Το να επιλέγεις να βγαίνεις επί σειρά ετών στα ίδια στέκια σου δημιουργεί μια τεράστια οικειότητα με τους χώρους. Σου δημιουργεί όμως και συνήθειες διασκέδασης που σε κάνουν πιο δύσκολο σε άλλα πράγματα. Στην ουσία αφαιρείς γι΄αυτό το διάστημα άλλες περιοχές επειδή ίσως να μην έχουν μαγαζιά που να εξυπηρετούν τα γούστα σου. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που χρειάζεται είναι να βγεις από το καβούκι σου. Τότε θα δεις ότι υπάρχουν φορές που οι νόρμες σου και τα στερεότυπα στο μυαλό σου μπορούν να τεθούν εκτός. Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ με την Αγίας Λαύρας, τον φημισμένο πεζόδρομο στο Αιγάλεω. Ήμουν αρνητικά διακείμενος, θεωρούσα με μια τρόπον τινά αλαζονεία ότι δε μου ταιριάζει το ύφος, αλλά όλα είναι αέρας αν δεν τα δεις στην πράξη. Ο λόγος της αλλαγής δεν οφείλεται μόνο στην επική ποικιλία κρεατικών που θα βρεις εκεί.
Για τους ανθρώπους της περιοχής και κυρίως τους under 20 και over 30, το Αιγάλεω είναι σαν το καμάρι τους. Στην Αθήνα θα βρεις πολλές περιοχές που δεν μπορούν να κρατήσουν τους κατοίκους τους εκεί. Το Αιγάλεω δεν ανήκει σε αυτές. Ο πεζόδρομος της Αγίας Λαύρας είναι υπέραρκετος για να βρίσκεται πάντα στις πρώτες επιλογές διασκέδασης των ανθρώπων. Όχι μόνο Παρασκευές και Σάββατα, αλλά και καθημερινές. Οι ηλικίες που αναφέρθηκαν δεν είναι τυχαίες. Από τα 20 μέχρι τα 30 οι περισσότεροι έχουν φάει προηγουμένως το Αιγάλεω με το κουτάλι. Ανοίγονται σε άλλες περιοχές για να δουν νέα μέρη. Οι ίδιοι είναι που κατασταλάζουν στην γοητεία της απλότητας που προσφέρει ο πεζόδρομος.
Γύρω στα 6-7 μαγαζιά με επίκεντρο τη ρακή – εξ ου και λέγονται ρακάδικα όλα σαν μια ομάδα – σου προσφέρουν αυτό που διακρίνει την περιοχή και τους ανθρώπους της. Το κάτι πιο λαϊκό και εκ του αποτελέσματος πιο ζεστό.
Τιμές που δεν σε βάζουν σε σκέψεις αν θα πάρεις αυτό που λιγουρεύτηκες στον κατάλογο, μουσική ραδιοφώνου ή live ορχήστρα, πιο παρεΐστικη φάση (κι αυτό το γράφω με την λιγότερο κλισέ έννοια που παίζει σε αντίστοιχα άρθρα) και ποιοτικό φαγητό. Ποιοτικό και ποσοτικό. Η ποικιλία κρεατικών είναι σε κάθε μαγαζί ένα ξεχείλωμα βλέμματος, χειλιών, στόματος και μύτης. Το Ρακί Αμάν Μεζέ είναι αυτό με την ποικιλία-όνειρο, απ΄όπου και η φωτογραφία.
Μια φόρμα με λαδόκολλα που δεν χωράει στο τραπέζι. Φρέσκα κρέατα, εκτός από τα κεφτεδάκια, φρεσκοτηγανισμένες πατάτες και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε.
Αυτό που θα παρατηρήσεις είναι ότι σε κάποια μαγαζιά είναι λες κι έχουν κάνει συμφωνία για τη μουσική. Εσύ θα παίζεις Παντελίδη και Οικονομόπουλο, εσύ μόνο Μαζωνάκη, εσύ ένα ποτ πουρί από το ’90 μέχρι σήμερα και πάει λέγοντας. Κάτι άλλο σημαντικό που οφείλω να αναφέρω είναι ότι σε αυτά τα μαγαζιά εκτιμάνε τον πελάτη που τους φτιάχνει την ατμόσφαιρα. Στο Δεκαράκι για παράδειγμα δεν παίζει να μη σε κεράσουν μισό λίτρο κρασί αν έχεις κάνει έναν λογαριασμό από 40-45 ευρώ και πάνω, αλλά περισσότερο το διασκεδάζεις.
Δες και την εξίσου θεαματική ποικιλία του.
Το βασικότερο απ΄όλα στη σημερινή εποχή είναι όταν γυρνάς στο σπίτι σου το βράδυ, εκεί που έχεις κάτσει στο κρεβάτι και σκέφτεσαι πως πέρασες, να νιώθεις γεμάτος!
Με φόβο να με κυνηγήσουν οι βίγκαν, θέλω να κλείσει αυτό το κείμενο σωστά. Όπως του αρμόζει. Ένεκα της πιο ερωτικής μέρας που υπάρχει σε αυτόν το μήνα. Της Τσικνοπέμπτης!
Μαγαζιά: Ρεμεζέ
Ρακαδημία
Ρακί Αμάν Μεζέ
Αιγαλεράκι
Ρακόπολις
Αγίας Λαύρας, κοντά στο μετρό Αιγάλεω