Πριν από μερικές εβδομάδες αποφάσισα να ανοίξω το στομάχι μου και να σας δείξω τι έχει μέσα. Όχι κυριολεκτικά προφανώς. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσα να το κάνω. Τα πολύ καλά πράγματα που κατοικοεδρεύουν μέσα μου είναι δικά μου. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κρατήσω κρυφά όλα εκείνα τα μέρη που φρόντισαν να γεμίσουν το στομάχι μου. Έτσι, είχα βάλει κάτω όλα τα συναισθήματα της γλώσσας και του ουρανίσκου και είχα βγάλει πόρισμα για τις καλύτερες κρέπες της πόλης. Η κρέπα είναι ένα περίεργο φαγητό, με την έννοια ότι μπορεί να σε φτιάξει ή να σε ξενερώσει πολύ πιο εύκολα από την πίτσα ή το σουβλάκι. Ένα μέτριο σουβλάκι το τρως. Μια μέτρια πίτσα επίσης. Μια απλώς οκ κρέπα το σκέφτεσαι αν θα πληρώσεις για να την ακουμπήσεις.
Εκείνες οι 7+1 είχαν τα κριτήρια για να μπουν στη λίστα. Τουλάχιστον τα είχαν όλες εκείνες τις φορές που τις έφαγα. Όμως η αθηναϊκή σίτιση είναι ένα ρέον πράγμα. Τη μία μέρα θεωρείς κάτι και μετά από λίγες μέρες αυτό το κάτι το απορρίπτεις. Στην περίπτωση μας για παράδειγμα. 7 αθηναϊκές κρέπες μπήκαν σε μονομαχία και απέφυγα όπως ο διάολος το λιβάνι να ανακηρύξω την κορυφαία. Θα ήταν μια αρκετά υποκειμενική επιλογή ούτως ή άλλως. Μετά από χθες το βράδυ, δεν έχω κανέναν ενδοιασμό. Μετά από χθες το βράδυ, δεν υπάρχει καμία έγνοια υποκειμενικότητας να με σταματήσει.
Τα βράδια της Κυριακής είναι συνήθως βράδια που επιτρέπω στον εαυτό μου να κυλήσει. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για άλλα 3 βράδια της εβδομάδας. Οπότε το βράδυ της Κυριακής είναι ένα σύνηθες βράδυ για μένα. Από πίτσες και σουβλάκια έχω χορτάσει. Μπέργκερ δεν θέλω γιατί με βαραίνει, άρα μένει η κρέπα.
Μπαίνω στο e-food να δω τις επιλογές μου, αν και καταλήγω πάντα στην Κρεπάλη. Όταν βάζεις τυροκροκέτες στο στόμα μου δε γίνεται να μην σε αγαπώ. Καθώς κάνω shortening στο είδος του φαγητού βλέπω ότι υπάρχει ένα καινούργιο όνομα. Κρέπες Μποέμ. Δεν έχω ιδέα αν άνοιξε τώρα ή αν μπήκε τώρα στον κατάλογο του e-food. Δε με νοιάζει κιόλας. Ψάχνω λίγο και με τέτοιο όνομα βρίσκω την κρεπερί στου Ζωγράφου, στην Στρατάρχου Παπάγου. Έχει κλείσει μαθαίνω. Μάλλον θα μετακόμισε στο Παγκράτι. Ξεκινάω την παραγγελία. Βλέπω τα υλικά. Κοτοκροκέτες, κασεροκροκέτες. Αν έχεις μια φορά τη λέξη κροκέτες σε αγαπάω. Αν την έχεις δύο, τότε σου πουλάω την ψυχή μου.
13 επιλογές σε σάλτσες, 9 σε τυρί, 6 σε αλλαντικά, 14 σε άλλα όπως ελιές, καλαμπόκι, κιμά, ρίγανη, πατάτες τηγανιτές, τόνο! Αφού έχω απορροφηθεί στις επιλογές και πατάω το + σε 4 υλικά κοιτάζω την τιμή. Είμαι στα 4 ευρώ κοντά. ΤΙΙΙΙ; Δε γίνεται. Δεν παίζει. Προσθέτω άλλα 3 και βλέπω ότι είμαι στα 5.20. Μάλιστα. 7 υλικά συν το φύλλο της κρέπας μας κάνουν σύνολο 5.20. Όπως καταλαβαίνεις σκέφτηκα ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Το παρήγγειλα μόνο και μόνο για να δω τι παίζει. Ή θα είναι σάπιο ή θα είναι μικρή η κρέπα.
Αμ δε…Μια χαρά κανονικό μέγεθος, μια χαρά ψημένο το φύλλο, μια χαρά και όλα τα υλικά μέσα. Την έφαγα, τη φχαριστήθηκα και είπα μέσα μου: «Αυτό ΠΡΕΠΕΙ να το μοιραστώ». Και το μοιράζομαι. Όσο κι αν έχω ψάξει τηλέφωνο δε βρήκα. Ξέρω μόνο τη διεύθυνση. Υμηττού 129 στο Παγκράτι. Πάρε το αμάξι, το μετρό, το λεωφορείο, το τρόλεϊ, τα πόδια και έλα να φας. Έλα για να σιγουρευτώ ότι υπάρχει κι ότι δεν τα χω παίξει!