Αν για κάτι είμαστε σίγουρα περήφανοι ως Έλληνες, αυτό είναι η κουζίνα μας. Η ελληνική κουζίνα περιλαμβάνει γεύσεις, προϊόντα και εδέσματα υψηλής γαστρονομικής απόλαυσης και κατέχει ξεχωριστή θέση στις περισσότερες λίστες των ξένων σεφ, λόγω της απλότητας που τη διακρίνει.
Το ελαιόλαδο, το βότανα και τα μυρωδικά που προσφέρει σε αφθονία η ελληνική γη, είναι ασφαλώς η καλύτερη πρώτη ύλη για τη δημιουργία νόστιμων πιάτων που μπορούν να προσφέρουν μία πρωτόγνωρη γευστική εμπειρία.
Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα και στη χώρα μας η έννοια του γαστρονομικού τουρισμού, αφού ξεφυτρώνουν ολοένα και περισσότερα εστιατόρια, που παντρεύουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία με τη γεύση σε πρωτότυπα πιάτα.
Ένα από αυτά είναι και τα κουρκουτζέλια ή βορβολούλουδα, όπως τα αποκαλούν στη Ζάκυνθο. Αλλού τα λένε μούσκαρι, σταφυλοϋάκινθο, του κούκου το ψωμάκι ή καλογεράκια. Ουσιαστικά, πρόκειται για μικρά μοβ βρώσιμα λουλούδια, πάνω σε τρυφερούς πράσινους βλαστούς, που φυτρώνουν στην ελληνική ύπαιθρο.
Ειδικά, στη Ζάκυνθο από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι τα τέλη Μαρτίου γίνεται χαμός για τη συγκομιδή τους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι δεν τα έχουν καν ακούσει και ειδικά οι ξένοι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πόσο γευστικός μεζές είναι. Ωστόσο, οι μερακλήδες και καλοφαγάδες, ξέρουν ότι οι συγκεκριμένοι μικροί βολβοί αποτελούσαν ξεχωριστό έδεσμα από την αρχαιότητα και μάλιστα θεωρούνταν αφροδισιακοί.
Τα κουρκουτζέλια μαγειρεύονται με διάφορους τρόπους. Μπορεί να τα συναντήσεις ως τουρσί με σκόρδο, ξύδι και λάδι. Μπορεί να τα γευτείς με αβγά στο τηγάνι ή ως βραστή σαλάτα μαζί με άλλα λεμονάτα χόρτα. Άλλοι πάλι, τα κάνουν κοκκινιστά με χταποδάκι, ενώ σε εστιατόρια fine dining θα τα βρεις ενδεχομένως να συνοδεύουν ψάρια εξαιρετικής υφής, όπως το μυλοκόπι.
Είτε επιλέξεις ένα πεντάστερο εστιατόριο, είτε στα μαγειρέψει κάποιος ντόπιος που ξέρει τα μυστικά, ένα είναι το σίγουρο: Ότι θα γευτείς ένα εκλεκτό έδεσμα, που μόνο η ελληνική γη μπορεί να προσφέρει.