Μη νιώθετε ενοχές. Το φαγητό είναι απόλαυση. Αφήστε τις εξαντλητικές δίαιτες, αγαπήστε το κορμί σας και αφεθείτε στη μεγαλύτερη απόλαυση της μάταιης τούτης ζωής. Τη μάσα…
Το menhouse στέκεται στο πλευρό όλων εκείνων που δεν διστάζουν να παραδοθούν στη γοητεία μιας γουρουνιάς γιατί γνωρίζουν ότι το φαγητό και οι ομάδες του Μπάμπη του Τεννέ δεν σε απογοητεύουν ποτέ…
5 συντάκτες μας, ανοίγουν την καρδιά τους και αποκαλύπτουν τη μεγαλύτερη γουρουνιά που έχουν κάνει ποτέ!
Δημήτρης Πετρίδης
Η μεγαλύτερη γουρουνιά της ζωής μου Πού: στη Θεσσαλονίκη. Πότε: τις παλιές καλές εποχές που δεν παίρναμε κιλά ούτε με προεδρικό διάταγμα από την Ένωση Ανεξέλεγκτων Θερμίδων. Ώρα: 03:00 τα ξημερώματα. Τελευταίο ελαφρύ γεύμα της ημέρας δρακουλίνια, ποπ κορν, πατατάκια και κόκα- κόλα με τον Κώστα, τον κολλητό, στις 12 το βράδυ, βλέποντας back-to-back-to-back και τα 6 Ρόκι (ποιότητα).
Στις 3 διαπιστώνουμε πως τα τσιτσιμπλίκια δεν κάνουν δουλειά και πάμε για οριστικό νοκ- άουτ στην πείνα: 2 σάντουιτς με γύρο αυτός, δύο κι εγώ (από αυτά τα κανονικά, όχι τις υποψίες «τυλιχτού» που έχουν στην Αθήνα). Στην επιστροφή πετυχαίνουμε ακόμα το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς που είναι γνωστό για τις ολονυχτίες του. Στάση. Προφιτερόλ και μιλφέιγ. Επιστροφή στο σπίτι. Έχουν περισσέψει 2 σακούλες πατατάκια. Τα βουτάω στο προφιτερόλ σαν ανδρική έγκυος και τα τρώω. 5 χρόνια μετά είμαι ευγνώμων που προχθές χώνεψα…
Θείος Λάρι
Ανέχεσαι καθημερινά τα πάντα, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο. Όχι να σου ζητούνε οι σαρδανάπαλοι να πρέπει να διαλέξεις τη μεγαλύτερη γουρουνιά σου πάνω στο φαΐ… Ξεχωρίζει μια μάνα τα παιδιά τσης ωρέ θεομπαίχτες;
Ωστόσο, με το πιστόλι στο κρόταφο και τη πέτσα του αρνιού στο στόμα, η απάντηση είναι η εξής. Πριν από 25 χρόνια στην εξωτική Μουσουνίτσα (που τώρα την αποκαλούνε Αθανάσιο Διάκο) στα Βαρδούσια. Ρίχνεις στάχτη στα μάτια των γυναικώνε της παρέας πως και καλά σταματάς στο γραφικό κεφενεδάκι για έναν ελληνικό. Τύπος με μαλλί καρολάκι, φόρμα BX Citroen του Παναθηναϊκού και γαλότσα δεν σταματάει τελικά να σερβίρει τσίπουρα, τα οποία έχουν την τάση να απαιτούν συνοδευτικά ένεκα του ότι δεν γουστάρουν να νιώθουν μοναξιά.
Τα κενά που δημιουργούνται στα στομάχια της τετραμελούς ζευγαροπαρέας καλύπτονται μόνο με λουκάνικα, πανσέτες, σπαλομπριτζόλες για τις επόμενες 4 ώρες. Λίγο πριν το λιποθυμικό επεισόδιο, αντί φρούτου, χωριάτικο γαλακτομπούρεκο, έτσι για να μην μας πούνε ακατάδεχτους τα γνήσια τέκνα της τίμιας ελληνικής επαρχίας. Κι εκεί που σαν κύριοι είμαστε έτοιμοι να την κάνουμε με βαρελάκια (πώς αλλιώς να κουνηθείς με τόσο φαΐ άλλωστε) η εσάνς της προβατίνας της διπλανής σούβλας ματαιώνει κάθε ενοχή και δημιουργεί νέες ανάγκες. Τρία κιλάκια για το δρόμο τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο και «μπουγέλο» με πετσούλες καθοδόν. Μουσουνίτσα λείπεις. Λείπεις πολύ…
Βαγγέλης Χαντζής
Η μεγαλύτερη γουρουνιά μου είναι μια πρόταση που χρησιμοποιούν αυτοί που τρώνε σαν άνθρωποι και μια φορά μόνο ανάμεσα σε πολλούς μήνες φυσιολογικής διατροφής τρώνε σαν γουρούνια. Εγώ που κάνω το αντίθετο δεν της λέω γουρουνιές αλλά καθημερινότητα. Σε μια από αυτές τις καθημερινότητες παρήγγειλα δυο οικογενειακές πίτσες γίγας, άνοιξα τα κουτιά, έριξα τη μία πάνω στην άλλη και τις έφαγα σαν σάντουιτς. Και δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή.
Οι μεγάλες μου γουρουνιές γεμίζουν τόμους και κάποιες δεν μπορούν να γραφτούν δημόσια γιατί τα παιδιά της Αφρικής… και πάει λέγοντας. Αφήνω ένα πέπλο μυστηρίου γουρουνιάς να πλανιέται γύρω μου. Και γύρο μου.
Στέργιος Πουλερές
Η μεγαλύτερη μου γουρουνιά δεν ήταν πράξη λαιμαργίας. Ήταν ένα ΚΧ. Καπιταλιστικό Χτύπημα. Γνωστή πιτσαρία με έμαθε για τα καλά ένα κρύο απόγευμα του Μαρτίου του 2011. Δευτεροετής φοιτητής ων, συνήθιζα να πηγαίνω μετά τη σχολή με παρέα για φαγητό. Σε εκείνο το κατάστημα που υπήρχε στην Κοραή. Εκείνη την εποχή υπήρχε το Unllimited. Μπορούσες δηλαδή να φας όσες πίτσες θες στην τιμή της μίας.
Να είναι όμως ίδια και να μην σε βοηθήσει κανείς στην κατανάλωση. Παράλληλα, έπαιρνα και κοακόλα που μπορούσες να κάνεις refill όσες φορές θες και να πληρώνεις το πρώτο ποτήρι. Ώσπου έκαναν το λάθος και αποφάσισαν να σε χρεώνουν ένα ευρώ παραπάνω για κάθε νέο ποτήρι. Αυτή η συμπεριφορά με έθιξε και με προσέβαλλε, οπότε έψαξα εκδίκηση.
Εκείνη την ημέρα πήρα 4 πίτσες με το unlimited και ζήτησα την Πέμπτη να μου την τυλίξουν για το σπίτι. Να συμπληρώσω εδώ ότι μια απόσταση 10 λεπτών από το μετρό στο σπίτι, την έκανα 35 λεπτά. Πλέον, τρώω 4 κομμάτια πίτσα και φουσκώνω η ντροπή της κοινωνίας.
Όλγα Παρθενέα-Γεωργάτσου
Γουρουνιές έχω κάνει πολλές. Σαν κι εκείνη, όμως, την πρώτη, καμία. Ήταν αυτό που λέμε «η αρχή της καριέρας μου» στο γουρούνιασμα. Ήμουν δεν ήμουν 10 χρόνων, ο εθισμός στα γλυκά όμως είχε κάνει την εμφάνισή του. Στόχος; Να φάω όλα τα παγωτά που υπήρχαν στην κατάψυξη όσο γονείς, γιαγιάδες και ξαδέρφια θα έλειπαν από το σπίτι. Υπήρχαν πάνω από 15 ξυλάκια, πύραυλοι 4χ4 και κυπελλάκια καταχωνιασμένα μέσα στους πάγους τους καταψύκτη του εξοχικού. Bonus ένα μεγάλο οικογενειακό παγωτό που προοριζόταν για τους μεγάλους.
Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε: Με υπερηφάνεια σας λέω πως δεν έμεινε τίποτα. Τίποτα. Ξεκινώντας από τα λατρεμένα μου –Boss, θυμάμαι, με λευκή σοκολάτα- ξυλάκια και περνώντας στους πυραύλους, ένιωσα να φουσκώνω μόνο μετά το όγδοο. Τα κυπελλάκια δε με ζόρισαν όμως. Όσο για το οικογενειακό; Ήταν απλά το επιδόρπιο. Αλλά δεν πτοήθηκα, τους άφησα όλους νηστικούς. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήμουν και αδύνατο παιδάκι…
