Δεν γίνεται να πέρασες από Εξάρχεια και να μην κατέθεσες εκεί τον οβολό σου, περιμένοντας υπομονετικά αλλά και… ανυπόμονα, με την κοιλιά να γουργουρίζει συντονισμένη στην «ιδιοσυχνότητα» της τσίκνας. Μαθητές, φοιτητές, ξενύχτηδες, βιοπαλαιστές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, όλοι έφαγαν σε ένα από τα πιο θρυλικά σουβλατζίδικα της Αθήνας. Ο Κάββουρας παγιώθηκε επί σειρά ετών ως ένα στέκι με όλη τη σημασία της λέξης, ένα μαγαζί που έγραψε ιστορία χωρίς καμία δόση υπερβολής.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα και μόλις πρόσφατα γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους. Τουλάχιστον για το status «όπως τα ξέραμε». Η επιχείρηση πουλήθηκε σε ξένους επενδυτές. Στους ίδιους που αγόρασαν και παρακείμενο ξενοδοχείο, λένε αυτοί που ξέρουν. Ουσία είναι πως ό,τι και να προκύψει για την επόμενη μέρα, θα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που έμαθε τόσος και τόσος κόσμος.
Τι ήταν αυτό; Αρχικά ένα ισχυρό love story γειτονιάς, με έναρξη το 1969. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 κι έπειτα, ο Κάββουρας έγινε για τα καλά ένα μαγαζί που κέρδιζε τους πελάτες χάρη στις γεύσεις και στην ποιότητα. Ειδικά για το κοντοσούβλι του, γινόταν χαμός και η φάση ήταν «όποιος προλάβει». Με δεδομένο μάλιστα ότι βρισκόταν σε στρατηγική τοποθεσία στην καρδιά της πρωτεύουσας, στην οδό Θεμιστοκλέους, η φήμη του μαγαζιού δεν άργησε να γιγαντωθεί.
Κι ύστερα ήρθε το πέρασμα στην εποχή των «ρεμπετάδικων», που από την Πλάκα «κατηφόρισαν» στα Εξάρχεια, να συμβάλλει τα μέγιστα στην εκτόξευση. Από πάνω άλλωστε από το σουβλατζίδικο λειτουργούσε ρεμπετάδικο, με το ίδιο όνομα. Ουσία είναι πως ειδικά τα βράδια το «προσκύνημα» στο μαγαζί λάμβανε τεράστιες διαστάσεις, ήταν κάτι σαν απαραίτητο «με συμβουλή γιατρού» το να φας κάτι, να στανιάρεις μετά τα ποτά.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Κάββουρας βρέθηκε αντιμέτωπος με ισχυρό ανταγωνισμό. Το street food στην Αθήνα εξελίχθηκε σε ένα «σπορ» που πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να ξεχωρίσεις. Είχε πάντα το όνομα, τη φήμη ως ατού. Αλλά η αλήθεια είναι πως σταδιακά το μαγαζί έπαψε να χαρακτηρίζεται από τη γευστική αρτιότητα του «παλιού, καλού καιρού». Έγινε κάτι σαν σκιά του εαυτού του.
Σε αυτό το πλαίσιο, η είδηση περί των τίτλων τέλους δεν έρχεται ως σοκ για κανέναν που ήξερε πρόσωπα και πράγματα. Ίσα ίσα, θα έλεγε κανείς πως ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος φινάλε. Όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και αυτός μάλλον είχε ολοκληρωθεί. Το έξτρα θέμα είναι πως η είδηση αυτή έρχεται μάλλον να συμβολίσει και να συνοψίσει το γενικότερο makeover που συντελείται στα Εξάρχεια – και δεν εννοούμε καν την κατασκευή μετρό στην πλατεία. Αυτή η τόσο διαφορετική γειτονιά της Αθήνας, το «γαλατικό χωριό» της, ολοένα και περισσότερο αλλάζει μορφή και σύσταση, ενώ όπως οι περισσότερες περιοχές του κέντρου, δέχεται «επίθεση» από ξένους επενδυτές που αγοράζουν ό,τι πωλείται. Πού θα οδηγήσει αυτό; Μόνο το μέλλον θα μας το απαντήσει αυτό. Πάντως η διαδικασία είναι σε εξέλιξη, αυτό το παραδέχονται και οι πιο hardcore Εξαρχειώτες.
*Οι φωτογραφίες είναι από το TripAdvisor