Είναι μια ιδιαίτερη ομάδα «γλυκατζήδων» οι φαν αυτής της (θείας) γεύσης. Συνήθως το έχουν κλειδώσει ως θύμηση από τα παιδικά τους χρόνια, στους πιο τυχερούς το ‘φτιάχνε η γιαγιά τους και έγινε έτσι πρώτη αγάπη, και παντοτινή. Οπότε και μοιραία, δεν σταματούν ποτέ να το επιζητούν στην τελειότερη δυνατή μορφή. Εκπτώσεις στην ποιότητα δεν χωράνε. Με το γαλακτομπούρεκο δεν παίζουνε…
Όλα έχουν τη σημασία τους. Τα υλικά, η γνώση, το χέρι. Μα πάνω από όλα είναι (η) αγάπη. Αν υπάρχει αυτό το «συστατικό», να το ξέρεις, πετυχαίνει. Και το επίσης ωραίο είναι πως δεν μιλάμε για κάτι «παλιακό» που δεν σηκώνει νέους παίκτες. Απόδειξη, ηχηρή, το «Πλυτά». Που δεν έχει παρά λίγους μήνες που άνοιξε στο Παγκράτι.
Δεν θέλει να (αυτό)περιορίζεται σε έναν τίτλο. Καφενείο, θες να το πεις; Αναψυκτήριο; Ψησταριά; Σε όλα αυτά «ναι» θα σου απαντήσει. Αλλά στα μάτια μας, μπορεί να είναι και ένα θεϊκό ζαχαροπλαστείο. Για το γαλακτομπούρεκο που φτιάχνουν εκεί, στης Γούβας τα λημέρια (Αμβροσίου Πλύτα 1-3), υποκλίνονται ακόμα και αυτοί που νόμιζαν πως είχαν δοκιμάσει τα πάντα σχετικώς. Θαμπωμένοι από τη φρεσκάδα που δόθηκε σε κάτι το τόσο κλασικό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το game changing στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα το «ετοιματζίδικο». Δεν έχει «γεια σας, περνούσα απ’ έξω, πεθύμησα ένα γαλακτομπούρεκο και είπα να μπω να πάρω ένα για το σπίτι». Δεν θα σου δώσουν. Δεν είναι θέμα αγένειας. Είναι πως το πράγμα εκεί δεν λειτουργεί έτσι. Αν θες (βρεις, πιο σωστά) να κάτσεις, θα σου φέρουν εννοείται.
Αλλιώς όμως ισχύει αποκλειστικά και μόνο το «δεχόμαστε παραγγελίες». Παίρνεις τηλέφωνο και τους ζητάς να στο φτιάξουν. «Ελάτε σε μια ώρα να το παραλάβετε από το κατάστημα», σου λένε και αυτό είναι όλο κι όλο το διάστημα που σε χωρίζει από την απόλυτη γευστική ηδονή.
Τι κερδίζεις με όλο αυτό; Μα τη μέγιστη δυνατή φρεσκάδα προφανώς. Ότι έρχεται στην αγκαλιά σου, ε συγνώμη στα χέρια σου ενώ αχνίζει ακόμα. Ζεστό, ζεστό από το φούρνο. Το βάζουν σε ένα κουτί με τρύπες, γιατί αλλιώς θα πάνιαζε και θα χαλούσε η γεύση.
Το πρώτο «θαύμα» είναι το οπτικό. Τα χρυσαφένια φύλλα που έρχονται από εργαστήριο στην Κατερίνη «κουμπώνουν» τέλεια με μια πάλλευκη κρέμα σιμιγδαλιού, πληθωρική και αρωματισμένη. Το σιρόπι με πευκόμελο Κρήτης προστίθεται λίγο πριν το γλυκό βγει από το φούρνο και κάνει για τα καλά τη διαφορά. Αν και το μυστικό κρύβεται στο βούτυρο. Αυτό πάει το όλο θέμα στην κατηγορία «μεγαλειώδες».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Περικλής Κοσκινάς, ο Γιάννης Λουκάκης, ο Μάριος Κοροβέσης και ο Σπύρος Πεδιαδιτάκης (ο pastry chef και άρα αυτός που χειροκροτούμε γι’ αυτό το θείο γλυκό!) έστησαν ένα μαγαζί που δίνει έμφαση στην κάθε λεπτομέρεια. Το γαλακτομπούρεκο είναι η τρανταχτή απόδειξη αυτού. Ξυπνώντας σου αυτήν την αίσθηση οικειότητας που όλοι αποζητάμε, λαχταράμε. Στα απλά τα πράγματα βρίσκεται η ευτυχία…