Είμαστε ό,τι τρώμε, λέει μια παλιά παροιμία φίλοι μου. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν υπάρχει κανείς στην Ανταρκτική: δεν έχει τίποτα να φας, οπότε αυτοί που ήταν εκεί έτρωγαν τίποτα, μέχρι που έγιναν και οι ίδιοι τίποτα. Αιτία-αποτέλεσμα. Τόσο απλά.
Πρώτα απ’ όλα, παραγγέλνεις. Όχι επειδή προωθούμε την πιτσαρία Πίτσες Μπλε (υπαρκτό όνομα, αλλά για κάποιον λόγο έκλεισε), αλλά επειδή εκείνες τις δύο ώρες δε μπορείς να βάλεις ούτε αυγό να βράσει, ούτε φυσικά κάποια σύντροφο ενδεχομένως να φτιάξει κάτι για εσένα και τους άλλους νταγλαράδες. Εκτός αν γουστάρεις ζοριλίκια, γκρίνιες, βρισίδια, και είναι κάτι σαν προκαταρκτικό role play για εσάς. Αλλά τι;
1) Πίτσα
Υπερ: Ounce to ounce που λέμε, έχει το λιγότερο κρέας, λίπος, και τριγλυκερίδια από τα υπόλοιπα. Κάποιοι θα το λόγιζαν στα «kατά» της πίτσας αλλά είναι αυτό ακριβώς που σου επιτρέπει να την τρως για αρκετή ώρα (και φυσικά στο τέλος πάλι να σκάσεις από το φαγητό). Σου γεμίζει την ώρα, συνοδεύει τον αγώνα, ενώ σουβλάκι και μπέργκερ τέμνουν σαφώς τον αγώνα σε πριν και μετά.
Κατά: Η ίδια η κατασκευή της, η διαμερισματοποίηση (λατρεύω αυτήν την λέξη!) που είναι τόσο πρακτική για να την τρως εύκολα χωρίς να αποσπάσαι από τον αγώνα, είναι και η αχίλλειος πτέρνα της (έχω φάει Αχίλλειο πτέρνα, δεν είναι ωραία). Γιατί δίνει δικαιώματα. Γιατί ποτέ δεν έχω δει -εγώ τουλάχιστον- παρέα να παίρνει μια πίτσα για τον καθένα και να μένει έτσι. Πάντα κάποιος θα περάσει τα σύνορα, θα υπερβεί τα εσκαμμένα (δεύτερο κείμενο στο menshouse και έχω ήδη πει τις αγαπημένες μου λέξεις!) και θα δημιουργηθεί θερμό επεισόδιο.
Υπερ-ατού: Έχει χιλιοειπωθεί. Το επόμενο πρωινό σε περιμένει δροσερή-δροσερή απ’ το ψυγείο για να καλωσορίσει τη μέρα σου.
Extra bonus: Τα ηλίθια λογοπαίγνια που μπορείς να κάνεις αλλάζοντας το γιώτα της πίτσας με όμικρον-ύψιλον. Απ’ το να καλωσορίσεις τον ντελιβερά «που ‘σαι πιτσαρά μου!» μέχρι το «φάγαμε μεγάλη…πίτσα».
2)Σουβλάκια
Υπερ: Όπως και να το κάνουμε, ο υποψήφιος που στοχεύει τις ευαίσθητες χορδές της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας μας. Θυμίζει λίγο τις καντίνες έξω απ’ τα ελληνικά γήπεδα, εκεί που αλητεύουμε (ακόμη κι αν οι περισσότεροι έχουν πάει γήπεδο λιγότερες φορές από την Εμμανουέλα του ΟΦΗ, και μην παρεξηγείστε γιατί εδώ δίπλα έχω τα στατιστικά εισιτηρίων των επαγγελματικών και ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων). Οτιδήποτε άλλο απέναντι στα σουβλάκια μοιάζει με Corn Dog που τρώνε τα αμερικανάκια στο μπέιζμπολ.
Κατά: Το τρως στο σαλόνι σου ενώ αυτό το φαγητό δεν είναι των σαλονιών. Είναι της αλάνας, είναι του σουβλατζίδικου, είναι της πυλωτής, του συνεργείου, του έξω από το προποτζίδικο.
Υπερ-ατού: Για τους πραγματικά μερακλήδες, το επόμενο πρωινό σε περιμένει δροσερό-δροσερό απ’ το ψυγείο για να σε κάνει άντρα.
3)Χάμπουργκερ
Υπερ: Όπως έγιναν της μόδας τελευταία, σου δίνουν μερικές επιλογές που είναι βάλσαμο και λόγω μεγέθους και λόγω ποικιλίας. Δε θα βαρεθείς ποτέ. Επίσης είναι δύσκολο να το μοιραστείς, το πιάνεις με τα δύο χέρια και δεν το αφήνεις. Αν βάλει γκολ η ομάδα που υποστηρίζεις ή τέλος πάντων έπαιξες στο στοίχημα, το σηκώνεις σα να είναι τρόπαιο και πανηγυρίζεις με αυτό ενώ τα μαρούλια πέφτουν σαν εκείνες τις σερπαντίνες στις απονομές.
Κατά: Είναι κάπως αμερικανιά. Και εν αντιθέσει με τα σουβλάκια όπου -ας ελπίσουμε- έχεις βρει τόσα χρόνια κάποιους δοκιμασμένους μάστορες να τα φτιάχνουν ή με τις αξιοπρεπείς πιτσαρίες που -ας το παραδεχτούμε- δύσκολα να μην πετύχουν την πίτσα τους, λεπτό ζυμάρι είναι που του πετάς ωραία πράγματα επάνω, τα μπεργκεράδικα είναι ακόμα χίπστερ, δεν έχουν περάσει την δοκιμασία του χρόνου και μερικές φορές η δηθενιά και η «γκουρμεδιά» σε φέρνει προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Υπερ-ατού: Από τους τρεις υποψηφίους, αυτό που συνδυάζεται καλύτερα και ευκολότερα με ποτάκι. Μια Τρίτη ή μια Τετάρτη την έχουμε βρε αδερφέ, ας το κάψουμε!
Νικητής: Περιμένατε να βγάλουμε νικητή; Μήπως να σας παραγγέλναμε κιόλας; Η απόφαση δική σας…