Ρίγη συγκίνησης. Το κορμί πάλλεται σε τέτοιο ανεξέλεγκτο βαθμό, που θυμίζουμε ανθρώπινο δονητή που μόλις φορτίστηκε και είναι έτοιμος προς χρήση. Οι κόρες των ματιών μας έχουν διασταλεί σε τέτοιο βαθμό που θυμίζουν κοράκλες, ενώ η κοιλιά μας έχει αρχίσει το παρακλητικό της τραγούδι, το οποίο θα σταματήσει μόνο όταν η δυσπεψία μάς χτυπήσει την πόρτα κι εμείς πούμε «Έλα, πέρασε. Σαν στο στομαχικό σου σπίτι».
Εν ολίγοις, μιλάμε για το Champions League της κρεατοφαγίας, την καλύτερη μέρα του χρόνου (sorry Κυριακή του Πάσχα…) για όλους εμάς τους κοιλιόδουλους, που τα βράδια όταν έχουμε αϋπνίες ναι μεν μετράμε αρνάκια, αλλά στη σούβλα: Τσικνοπέμπτη.
Οι ιερότερες 24 ώρες του χρόνου για πολλούς πιστούς δεν πρέπει να σπιλώνονται με «αταίριαστα» φαγητά, τα οποία τύποις μπορεί να εντάσσονται στο πνεύμα της ημέρας, αλλά κανονικά θα έπρεπε ν’ απαγορεύονται δια ροπάλου (καμωμένο, φυσικά, από κρέας).
Ποια είναι αυτά;
Μα, φυσικά…
Το κοκορέτσι
Ξέρουμε, ξέρουμε- ανήκει, τυπικά, στην ευρεία γκάμα των κρεατικών. Επομένως γιατί να μην το φάμε την Τσικνοπέμπτη, που από κρέας είμαστε έτοιμοι να καταβροχθίσουμε ακόμα και γκοτζίλα;
Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι Πάσχα: όσο υπέροχο κι αν είναι το κοκορέτσι και όσο κι αν δυο μπουκιές αρκούν για να μας στείλει στον γαστριμαργικό παράδεισο, δεν έχει καμία θέση στο σημερινό μας τραπέζι.
Η Τσικνοπέμπτη είναι για τα ψητά της ώρας, όπως πανσέτες, μπριζόλες, λουκάνικα, μπιφτέκια κτλ, όλα τους σε ποσότητα που να δοκιμάζονται οι αρτηρίες μας και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βουλώσουν δια παντός.
Γιατί, ως γνωστόν, αν δεν νιώσεις την ανάγκη να πάρεις δύο- τρία χαπάκια για τη χώνεψη μετά το σημερινό τραπέζι, έχεις αποτύχει οικτρά.
Κι αυτό είναι κάτι που θα στιγματίσει ανεπανόρθωτα την, γεμάτη γουρουνιές, ζωή σου.
Οι πατάτες φούρνου
Μας βλέπεις που σε κοιτάζουμε όπως ο Κοντιζάς τους παίκτες του MasterChef όταν… απλά αναπνέουν;
Έχουμε τους λόγους μας- μα πατάτες φούρνου τέτοια μέρα; Μπορεί στα χαρτιά να ταιριάζουν με το χωριάτικο λουκάνικο, αλλά αν τις φας Τσικνοπέμπτη διαπράττεις ξεκάθαρα μοιχεία, με θύμα τις τηγανητές.
Όλοι ξέρουμε πως την συγκεκριμένη Πέμπτη του έτους οι τηγανητές έχουν την τιμητική τους και στόχος τους είναι να φράξουν την αναπνευστική μας οδό σε βαθμό που κάθε επόμενη ανάσα να λογίζεται ως ένας μικρός άθλος.
Γι’ αυτό, σκέψου καλά τι πας να κάνεις μ’ αυτές τις πατάτες φούρνου. Ο Κύριος (σκέτο, δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις) είπε, αν θυμάσαι, «Ου μοιχεύσεις».
Ε, μη γ@#$σαι ρε μεγάλε.
Οι λαχανοντολμάδες
Η απτή απόδειξη πως δεν υπάρχει κράτος, κυρία μου. Αν υπήρχε, θα ’χε παρέμβει και θα είχε τελειώσει δια παντός αυτήν την ηθελημένη «παρασπονδία»- προσβολή στην ημέρα της Τσικνοπέμπτης, που τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο στα μάτια των αξιολάτρευτων λαίμαργων.
Ποντιακοί λαχανοντολμάδες, λέει, για πρώτο πιάτο ή για συνοδευτικό μαζί με το κυρίως γεύμα. Ξαναλέμε: λαχανοντολμάδες. Την Τσικνοπέμπτη. Σε ολοένα και περισσότερα ελληνικά σπίτια.
Η σκέψη- πόσω μάλλον η εκτέλεση- και μόνο της ιδέας προκαλεί τέτοια αποστροφή στον εχέφρονα άνθρωπο, λες και του ζήτησε κάποιος να φιλήσει στο στόμα με γλώσσα μια γιαγιά που έχει βγάλει μόλις την μασέλα της και την έβαλε στο ποτήρι με το νερό.
Γι’ αυτό, αν σας έχει μείνει λίγη στοιχειώδης ανθρωπιά μέσα σας, «πλακώστε» τα κεμπάπ. Τα γεμιστά μπιφτέκια. Φάτε 10 κιλά τζατζίκι με πατάτες που βουτήξατε στην σως. Τσιμπήστε λίγη χωριάτικη, αρπάξτε μια πανσέτα με μουστάρδα, δαγκώστε ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χοιρινής μπριζόλας.
Αλλά μη φάτε ποτέ λαχανοντολμάδες την Τσικνοπέμπτη. Αφήστε τους για την Παρασκευή.
Τη Μεγάλη Παρασκευή.