Παρατηρείται μια (επι)στροφή τον τελευταίο καιρό στην ελληνική «σουβλακική» -ας μας επιτραπεί ο όρος – αγορά. Ανοίγουν μαγαζιά που έχουν ως βασικό και απαράβατο άξονα της φιλοσοφίας τους την παράδοση. Σερβίρουν άρα σουβλάκι που θυμίζει πολύ το άλλοτε, κάποιοι θα το έλεγαν και τον «παλιό, καλό καιρό». Ωραία και πολύ ευπρόσδεκτα όλα αυτά. Ωστόσο ακόμα εκεί έξω επιβιώνει και το real thing. Με την έννοια της διαχρονικότητας, μην παρεξηγηθούνε οι «νέοι παίκτες»…
Ένα τέτοιος «ναός» αυθεντικότητας και παράδοσης στο σουβλάκι βρίσκεται στο Ελληνικό. Δίπλα στη στάση του Μετρό, στην Ιασωνίδου. Οι νότιοι των Αθηνών ξέρουν ακριβώς και πολύ καλά με τι (εξαιρετικό) μέρους του λόγου έχουμε να κάνουμε. Θες τζατζίκι που μυρίζει χωριό; Θες την πίτα σου αφράτη και με το λαδάκι της; Θες κρέας της βέλτιστης ποιότητας; Θες κάθε μπουκιά να σε κάνει να μουγκρίζεις από απόλαυση; Εδώ είναι το μαγαζί σου, αυτό είναι το σουβλάκι που πρέπει να φας. Η (θεϊκή) συνταγή της επιτυχίας…
Το «Ελληνικό» ποτέ δεν υπέκυψε στον πειρασμό των νεωτερισμών, της μόδας. Από το 1990 εκεί, πραγματικά πιο «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ως παράδειγμα. Για το γύρο του και (ειδικά) το χειροποίητο «σπιτικό» μπιφτέκι του έχουν… καεί καρδιές, έχουν γίνει μπόλικα χιλιόμετρα – πώς να γίνει αλλιώς, όταν delivery δεν «παίζει» ως εναλλακτική…
Καλά καλά να κάτσεις δεν μπορείς, δεν είναι άλλωστε ότι έχει πολλά τραπέζια ή πάγκους, δεν ήταν ποτέ αυτής της λογικής, του καθιστού δηλαδή και των σερβιτόρων. Για να διατηρήσει το μαγαζί τα υψηλά στάνταρ ποιότητάς του, έκανε τα πράγματα πάντα με συγκεκριμένο τρόπο, έχοντας συγκεκριμένο ταβάνι. Ούτε τη διακόσμηση έχει αλλάξει κατά βάση παρά την ανακαίνιση που έκανε σχετικά πρόσφατα. Και γιατί να το κάνει; Είναι μέρος του φολκλόρ.
Θα δεις σχεδόν μόνιμα να σχηματίζονται ουρές από τον κόσμο που περιμένει υπομονετικά να φάει. Γιατί ακόμα και στην εποχή του υπερκαταναλωτισμού και της ταχύτητας, υπάρχουν πολλοί που δεν σταματούν να προτάσσουν την ποιότητα, τη γεύση. Να δώσουν στον ευατό τους το καλύτερο δυνατό, να απολαύσουν το σουβλάκι τους από την πρώτη μέχρι την τελευταία μπουκιά, όχι απλά δηλαδή σε φάση να γεμίσει το στομάχι και πάμε παρακάτω. Απλά πρέπει να πας νωρίς γιατί το sold out είναι κανόνας. Αν πας κοντά στις 9, ειδικά τις μέρες αιχμής, μην περιμένεις να βρεις γύρο ή μπιφτέκι. Σόρι, αλλά ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν κάνει εξαιρέσεις για κανέναν!
Άσε που μέσα σε όλα τα σούπερ ελκυστικά, είναι και οι τιμές. Απίστευτα οικονομικές και εξωπραγματικά value for money στης ακρίβειας τον καιρό που ζούμε. Στα 2,90 ευρώ η πίτα με το μπιφτέκι και 3,20 το τυλιχτό με γύρο. Ναι, θα το κατάλαβες πια ακόμα και ιδέα να μην είχες για το μέρος, υπάρχουν πολύ περισσότεροι του ενός λόγοι που γίνεται χαμός στο Ελληνικό με το «Ελληνικό». Ο κυρίαρχος όμως είναι ένας: Εδώ φτιάχνεται κάτι με αγάπη, γνώση και μεράκι. Κι αυτό ο πελάτης το καταλαβαίνει. Και γίνεται φίλος. Για πάντα.