Είναι Τετάρτη απόγευμα. Ένας φίλος βλέπει το θέμα με τις κρέπες και μου λέει: «ξέρεις τι πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις; μπουγάτσα από τον Αράθυμο». Μένω για λίγο ακίνητος. Αρχίζω να ψάχνομαι. Ποιος είναι ο Αράθυμος και δεν τον γνωρίζω εγώ; Πολύ σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ιδίως όταν μου εξηγεί ότι ο Αράθυμος βρίσκεται δέκα λεπτά από το σπίτι μου. Στην περίφημη Γούβα. Στην Φιλολάου. Του ζητάω τις απαραίτητες λεπτομέρειες και δίνω ιερό όρκο να πάω εντός εβδομάδας να πάρω.
Παρασκευή πρωί ορίζω τον στόχο μου. Σηκώνομαι, ντύνομαι και φεύγω σφαίρα να περπατήσω τη Φιλολάου. Έναν δρόμο που τον έχω περπατήσει άπειρες φορές 20 χρόνια τώρα κι όμως δεν θυμάμαι ποτέ να είδα ταμπέλα Αράθυμος. Μετά από δέκα λεπτά έχω φτάσει έξω από το μαγαζί. Η ώρα έχει πάει 12 και 30 και φοβάμαι ότι η αποστολή θα αποτύχει. Αν είναι τόσο καλή η μπουγάτσα, σιγά μην έχει περισσέψει ως τέτοια ώρα. Ευτυχώς είμαι τυχερός κι έχει μείνει μία τελευταία.
Πάντοτε έτσι λειτουργεί το σύμπαν. Και τα αρτοποιεία. Είσαι πάντα αυτός που προλαβαίνει στο τσακ το τελευταίο κομμάτι. Η τελευταία μπουγάτσα.
Μπαίνω στο μαγαζί, με υποδέχεται ο ιδιοκτήτης, του λέω ότι έχω πάει συστημένος για το πιο ξακουστό του έδεσμα. Εννοείται βάζει ζάχαρη άχνη και κανέλα. Εννοείται πως και τα δύο καλύπτουν εντελώς τη μπουγάτσα. Την παίρνω ζεστή, και πάω τρέχοντας σπίτι, γιατί αν τη φάω στο χέρι θα καλυφτώ κι εγώ από την άχνη. Κρατιέμαι με δυσκολία, αλλά τα καταφέρνω. Την βάζω σε ένα πιάτο και ορμάω.
Είχε μείνει ζεστή όσο πρέπει για να μην καεί η γλώσσα και για να μη χάσει την απαλότητα της γεύσης η κρέμα και η το φύλλο. Ένα φύλλο που δεν είναι αυτό της κλασσικής μπουγάτσας. Το περίβλημα είναι λες και τρως μια φουρνιστή τυρόπιτα. Με την πρώτη μπουκιά καταλαβαίνω ότι αντικρύζω τη γυναίκα της ζωής μου. Μία απ΄αυτές τέλος πάντων. Η κρέμα λιώνει στο στόμα και γίνεται το σεντόνι του. Απλώνεται παντού και σε κάνει να νιώθεις ότι καλύτερα να σταματήσεις να τρως. Να την παρατηρείς απλώς. Και ταυτόχρονα να την καταβροχθίσεις μαζί με άλλες 4-5 μπουγάτσες. Με 1.70 άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να το σκεφτείς περαιτέρω.
Αν η εικόνα και η περιγραφή δεν σε πείθουν μάθε και τούτο. Ο Αράθυμος δεν είναι ένας κλασσικός φούρνος. Είναι ένα μικρό πρατήριο, με τυρόπιτες, ζαμπονοτυρόπιτες, αλλά και πράγματα που μόνο οι τίμιες επιχειρήσεις της γειτονιάς μπορούν να σου προσφέρουν.
Όπως βλέπεις οι τιμές είναι πολύ κομπλέ οπότε αν μένεις στην ευρύτερη περιοχή ή σε βγάλει ο δρόμος για δουλειά, πήγαινε στον Αράθυμο.
Φιλολάου 127