Η μεξικάνικη κουζίνα τείνει να γίνει το μεγαλύτερο must στην αθηναϊκή εστίαση τα τελευταία χρόνια και οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά μιλάμε για μια κουζίνα που, αν και πολύ μακρινή χιλιομετρικά, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την ελληνική. Απλώς σε πιο πικάντικη εκδοχή. Δηλαδή και οι Μεξικανοί – γενικά οι Λατινοαμερικάνοι – χρησιμοποιούν πολύ κρέας στην διατροφή τους. Και οι Μεξικανοί έχουν αρκετές σάλτσες για να ντύσουν τα πιάτα τους. Δεύτερον, η μεξικάνικη κουλτούρα μας κάνει να νιώθουμε αρκετά ψαγμένοι μέσα μας και νιώθουμε σα να βρισκόμαστε σε κάποια ασιέντα και να κάνουμε την σιέστα μας. Αυτά και μερικά ακόμα συνετέλεσαν ώστε η Αθήνα να διαθέτει αφθονία σε επιλογές. Μια απ΄αυτές είναι και το Coyoacan.
Μόνο που το Coyoacan δεν είναι μια απ΄τις επιλογές. Είναι η επιλογή. Είναι σχεδόν ένα χρόνο που αναζητάω αρκετά την μεξικάνικη κουζίνα. Δεν είμαι κανένας μετρ στο πόσο καλά είναι τα πιάτα. Μάλλον πολυφαγάς θα χαρακτηριζόμουν. Μπορώ όμως να διακρίνω το ταίριασμα των γεύσεων και να μετρήσω την αίσθηση από μια νέα προσθήκη στον ουρανίσκο μου. Αυτό το μίνιμουμ ικανότητας με κάνει να μπορώ να έχω μια αξιοπιστία όταν λέω ότι το αρκετά καινούργιο μεξικάνικο στο Θησείο είναι από τα μαγαζιά που θα βρεθείς. Και θα ξαναβρεθείς. Και θα ξαναβρεθείς πιο σύντομα.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το Coyoacan είναι ένα mexican restau-bar-taqueria. Δεν είναι ακριβώς ένα από τα τρία. Αν βρεθείς για παράδειγμα στην δεξιά μεριά όπως μπαίνεις είναι εστιατόριο. Αν βρεθείς στην αριστερή και προς τα πίσω είναι taqueria. Αν βρεθείς αριστερά και μπροστά είναι μπαρ.
Ο χώρος δεν διαχωρίζεται παρά νοητικά, αλλά δημιουργείται αυτή η αίσθηση του πολυεπίπεδου. Και αυτή η σύμπτυξη είναι που δημιουργεί μια πολύ όμορφη αίσθηση. Επίσης μιλάμε για έναν τεράστιο χώρο. Εκτός από την εσωτερική αυλή έχει και τα πιο σκοτεινά του δωμάτια. Για τον χειμώνα και μέρες τύπου Dia de Los Muertos. Έχει και πάνω όροφο με τραπεζάκια καλυμμένα από φυτά. Διακόσμηση κλασσικά μεξικάνικη. Εννοείται πως υπάρχει μια μεγάλη τοιχογραφία με τη Φρίντα Κάλο. Τετριμμένη επιλογή, ωραία η σκέψη να την ζωγραφίσουν με όπλα στα χέρια.
Γενικά θα ήθελα να δω σε κάποιο μεξικάνικο τοιχογραφία Σάλμα Χάγιεκ ή Ντάνι Τρέχο ή Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Άλλη κουβέντα αυτή.
Ξαναγυρίζω στο Coyoacan. Θα σου πω για το μενού. Έχει πολλές επιλογές με κρέας, με ψάρι, έχει τα σεβίτσε που είναι τα αντίστοιχα ορεκτικά στη λατινοαμερικάνικη κουζίνα. Δεν δοκίμασα πολλά στην πρώτη μου φορά. Ένα pollo con mole sesame, κάτι μικρά τάκος με μανιτάρια και πατάτες bravas που τις παίρνω πάντοτε και είμαι εθισμένος σε αυτές. Και τα τρία πιάτα απολύτως ικανοποιητικά, γευστικότατα, πολλοί συνδυασμοί γεύσεων. Το κοτόπουλο ειδικά το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Αν κάτι θα ήθελα αυτό είναι λίγο πιο νορμάλ τιμές στα πιάτα, τηρουμένης κυρίως της ποσότητας. Σαφώς είναι ζήτημα ποιότητας εδώ, με τρομερή τεχνική και ιδιαίτερα υλικά.
Πάμε και στα cocktail. Εδώ βγάζω χωρίς σουξουμούξου το καπέλο στα παιδιά στο μπαρ. Όλες οι επιλογές του καταλόγου καταπληκτικές. Και μοναδικές. Πιο βασικό αυτό. Δεν είναι δηλαδή αυτό που θα έχεις διαβάσει σίγουρα «με δυνατά cocktails». Εδώ μιλάμε για δουλειά, για έμπνευση, για υψηλή δημιουργία. Γι΄αυτό εδώ μπορώ να πω ότι τα λεφτά τους τα αξίζουν. Από 8 μέχρι 12 ευρώ.
Το Desperate Frida είναι από τα κορυφαία του, αλλά νομίζω ότι θα δυσκολευτείς να κατασταλάξεις. Αξίζει να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό κάθε φορά που πας. Όλα σχεδόν έχουν ως βάση ρούμι ή τεκίλα.
Όλα τα στοιχεία του Coyoacan είναι ενδιαφέροντα και θα ήθελα να το δω και σε βραδινή φάση για ποτό στα όρθια. Πάντως έρχεται να προστεθεί ως hype στο Juan Rodrigues στο Μοναστηράκι. Δύο ολοκαίνουργια μαγαζιά που γεμίζουν σχεδόν όλες τις καθημερινές. Και τα δύο έχουν μια μεγάλη ευθύνη. Να αναμορφώσουν τις περιοχές που βρίσκονται. Το Coyoacan εν προκειμένω είναι σε έναν δρόμο που όλοι τον ξέρουν ως τον δρόμο των καγκουρομάγαζων. Μιλάω για την Ηρακλειδών. Είναι ίσως και το συγκριτικό του πλεονέκτημα αν βρεθείς εκεί.
Coyoacan, Ηρακλειδών 10, Θησείο
