να μιλήσουμε, θέλουμε το μάτι μας να κεντράρει σε μια γυναίκα που να μας ανταποδώσει το βλέμμα και αυτό να οδηγήσει σε μια κουβέντα, σε ένα φιλί, σε ένα ωραίο βράδυ και – γιατί όχι; – σε πολλά βράδια.
Το θέμα είναι πως είμαστε αρκετοί που δεν το έχουμε τόσο με το μπλα μπλα ώστε να πάμε μόνοι σε κάποια και να της μιλήσουμε με επιτυχία. Θέλουμε ένα πολύ πολύ ξεκάθαρο vibe από τη μεριά της για να προχωρήσουμε.
Και κάποιες φορές τα vibes ίσως και να μην παραδίδονται σωστά. Σε αυτό παίζει ρόλο ο χώρος. Δεν έχουν όλα τα μαγαζιά στην Αθήνα τη δυναμική για να προωθήσουν το φλερτ για αυτούς που είναι και το μεγάλο στοίχημα, δηλαδή τα μπακούρια σαν και του λόγου μου καλή ώρα.
Είναι σαν τους θεατρικούς χώρους. Κάθε παράσταση στήνεται με βάση τον χώρο. Συνδέεται με αυτόν. Έτσι και το φλερτ. Ο τρόπος που θα κινηθείς, το σημείο που θα κάτσεις, προϋποθέτει γνώση του χώρου. Αυτό σημαίνει πως ο χρυσός κανόνας του φλερτ σε μαγαζί, είναι να είσαι συχνός θαμώνας στο μαγαζί. Έτσι γεννήθηκαν τα στέκια.
Σε παλιότερες εποχές έπρεπε να πάθεις ο ίδιος για να μάθεις. Το Menshouse όμως, εμείς που γράφουμε, για τι άλλο υπάρχουμε, αν όχι για να σου μεταφέρουμε τα παθήματα μας και να πάρεις απ΄αυτά ό,τι σου κάνει;
Το Marron στη Δάφνη, κεντρονότια στην Αθήνα, είναι ένας καλοκαιρινός χώρος, ένα roof bar που πραγματικά αποτελεί ένα ελατήριο για μια προσέγγιση, για ένα φλερτ, για να καταλάβεις εσύ ο πιο ανασφαλής και ντροπαλός ότι υπάρχει το σινιάλο από την απέναντι μεριά.
Κι όχι μόνο από τη γυναίκα προς τον άντρα, αλλά από τον άντρα προς τη γυναίκα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν γυναίκες που τους αρέσει να κάνουν την κίνηση και να πλησιάζουν, κι αυτό το χειροκροτάμε και το επαινούμε. Δεν το επιβάλλουμε ως συμπεριφορά, απλώς λέμε πως σε όσες βγαίνει, να μην το καταπιέζουν, είναι ως και αναγκαίο ενίοτε.
Ας επιστρέψω στα του μαγαζιού. Είναι τέτοια η χωροταξία που βολεύει και το να πιάσεις κουβέντα και να συμπέσουν τα βλέμματα αρκετές φορές και κάποια στιγμή στη βραδιά να μπερδευτούν οι παρέες και τα όνειρα μας.
Σίγουρα η ταρατσοφάση, το καλοκαίρι, η διαφορετική διάθεση που έχουν όλοι οι άνθρωποι τούτη την εποχή, επηρεάζει τη διαδικασία. Δεν θα γίνεται, υποθέτω, το ίδιο τον χειμώνα.
Το Marron δεν έχει κάτι το εξωπραγματικό ως μαγαζί. Δεν είναι ότι θα πας και θα πεις «τι μουσικάρες άκουσα, τι ποτάρες ήπια». Είναι οκ, είναι νορμάλ, έχει μουσική μπουζουκοκλαμπίστικη, βάζει και τα 90s, έχει και εσάνς καγκουρίλας σε λογικές δόσεις, είναι just another roof bar.
Έχει όμως και κάτι το άυλο και μη απτό, μια αύρα που εξιδανικεύει τους εαυτούς μας στα μάτια μας και ίσως στα μάτια και των άλλων. Και φτάνεις έτσι εσύ ο μπακούρης, ο ντροπαλός, να λύνεσαι, να διαβάζεις για πρώτη φορά στη ζωή σου σωστά το βλέμμα μιας κοπέλας, να την φωνάζεις στο τραπέζι σου ή να πηγαίνεις εσύ στο δικό της και να εξελίσσεται.
Πιθανότατα, γράφοντας γι΄αυτό το μαγαζί και αυτή τη συνθήκη, με την έκταση που θα πάρει το κείμενο, να βλέπω διπλάσιες και τριπλάσιες ουρές από την Παρασκευή και μετά και να μη μπορώ να πάω για ποτό, αλλά δεν πειράζει. Χαλάλι τα τόσα φλερτ που θα παίξουν, τα φιλιά που θα ανταλλάξουν οι μεν με τους δε και τα mixing από παρέες.
Γιατί δεν είναι όλα μόνο για τη σωματική επαφή ή τα φιλιά. Ακόμα κι ότι μια παρέα με 3-4 αγόρια και μια παρέα με 3-4 κορίτσια θα ενωθούν και θα περάσουν καλά και θα δώσουν ραντεβού για μια άλλη φορά να ξαναπεράσουν ωραία, δίχως να υπάρχει ερωτικό vibe, έχει την ομορφιά του, την ελεγεία του.
Αν λοιπόν κατοικοεδρεύεις στην Αθήνα, το Marron στη Δάφνη είναι ένα από εκείνα τα μαγαζιά που σου αλλάζουν τον προσωπικό σου μύθο. Έστω και για λίγο, έστω και για ένα βράδυ. Και τον χειμώνα επιστρέφεις στο μαράζι σου περιμένοντας ξανά τον Μάιο.