Έχουμε την τάση να διαφωνούμε, είναι και κάπως σαν εθνικό χούι. Για το πώς είναι το αυθεντικό σουβλάκι (άλλοι το λένε «τυλιχτό»), για τι υλικά περιέχει, πώς πρέπει να είναι ψημένη η πίτα, αν πρέπει να έχει λάδι ή όχι, πόσο παραδοσιακά είναι όσα περιέχουν κόκκινες σάλτσες. Δεν υπάρχει βέβαια κανένας ουσιαστικός λόγος να… τσακωνόμαστε. Όλοι το ίδιο αποζητάμε: Τη νοστιμιά. Τη γεύση που θα μας ξετρελάνει. Και τι ευτυχία όταν αυτό το βρίσκουμε. Καλή ώρα στον Κώστα. Στο Σύνταγμα, στην οδό Φιλελλήνων 7, δεν έχει καιρό που μετακόμισε από την Πεντελής, μια κάθετη στη Μητροπόλεως.
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το θρυλικό σουβλατζίδικο. Από το 1950 κρατάει στο χρόνο. Απλά τα παλιά χρόνια λειτουργούσε στην Πλάκα. Στη βιτρίνα άλλωστε του μαγαζιού αυτό ακριβώς αναδεικνύεται: Σε μια τεράστια αφίσα, ο ιδρυτής της επιχείρησης, ο άνθρωπος που μεταλαμπάδευσε τη γνώση. Ο παππούς Κώστας, με τ’ όνομα. Μια κληρονομιά που σήμερα συνεχίζει ο συνονόματος εγγονός του.
Τι καλό μας ετοιμάζει; Έχουμε και λέμε: Πίτα (αλάδωτη), χοιρινό καλαμάκι 100% κρέας δίχως λίπος ή μπιφτέκι, γιαούρτι, μαϊντανός, ντομάτα, αλάτι, πιπέρι (καυτερό), κρεμμυδάκι. Αυτό είναι το «απ’ όλα». Και είναι ένα ποίημα. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Η ποιότητα, η σειρά που μπαίνουν τα «καλούδια», ο τρόπος. Κάθε μπουκιά την καταλαβαίνεις στο στόμα, όλα τα υλικά αναδεικνύονται. Επίσης πατάτες, τζατζίκια και κάθε λογής σος δεν θα βρεις, καθότι νέτα σκέτα δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία του μαγαζιού.
Σε ψήσαμε πολύ να δοκιμάσεις και θες να το βάλεις στο πρόγραμμα για το επόμενο μεσημεράκι που θα βολέψει; Χμμ, μάλλον θα πρέπει να το δεις αλλιώς το έργο. Στις 3 το μεσημέρι, βαριά 3:30 με 4:00 το μαγαζί κατεβάζει ρολά. Sold out. Αν έχεις πάρει κάνα τηλέφωνο να κάνεις παραγγελία, θα βρεις κάτι εκεί στα «χασομέρια», αλλιώς… αύριο. Γιατί στον Κώστα, το σουβλάκι είναι και για… πρωινό! Ναι, από νωρίς νωρίς πλακώνει η πελατεία, για να φάνε το έδεσμα που θα τους «στυλώσει» με ενέργεια για τη μέρα. Από τις 10:00 αρχίζουν οι παραγγελίες. Και είναι συνεχείς.
Και μην είσαι βιαστικός σαν σε φέρει ο δρόμος εκεί, δεν θα σου σερβίρει. Όχι επειδή δεν θέλει, επειδή δεν μπορεί. Τα πράγματα τα κάνει με το χρόνο του, στο τόσο όσο πρέπει. Μόνο έτσι βγαίνει η γεύση που θέλει και δεν διαπραγματεύεται, η γεύση που έχουν συνηθίσει οι φίλοι πρωτίστως και μετά πελάτες. Τίποτα συνεπώς δεν είναι προψημένο. Πρέπει να ψήσει το κρέας και αυτό προφανώς δεν γίνεται στη στιγμή. Προϋποθέτει υπομονή. Από όλους.
ΟΚ, οι πιστοί (του) το ξέρουν. Και κάθονται υπομονετικά στην ουρά, χωρίς ουδόλως να δυσανασχετούν. Έλληνες, αλλά και ξένοι, αφού είναι πολλοί οι τουρίστες που έχουν πάρει το info για αυτό το θεϊκό σουβλάκι, το καλό το πράγμα δεν μένει μυστικό και μέσω Instagram, TripAdvisor κτλ πάει παντού. Λέει πολλά πως σε έναν τοίχο του παλιού μαγαζιού υπήρχε ένας χάρτης με πινέζες από τα μέρη του κόσμου που έχουν έρθει πελάτες. Μόνο η… Ανταρκτική παίζει να έμεινε κενή! Το εθνικό μας street food, το σουβλάκι όπως πρέπει να είναι, «ταξιδεύει» σε όλο τον κόσμο, διαφήμιση…