Το Σινέ Αλεξάνδρα ήταν η τελευταία χειμερινή αίθουσα κινηματογράφου της Καλλιθέας. Το ρήμα «ήταν» γράφτηκε στον αόριστο καθώς η διεύθυνση του σινεμά ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι χθες, 24-4-2024, θα ήταν η τελευταία ημέρα λειτουργίας της αίθουσας, καθώς ο ιδιοκτήτης του χώρου επέλεξε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τους διαχειριστές του κινηματογράφου.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για το Σινέ – Αλεξάνδρα, πολλά για τα σινεμά της Καλλιθέας που χάθηκαν, μίας πόλης γεμάτη αίθουσες πριν κάποια χρόνια, γεμάτη σινεφίλ κοινό και επισκέπτες από όλη την Αθήνα για τις προβολές των αιθουσών της. Δε θα μπορούσαμε όμως να γράψουμε τίποτα καλύτερο και πιο αληθινό από την ανάρτηση της Ναταλίας Κακουλίδου, μίας aficionado σινεφίλ, μία σινεφίλ Καλλιθεώτισσας με βαθιά αγάπη για το σινεμά, τις αίθουσες και την πόλη της.
Η Ναταλία έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook:
«Στο Σινεμά Αλεξάνδρα μεγάλωσα ρε μ@λ@κες. Δίπλα στο σινεμά υπήρξε το λύκειο που έβγαλα. Το σινεμά ήταν η απαντοχή μου. Οι κοπάνες μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήταν και θα είναι για πάντα. Έχω δει άπειρες ταινίες μόνη μου εκεί. Με εκνευρίζουν και τα νοσταλγικά ποστ. Εξιδανικεύουν εποχές που κάθε άλλο παρά ιδανικές ήταν. Ωστόσο οι αίθουσες της Καλλιθέας ήταν οι περισσότερες αναλογικά με τους κατοίκους της κάποτε. Έχω ξαναγράψει για το τι απέγιναν οι βαριόμοιρες αίθουσές της. Θριφτάδικο το Ετουαλ, το Καλλιθέα έγινε Ζάρας, ΑΒ Βασιλόπουλος το Τροπικάλ, πολυκατοικία ο κιν/φος δίπλα από τον οποίο μεγάλωσα, το Παρέλ, που διαμόρφωσε την κιν/φικη μου συνείδηση. Πολλά έχουν απλώς εγκαταλειφθεί και ρημάζουν. Το Αφαία. Το Μαργαρίτα. Στο φέισμπουκ ανακάλυψα με έκπληξη πως οι περισσότεροι σινεφίλ φίλοι μου ή ήταν γείτονες ή τακτικοί θαμώνες στη κινηματογραφική μας γειτονιά. Τελικά αν είσαι Καλλιθιώτης, κάπως έχεις συνδέσει τη ζωή σου με το σινεμά. Το Αλεξάνδρα ήταν η τελευταία κλειστή αίθουσα στη γειτονιά. Μένουν το Φλερύ και το Διονυσία μέχρι να γίνουν και αυτά πολυκατοικίες και πάρκινγκ.
Δεν κλαίω πάνω από χυμένο γάλα. Είμαι βαθιά θυμωμένη. Δεν είναι πως δεν κάναμε ό,τι έπρεπε. Το κάναμε. Και οι αίθουσες γεμάτες ήταν. Και το μπαρ δούλευε. Και με κόσμο γέμιζε. Και οι αιθουσάρχες κρατούσαν μια πολύ καλή ισορροπία στο πρόγραμμά τους. Και παιδικές παραστάσεις νωρίς τις Κυριακές, και κουκλοθέατρο, και Καραγκιόζη. Είδα το Nightmare Alley εκεί (κι εγώ Άκη), την Μπέλα Μπαξτερ με τις φίλες μου εκεί, κάνοντας φασαρία στη γαλαρία, χοροπηδώντας α λα Μπέλα στο διάλειμμα για τα Νάτσος. Βγήκα κομμάτια από το All of us Strangers, τρεκλίζοντας μέχρι το σπίτι μου. Τελευταίο το Dune. Πού να ξερα. Πάντα στη τελευταία σειρά, για να απλώνω την αρίδα μου και να έχω περιφερειακή οπτική της κατάστασης και αντίληψη της ατμόσφαιρας. Κυρίως αυτό. Να ψυχανεμίζομαι την ατμόσφαιρα. To read the room, για όποιον καταλαβαίνει. Από το σπίτι μου ήταν χρονομετρημένα 13 λεπτά περπάτημα. Έβαζα τα ακουστικά, κάτω το κεφάλι και πήγαινα με τις μηχανές στο φουλ. Πάντα η έξοδος ήταν διαφορετική. Πάντα τα 13 λεπτά της επιστροφής ήταν συμπυκνωμένος χρόνος. Και ενώ η μνήμη μου δε με βοηθάει πολύ, θυμάμαι πως έχω συνδέσει τις περισσότερες ταινίες με τις αίθουσες μέσα στις οποίες τις είδα. Έμενα πάντα, πάντα όμως, να δω μέχρι και τα τελευταία end titles, να παρατηρήσω τον κόσμο όπως έβγαινε, να τον ακούσω όταν έβγαζε τσιγάρο για να συζητήσει με τους φίλους του αυτό που είδαν. Το Αλεξάνδρα ήταν το αποκούμπι μου. Το μεταβατικό μου αρκουδάκι σε έναν κόσμο που δεν αντέχεται. Δεν κλαίω πάνω από χυμένο γάλα. Είμαι θυμωμένη με εναλλαγές θλίψης και θέλω να βρίσω και να κλαίω εναλλάξ. Κλαίω από θυμό. Κλαίω γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.
Το Αλεξάνδρα κλείνει γιατί ο ιδιοκτήτης δεν ανανέωσε το συμβόλαιο. Κάποιος ιδιοκτήτης πάντα κάνει τη δουλειά. Δεν κλαίω γιατί υπάρχουν λόγοι και άνθρωποι που αποφασίζουν για εμάς. Δε μου αρέσουν τα κηδειόχαρτα και οι νεκρολογίες. Αλλά κάθε μέρα μου αφαιρείται και κάτι από αυτά που μου θυμίζουν εμένα. Τα πένθη μου τα θέλω βουβά γιατί νιώθω πως τους αναλογεί μια σιωπή για να χωρέσει αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Δε μου αρέσουν ούτε οι συναισθηματολογίες. Κι όμως. Αν διατηρήσαμε μια κάποια ισορροπία, κάποιοι, κάπως, ήταν γιατί μπορούσαμε να χωράμε σε κάποιον χώρο, όλα όσα δε μπορούσαν να ειπωθούν αλλιώς, να επεξεργαστούν αλλιώς. Ο κινηματογράφος δεν είναι κατανάλωση όπως είναι η τηλεόραση. Μας πήραν τον ελεύθερο χρόνο για να τον κάνουν χρήμα και να μας ταΐσουν εικονολατρεία κενή περιεχομένου, ένα παρατεταμένο συναισθηματικό freeze. Μας παίρνουν και τους χώρους τώρα. Τα παιδιά μαθαίνουν πια το Νετφλιξ και το Ντίσνει+. Αυτό δεν είναι όμως κινηματογράφος όμως. Μας παίρνουν τις αναμνήσεις μας, μας αφαιρούν όμως και το δικαίωμα σε ένα κάποιο μέλλον. Αργά, σταθερά, μεθοδικά, στοχευμένα. Δικαιούμαι, αν μη τι άλλο, να είμαι πολύ θυμωμένη. Και δεν χωράει ούτε πένθος, ούτε καμμία παρηγοριά».
Η Ναταλία βρέθηκε μαζί με πλήθος κόσμου έξω από το Σινέ Αλεξάνδρα την τελευταία ημέρα λειτουργίας του και όλοι μαζί έδειξαν τη θέληση των Καλλιθεωτών να παραμείνει ανοιχτή η αίθουσα και να συνεχίσει να λειτουργεί ως κινηματοθέατρο. Οι φωτογραφίες είναι δικές της από τη χθεσινή βραδιά.
Mε αποκλειστική πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής και χωρίς την εμπλοκή των ανθρώπων που διαχειρίζονται το κινηματοθέατρο, δημιουργήθηκε μία δημόσια ομάδα στο Facebook για τη Διάσωση του ΣΙΝΕ Αλεξάνδρα.
Aπό την πλευρά του ο Δημήτρης Σταύρος, ο άνθρωπος που διαχειριζόταν αυτά τα 9 χρόνια τον χώρο του Σινέ Αλεξάνδρα έγραψε σήμερα στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook μία ευχαριστήρια ανάρτηση προς όλους όσους στήριξαν την προσπάθειά του, κρατώντας στο φινάλε της ζωντανή την ελπίδα για να σωθεί το ΣΙΝΕ Αλεξάνδρα.
«Υπό φυσιολογικές συνθήκες σήμερα όπως και κάθε Πέμπτη, θα πόσταρα το πρόγραμμα της εβδομάδας για το Σινέ Αλεξάνδρα! Σήμερα όμως είναι αλλιώς…
Σήμερα θα ευχαριστήσω τον κόσμο που συγκεντρώθηκε χθες για να μας στηρίξει. Επίσης ευχαριστούμε όλους τους πελάτες μας που για 9 χρόνια έδωσαν ζωή στο Αλεξάνδρα. Αισθανθήκαμε ότι η Καλλιθέα εκτός του ότι παλεύει για να κρατήσει ζωντανό τον μοναδικό χειμερινό κινηματογράφο της, αναγνώρισε και τη δική μας προσφορά και ότι σταθήκαμε αντάξιοι των προσδοκιών των κατοίκων και πελατών μας. Οι αντιδράσεις, τα λόγια, τα δώρα, οι αγκαλιές, τα δάκρυά σας είναι η απόδειξη γι αυτό και η ανταμοιβή μας.
Είμαστε ευγνώμονες και αν υπάρχει κάποια χαραμάδα ελπίδας να διασωθεί ο κινηματογράφος θα το γιορτάσουμε όλοι μαζί».
O Άκης Καπράνος, δημοσιογράφος, κριτικός κινηματογράφου, μουσικός και μεταξύ άλλων δημιουργός της ομάδας Midnight Express, ηγήθηκε της προσπάθειας να επιστρέψουν οι μεταμεσονύκτιες προβολές παλαιότερων (κυρίως) ταινιών και συνειδητά αποφάσισε να το κάνει σε συνοικιακά σινεμά. Εξάλλου αυτά ήταν εξαρχής όσα πίστεψαν στο όραμά του, το οποίο με τη βοήθεια του κόσμου έγινε πραγματικότητα και εδώ και χρόνια γεμίζει αίθουσες στα Εξάρχεια και στον Πειραιά, χειμώνα-καλοκαίρι.
Ο Άκης σχολίασε στα social media της ομάδας Midnight Express το διαφαινόμενο κλείσιμο του Αλεξάνδρα, προλαβαίνοντας όσους μεμψίμοιρους και μοιρολάτρες έγραφαν το συνηθισμένο πια «Έτσι είναι, πέρασε πια η εποχή των σινεμάδων, είμαστε όλοι υπεύθυνοι», γράφοντας στην ανάρτησή του:
«Η Αλεξάνδρα, το τελευταίο χειμερινό σινεμά της Καλλιθέας, έκοψε, τη σεζόν που μας πέρασε, εικοσιπέντε χιλιάδες εισιτήρια.
Όπως και με το Ιντεάλ, βρισκόμαστε πια στην εποχή που κλείνουν τα σινεμά όχι επειδή δεν έχουν κέρδος, αλλά επειδή μπορούν. Ετσι θέλουν βρε αδερφέ. Είναι και νόστιμα οικοπεδάκια, τον έχουμε στήσει όλοι για τα φράγκα, βασιλεύει η ανάπτυξη στη χώρα και τα σχετικά.
Από τη πρώτη του μέρα, το Midnight Express αγκάλιασε τις συνοικιακές αίθουσες γιατί εκεί μάθαμε σινεμά. Ας κάνουμε κάτι να σωθεί η Αλεξάνδρα. Δε θέλει πολλά, μια υπογραφή. Για τα υπόλοιπα που πρέπει να γίνουν θα τα πούμε αργότερα».
Στην ανάρτηση υπήρξε και ένας σύνδεσμος που οδηγούσε στον ιστότοπο τον οποίο μία ομάδα ανθρώπων έστησε με σκοπό να υπάρξει ένα ψήφισμα σωτηρίας του Αλεξάνδρα. Στον ιστότοπο υπάρχει το κείμενο που ενημερώνει όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες και η φόρμα υπογραφής. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο πάνω από 2.500 χρηστών του Facebook έχουν υπογράψει για τη σωτηρία του Σινέ Αλεξάνδρα.
«Πριν δύο ημέρες, η διεύθυνση του χειμερινού κινηματογράφου “Σινέ – Αλεξάνδρα” ανακοίνωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι η Τετάρτη 24 Απριλίου θα είναι η τελευταία ημέρα λειτουργίας της αίθουσας, καθώς ο ιδιοκτήτης του χώρου επέλεξε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τους διαχειριστές του κινηματογράφου. Δεν γνωρίζουμε αν το “Σινέ-Αλεξάνδρα”, η τελευταία χειμερινή κινηματογραφική αίθουσα της Καλλιθέας, παύσει οριστικά να λειτουργεί ως σινεμά.
Τα τελευταία 9 χρόνια, το “Σινέ-Αλεξάνδρα” είναι ένας ζωντανός χώρος πολιτισμού και μια υγιής επιχείρηση, που κατόρθωσε, σε δύσκολες εποχές για το σινεμά, να προσελκύσει το κοινό της Καλλιθέας (και όχι μόνον), με ένα ισορροπημένο, ποιοτικό αλλά και δημοφιλές πρόγραμμα, που καλύπτει όλες τις προτιμήσεις των θεατών, από απαιτητικούς σινεφίλ, έως οικογένειες και παιδιά. Αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού, όπου οι εργαζόμενοι, με το χαμόγελο και την άψογη εξυπηρέτηση, κατάφεραν να αναπτύξουν προσωπικές σχέσεις με τους θεατές, οι οποίοι συχνά επιλέγουν την κινηματογραφική αίθουσα για τις οικογενειακές τους εξόδους.
Ως κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνον, ζητάμε από τους αρμόδιους θεσμούς – φορείς (Δήμος Καλλιθέας, Περιφέρεια Αττικής, Υπουργείο Πολιτισμού, κ.α.), τη με κάθε τρόπο εξεύρεση λύσης για τη διάσωση της μοναδικής κινηματογραφικής χειμερινής αίθουσας σε ολόκληρη την Καλλιθέα. Ας κάνουμε όλοι μας ό,τι μπορούμε, ο καθένας από την πλευρά του, έτσι ώστε να διατηρηθεί ένας χώρος απόδρασης από την πραγματικότητα που ζούμε, με τη θαλπωρή της συνοικιακής αίθουσας.
Σαν πρώτη κίνηση, θα συγκεντρωθούμε την Τετάρτη 24 Απριλίου (τελευταία ημέρα λειτουργίας της αίθουσας), στις 18.30, μπροστά από το “Σινέ-Αλεξάνδρα” (Κρέμου 141, Καλλιθέα) σε ένδειξη υποστήριξης και διαμαρτυρίας.
Επίσης, καλούμε όποιον/α συμφωνεί με τα παραπάνω, να προσυπογράψει αυτό το κείμενο, με το όνομα και την ιδιότητά του/της.
Στέλλα Καβαδάτου – Κάτοικος Καλλιθέας – Διανομέας κινηματογράφου με έδρα την Καλλιθέα
Πηνελόπη Ρίγγα – Αιθουσάρχης κινηματογράφων
Βαλερί Εσνάρντ – Κάτοικος Καλλιθέας – Υπάλληλος τουριστικού γραφείου
Κατερίνα Καβαδάτου – Κάτοικος Καλλιθέας – Μακιγιέζ κινηματογράφου – θεάτρου
Φίλιππος Καλυμνιός – Κάτοικος Καλλιθέας – Δάσκαλος κιθάρας
Βασίλης Κωνσταντόπουλος – Διανομέας κινηματογράφου
Άκης Καπράνος – Δημοσιογράφος
Για τη διάσωση του Αλεξάνδρα μπορείς και εσύ να ψηφίσεις ΕΔΩ
