Στο menshouse νιώθουμε. Ξέρουμε ότι το να τρως σουβλάκι είναι μια αληθινή μυσταγωγία. Ξέρουμε επίσης ότι είναι πιο εύκολο να βρεις ψηλό χόμπιτ παρά σουβλάκι της προκοπής, γι’ αυτό κάναμε το καθήκον μας.
Τέσσερις συντάκτες του menshouse έστυψαν το μυαλό τους και θυμήθηκαν που και πότε έφαγαν το πιο νόστιμο σουβλάκι που έχουν δοκιμάσει.
Βαγγέλης Χαντζής
Η λέξη νόστιμο είναι σχετική. Αν πιο νόστιμο εννοούμε αυτό με την καλύτερη γεύση, που συνδυάζει ποιότητα υλικών, σωστό ψήσιμο, σωστή αναλογία τότε το σουβλάκι που θα σας μιλήσω δεν έχει θέση εδώ. Αν πιο νόστιμο εννοούμε αυτό που σε έκανε να γυρίζεις διαρκώς στο μέρος που το πουλούσαν, ενώ ήξερες ότι είναι κατά βάση «βρώμικο», με λάθος αναλογίες, περίσσεια αλατιού (που το σιχαίνεσαι αλλά σ’ αυτό το σουβλάκι το γούσταρες) που το έκανε αλμυρό, γιαουρτιού που το έκανε ξινό, πολλής πάπρικας που το έκανε γλυκό και ενός χοιρινού γύρου καμένου απ’ έξω και μαλακού από μέσα και μιας ξερής, αδιάφορης πίτας που δε σε λίγωνε όμως, τότε το πιο νόστιμο σουβλάκι το έτρωγα ως φοιτητής στην ταβέρνα Η Συντροφιά στη Νέα Χώρα Χανίων. Δε θα συνιστούσα σε κάποιον να το προτιμήσει. Είναι για άγριες καταστάσεις που ζητούσες 4 , τα πετούσαν σε ένα σακουλάκι διάφανο χωρίς «χερούλια» και σε κάθε μπουκιά που έτρωγες σκεφτόσουν ότι πάλι βλακεία έκανες. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναπήγαινες να το τιμήσεις.
Μάκης Ρηγάτος:
Σάββατο απόγευμα. Η πανάθα παίζει ΟΑΚΑ με τον Ιωνικό (2-1 στο τέλος με γκολ του τιτανοτεράστιου Στράντλι). Πριν το ματς είμαι Αιγάλεω με έναν φίλο ο οποίος με έχει ζαλίσει να πάμε σε ένα σουβλατζίδικο. Νομίζω Αντρέας λεγόταν αυτός που το είχε. Ένας 65άρης τύπος, που αν ήταν ΠΑΣΟΚ θα ‘χε διοριστεί στη ΔΕΗ στο Μεγανήσι και αντί να φτιάχνει σουβλάκια θα του έφτιαχναν (σούσι). Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας δώσω λεπτομέρειες για το που ήταν και πώς λέγεται το μαγαζί. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Θυμάμαι μόνο ότι ήταν το πιο μεγάλο σουβλάκι που έχω φάει στη ζωή μου και ότι στο δεύτερο ζορίστηκα (ποιος εγώ, που τα 5 τα ‘χω για προθέρμανση πριν ριχτώ στο ματς). Το κρέας ζουμερό, οι πατάτες όνειρο, η πίτα όσο λαδωμένη πρέπει να είναι. Ομολογώ ότι επειδή έχω χρόνια να δω τον φίλο που με πήγε στον παράδεισο της γεύσης, έχω σκεφτεί πολλές φορές να το βάλω στο σε είδα: Σε είδα στο Αιγάλεω. Στο μαγαζί ενός ασπρομάλλη κυριούλη. Σε κοίταζα επίμονα και δεν κρατήθηκα, σε δάγκωσα. Από τότε δεν μπορώ να σε ξεχάσω. Καλό μου σουβλάκι αν με διαβάζεις δώσε ένα σημάδι (ή έστω ένα δίπιτο) ζωής. Αλλά μετά με πιάνουν οι ντροπές και το μετανιώνω…
Όλγα Παρθενέα -Γεωργάτσου
Η λογοκρισία των αρσενικών του Menshouse είναι δεδομένη, ωστόσο επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει, δε θα μπορούσα παρά να παραδεχτώ ότι το καλύτερο σουβλάκι της ζωής μου το έχω φάει στην Καλαμάτα. Και μην περιμένετε να ακούσετε για γύρους και χοιρινά. Όχι. Το δικό μου το σουβλάκι είναι με πίτα αλάδωτη, καλαμάκι κοτόπουλο, πολλή σως και κρεμμύδι. Πού; Στο Yefsis, ένα μικρό, παραλιακό μαγαζί που θα βρει κανείς περπατώντας στη Ναυαρίνου, το οποίο εκτός από σουβλάκι έχει και… ωραιότατες κρέπες για επιδόρπιο. Εκείνη την υπερπαραγωγή με τη λευκή και γάλακτος σοκολάτα, πασπαλισμένη με Lila Pause ακόμα τη θυμάμαι.
(Η απόλυσή μου ήδη ετοιμάζεται)…
Δημήτρης Πετρίδης
Εν αρχή ην η… μετάφραση: όταν οι Αθηναίοι χρησιμοποιούν επί ματαίω το όνομα «σουβλάκι», εννοούν γύρω στα 27 διαφορετικά πράγματα (καλαμάκια- όπως για ανεξήγητους γαστριμαργικούς λόγους λένε το σουβλάκι το τεμάχιο-, τη μικρή σούβλα και πολλά άλλα), όμως εδώ το «σουβλάκι» είναι το σάντουιτς με γύρο. Το καλύτερο πιτόγυρο, λοιπόν, το έχω φάει στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα μαγαζί στις Συκιές (διεύθυνση, μέχρι να πληρώσει για διαφήμιση στο Menshouse, δε δίνω). Είχε το κλασικό μέγεθος των Σαλονικιώτικων σάντουιτς- μια διώροφη πολυκατοικία, δηλαδή-, ο γύρος ήταν ξεροψημένος και τραγανός χωρίς λίπος, η πίτα (κυπριακή ή μη, όπως και φραντζολάκι οι άλλες επιλογές) στεγνή και όχι να επιπλέει σε μια πισίνα λαδιού, πατάτες, ντομάτα, κέτσαπ, μουστάρδα (α, ναι: στην Αθήνα πρέπει να ζητήσεις για να σου βάλουν κέτσαπ και μουστάρδα στο… τυλιχτό- σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Θεέ μου;) κι από αλοιφές σος γιαουρτιού. Οι θερμίδες του πρέπει να υπολογίζονταν σε εξαψήφιο νούμερο και όταν τελείωσα τα δύο σάντουιτς που έφαγα αισθανόμουνα σαν να έχω καταπιεί όλους τους κροκόδειλους της Lacoste, όμως χαλάλι τα 4 κιλά που πήρα και το γεγονός ότι χώνεψα μετά από δύο Πανσέληνους. Διάολε, για γύρους μιλάμε. Αν δεν σκάσεις, δεν έχεις φάει.
