Πρώτα απ’ όλα μία μεγάλη συγγνώμη για τους αναγνώστες που δεν κατοικούν στην Αθήνα. Γεροί να είστε, ίσως κάποια στιγμή σας βγάλει ο δρόμος στα νότια προάστια και συγκεκριμένα την Ηλιούπολη. Προφανώς το αφιέρωμα απευθύνεται σε ανθρώπους που καταναλώνουν κρέας.
Στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου 85, λοιπόν, κοντά στα όρια με την Αργυρούπολη, υπάρχει μία περίφημη ταβέρνα. Το όνομά της; «Η κυρά Ουρανία». Μιας και η εισαγωγή έχει γεωγραφικά στοιχεία, αν έρχεστε από την Αργυρουπόλεως, καλό είναι να στρίψετε δεξιά 100 μέτρα πριν από το μαγαζί. Θα βρείτε πιο εύκολα πάρκινγκ.
Ο δρόμος θεωρείται πολύ κεντρικός, αλλά οι χώροι στάθμευσης σπανίζουν. Εκτός πια αν βρείτε ακριβώς απ’ έξω και κάνετε ολιγόλεπτη στάση. Σκοπός, όμως, είναι να απολαύσετε αυτό το ταξίδι γεύσεων που ξεκίνησε από το 1966.
Πρόκειται για μία οικογενειακή επιχείρηση, η οποία τα πρώτα χρόνια απλώς πούλαγε κρασί στους κατοίκους της περιοχής. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος οινοπαραγωγός προμηθεύει από τότε το μαγαζί. Μία ξυλόσομπα και μερικά βαρέλια αποτελούσαν το λιτό ντεκόρ. Το αλκοόλ, ωστόσο, δεν κατεβαίνει ξεροσφύρι. Επομένως, λίγο αργότερα άρχισαν να ανοίγουν κονσέρβες και σιγά-σιγά γεννήθηκε η ιδέα για ψησταριά. Αυτό ήταν.
Όταν η ταβέρνα ξεκινούσε τη διαδρομή της, το ζευγάρι των ιδιοκτητών είχε ήδη δύο παιδιά, εκ των οποίων το ένα νεογέννητο. Μάλιστα, το δωμάτιό τους ήταν ακριβώς δίπλα στο μαγαζί, με αποτέλεσμα η κυρία Ουρανία να αφήνει συχνά τη δουλειά της για να τα κοιμίσει και να βεβαιωθεί ότι όλα είναι εντάξει. Εν έτει 1984 ήρθε και ο χαμός του συζύγου της, επομένως υποχρεώθηκε να τραβήξει ολομόναχη το κουπί.
Η δυναμική αυτή γυναίκα έκανε ταυτόχρονα τα πάντα. Έκοβε σαλάτες, γύριζε τα κρέατα και στιγμές αργότερα έδινε γάλα ή νανούριζε τα κοριτσάκια της. Μακροπρόθεσμα, βέβαια, ήρθε η στιγμή να παραδώσει τη σκυτάλη και να επικεντρωθεί περισσότερο στην παροχή πολύτιμων πληροφοριών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαψε ποτέ να είναι δραστήρια. Φυσικά στην πορεία μπήκαν στον… χορό και τα εγγόνια της.
Η αρχή ας γίνει από τα… ορεκτικά. Τα λαχανικά διαλέγονται ένα-ένα από μανάβικο της περιοχής, τα χόρτα βράζονται την ώρα της παραγγελίας, ενώ οι πατάτες κόβονται στο χέρι. Η μία από τις δουλειές λαμβάνει χώρα σε ένα μακρόστενο οικιακό κουζινάκι. Όλα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο. Η ταβέρνα δεν προσφέρει πολλά καλούδια, αλλά είναι όλα ένα κι ένα.
Και τώρα το… κυρίως πιάτο. Ο κιμάς, τα παϊδάκια και τα λουκάνικα, αγοράζονται από δύο συγκεκριμένα κρεοπωλεία. Όπως ανέφερε και μια παλιά διαφήμιση: «Αυτούς ξέρουν, αυτούς εμπιστεύονται». Από τον οινοπαραγωγό των 60s’ μέχρι τις μέρες μας.
Χωρίς να υστερεί κάποιο από τα υπόλοιπα εδέσματα, η… ναυαρχίδα είναι τα θρυλικά μπιφτέκια. Τραγανά απ’ έξω, αφράτα μέσα χωρίς να έχουν στεγνώσει εσωτερικά. Η ψησταριά θέλει μεράκι και αυτή η ταβέρνα διαθέτει άφθονο. Εξ ου και οι… αιώνιοι πιστοί πελάτες που αργά ή γρήγορα στρογγυλοκάθονται στις κλασικές ξύλινες καρέκλες για να διεγείρουν τις αισθήσεις τους.
Ένα κιλό κιμά (μισό μοσχαρίσιο-μισό χοιρινό), φρυγανιά σικάλεως ελαφρώς βρεγμένη προτού μπει στον κιμά, αλάτι, πιπέρι, λίγο λάδι & ξίδι, ελάχιστη ρίγανη και… θαύμα. Χωρίς να προστεθούν μπαχαρικά. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας επί σειρά δεκαετιών. Επίσης, υπάρχει η δυνατότητα προσθήκης τυριού στο εσωτερικό τους για ακόμα μεγαλύτερη απόλαυση.
Γιατί, αγαπητοί αναγνώστες, μία από τις μικροχαρές της ζωής είναι το αντάμωμα γύρω από ένα παραδοσιακό τραπέζι ταβέρνας, με την αναδυόμενη τσίκνα να προδιαθέτει κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Καλή παρέα πρώτα απ’ όλα, λίγο κρασάκι για την αποφόρτιση και ένα «κοψίδι» για το ντερλίκωμα.
«Η κυρά Ουρανία», λοιπόν. Με τα χόρτα, τη φάβα, τις τηγανιτές πατάτες, τα κρεατικά… Αν ανήκετε στην κατηγορία των καλοφαγάδων (οι οποίοι για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί με τα ψησίματα), αυτό το μαγαζί θα το αγαπήσετε. Σύμφωνα με τη σελίδα του στο Facebook, μόνο την Κυριακή είναι κλειστό. Οπότε μία από τις υπόλοιπες έξι ημέρες, να φάτε λίγο το μεσημέρι για να έχετε… χώρο το βράδυ!
