Υπάρχει ένα ρητό που λέει «ο χρόνος είναι χρήμα». Τώρα βέβαια σε όσους αρέσουν τα λογοπαίγνια (και η φέτα), ταιριάζει καλύτερα το «ο χρόνος είναι… τρίμμα». Θα το διαπιστώσετε λίγο παρακάτω.
Αντίθετα, στην προκειμένη δεν κολλάει το «δείξε μου το… φύλλο σου να σου πω ποιος είσαι». Γιατί πολύ απλά σε αυτή τη συνταγή δεν είναι ούτε αυτό αναγκαίο. Οk, ok, τέλος τα κρύα αστεία. Βουρ στο ψητό.
Η καθημερινότητα κυλάει με υπερβολικά γοργούς ρυθμούς στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εκτός από τις στιγμές που βρίσκεται κανείς στο αυτοκίνητο. Εκεί πια η υπομονή είναι αναγκαία.
Αν κάποιος αφιερώνει π.χ. 40-50 λεπτά για να φτάσει στη δουλειά του και άλλα τόσα για να γυρίσει, σε συνδυασμό με ένα οκτάωρο (ε, βάλε και κάτι παραπάνω), έχει σπαταλήσει ήδη περίπου 10 ώρες από τις 24. Θέλει και άλλες 7-8 για να κοιμηθεί, επομένως του απομένουν 6-7 για να κάνει ό,τι άλλο πρέπει ή επιθυμεί.
Αυτά αφορούν κυρίως όσους έχουν αφήσει πίσω τη φοιτητική ζώη και έχουν ενταχθεί σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Προφανώς οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί, δεδομένου ότι αρκετοί πλέον εργάζονται κατ’ οίκον. Πολλοί εξ υμών, πάντως «είδατε» τον εαυτό σας στην προηγούμενη παράγραφο.
Και πώς προσπαθούν αρκετοί να καλύψουν το χαμένο έδαφος, να… νικήσουν τον χρόνο, να δώσουν ένα έπαθλο στον εαυτό τους, ρε αδερφέ, για τη δύσκολη μέρα; Καταναλώνοντας fast food. Όχι μόνο η διατροφή, αλλά ολόκληρη η ζωή των λεγόμενων σύγχρονων κοινωνιών έχει γίνει fast & junk. Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, σε πολιτείες των ΗΠΑ και σε άλλα προηγμένα σημεία του πλανήτη.
Η ψυχολογία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διατροφή. Και μέσω αυτού του θέματος μακάρι κάποιοι να παραδειγματιστούν. Υπάρχουν απλοί και γρήγοροι τρόποι για να ξεγελάσει κανείς την πείνα του, χωρίς να γεμίσει trans λιπαρά τον οργανισμό του. Εξοικονομώντας, παράλληλα, χρήματα που προορίζονταν σε έναν τραπεζικό λογαριασμό ή το τσαντάκι-μέσης ενός διανομέα φαγητού.
«Πίτα του τεμπέλη», φίλες και φίλοι. Μην παρεξηγηθείτε από τον χαρακτηρισμό. Εξάλλου θα αφιερώσετε παραπάνω ώρα από την παραγγελία. Καλά, όχι πολύ παραπάνω… Γι’ αυτό εξάλλου φέρει αυτό το όνομα.
Μοιάζει με την ιταλική φοκάτσια, τη λαδένια της Μήλου και τις πίτες χωρίς φύλλο της κεντρικής Ελλάδας, όπως η μπατζίνα και η μπλατσαριά.
Η συνταγή είναι πολύ εύκολη με λίγα και απλά υλικά, ενώ δεν χρειάζεται να ανοίξετε ούτε φύλλο (το λογοπαίγνιο που διαβάσατε στην αρχή…).
Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να βάλετε στον φούρνο όλα μαζί τα υλικά, μεταξύ των οποίων η θρυμματισμένη φέτα (το άλλο λογοπαίγνιο που διαβάσατε στην αρχή…).
Τι χρειάζεστε για την «Πίτα του τεμπέλη»:
1/4 φλιτζανιού ελαιόλαδο, μισό κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 3 αυγά, 2 κ.σ. τσίπουρο, λίγο αλάτι & πιπέρι, 2,5 ποτήρια νερό, 300 γρ. φέτα θρυμματισμένη,
Επίσης, 1 αυγό για το άλειμμα μαζί με 2 κουταλιές της σούπας νερό και 1/3 φλιτζανιού ελαιόλαδο για το τέλος.
Ιδού και η εκτέλεση:
Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 170-180 βαθμούς
Σε ένα μπολ χτυπάτε με σύρμα τα αυγά με το λάδι και το τσίπουρο.
Βάζετε το νερό, μία πρέζα αλάτι και πιπέρι.
Λίγο-λίγο ρίχνετε το αλεύρι και ανακατεύετε, μέχρι να πετύχετε έναν χυλό λίγο πιο αραιό από αυτόν του κέικ.
Ρίχνετε στον χυλό τη μισή δόση από τη θρυμματισμένη φέτα.
Λαδώνετε καλά ένα ρηχό ταψί για πίτα 38 ή 40 εκατοστών και αδειάζετε μέσα την πίτα.
Χτυπάτε το αυγό με το νερό και αλείφετε την επιφάνεια της πίτας με το χέρι.
Πασπαλίζετε με την υπόλοιπη φέτα και περιχύνετε με το 1/3 του φλιτζανιού λάδι.
Ψήνετε σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς στην τελευταία σχάρα για 50 λεπτά περίπου μέχρι να ροδίσει.
*Αν θέλετε να είστε λιγότερο… τεμπέληδες, μπορείτε να βάλετε κρεμμυδάκια, σκόρδο και ψιλοκομμένες πιπεριές. Τα σοτάρετε σε ένα τηγάνι μέχρι να μαραθούν και τα προσθέτετε μαζί με τη φέτα όταν το μείγμα γίνει σαν χυλός