Στο μυαλό του περισσότερου κόσμου η κονσέρβα είναι μια λύση ανάγκης.
Μια κίνηση απελπισίας σε περίπτωση που δεν έχεις φαγητό. Που χρειάζεσαι κάτι για κολατσιό σε εξωτερικό χώρο. Που βαριέσαι ή δεν πρόλαβες να μαγειρέψεις.
Και όντως, έτσι είναι. Κανενός το αγαπημένο φαγητό δεν είναι κονσέρβα. Σπανίως θα την αναζητήσεις άμα δεν πέσεις στην ανάγκη της.
Όπως ισχύουν όμως αυτά, ισχύει και το άλλο:
ΟΛΟΙ έχουν μια κονσέρβα για την οποία τρελαίνονται! Μια ένοχη απόλαυση που στριμώχνεται σε μεταλλικό τενεκεδάκι.
Μια γευστική αμαρτία που ξέρουν πως δεν είναι ό,τι καλύτερο για τη διατροφή τους, αλλά όταν βρεθεί μπροστά τους, είναι σχεδόν αδύνατο να της αντισταθούν.
Όπως το κολασμένο Dakor!
Εκ πρώτης όψεως το «γουρουνάκι», όπως θυμάμαι να το λέει η γιαγιά μου, δεν είναι τόσο δελεαστικό.
Η επιγραφή στο μπροστινό μέρος, μια μίνι γουρουνοκεφαλή (σαν αυτή που είχε εκτοξευτεί εναντίον του Λούις Φίγκο) στα πλάγια του κουτιού και μια εικόνα που όχι απλώς αδικεί το περιεχόμενο, αλλά λες και μπήκε από ανταγωνιστή του.
Γιατί εμφανίζεται… κυριλέ, σερβιρισμένο πάνω σε μαρουλόφυλλα. Περιτριγυρισμένο -και καλά- από φέτες λεμόνι.
Τι είναι ρε το Dakor, κοκτέιλ; Το Dakor είναι λαϊκό έδεσμα. Και αν έχεις τον Θεό σου, πώς γίνεται να μη φαίνεται πουθενά το μεγαλύτερό του ατού;
Αυτό το ένοχο ζουμάκι: Που το μετατρέπει από ένα απλό συσκευασμένο χοιρινό σε έναν μεζέ-γκόμενα, με την οποία ευχαρίστως θα κεράτωνες τη σύζυγο (μαγειρεμένο φαγητό).
Γιατί ναι, το κρέας (αν και από εμφάνιση θυμίζει περισσότερο τόνο) είναι νόστιμο. Δεν είναι και… αντικριστό, αλλά λιώνει απολαυστικά μέσα στο στόμα σου.
Εκείνο όμως που πραγματικά μπορεί να σε κάνει να χάσεις την ψυχραιμία σου (και τους καλούς σου τρόπους) είναι το ζουμί.
Αυτό που μοιάζει γλιτσιασμένο όταν ανοίγεις τη συσκευασία, αλλά όταν ζεσταθεί λιγάκι μετατρέπεται σε αγίασμα.
Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ένας φούρνος ψωμί δεν θα ‘ταν αρκετός για να βουτήξεις μέσα. Ότι θα μπορούσες να το ρουφήξεις με καλαμάκι, αν χρειαστεί.
Και εξαιτίας του οποίου αρνείσαι να πετάξεις το κουτί, αν δεν έχεις εξαφανίσει και το τελευταίο του ίχνος!
Διότι ναι, μετά την ιερή «βούτα» στη χωριάτικη (που θα ήταν βλασφημία να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της) και αυτή στο στιφάδο (που δεν συγκρίνεται γιατί πρόκειται για κανονικό φαΐ) εκείνη στο ζουμί του Dakor είναι από τις πιο κολασμένες «παπάρες» που μπορείς να κάνεις.
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι μόνο έτσι μπορείς να το απολαύσεις. Το Dakor μπορείς να το κάνεις ομελέτα. Μπορείς να φτιάξεις σκηνικό τροφικής «τσόντας», πετώντας το μέσα στο τηγάνι με αυγά και πατάτες.
Μπορείς να απογειώσεις μια μακαρονάδα, ξαπλώνοντάς το από πάνω.
Όποια παραλλαγή του κι αν επιλέξεις, δεν θα σε προδώσει. Θα ‘ναι απροσδόκητα νόστιμο αν το τρως πρώτη φορά και γνώριμα εθιστικό αν είσαι «παλιός».
Μια «γουρουνιά» (κυριολεκτικά στην προκειμένη περίπτωση) που είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις…