Αν αυτή τη στιγμή βρισκόμουν σε ένα group therapy κι εσύ που με διαβάζεις ήσουν ο ψυχολόγος, θα με άκουγες να λέω ότι είμαι εθισμένος στο junk food. Όχι με την έννοια ότι το τρώω συνέχεια. Αλλά για κάποιο λόγο το να παραγγείλω Παρασκευή και Σάββατο βράδυ είναι κάτι που γεμίζει τα κενά μου. Επίσης μ΄αρέσει να δοκιμάζω φαγητά από διαφορετικά μαγαζιά για να μπορώ να κρίνω. Λόγω αυτών είμαι αρκετά καταρτισμένος για να κρίνω ότι η Ελλάδα είναι μια απεριόριστη θάλασσα επιλογών. Οι περισσότερες έχουν έναν τρόπο να σε ικανοποιήσουν. Όπως η πίτσα. Όχι η ιταλική πίτσα ή αλλιώς η italian style που φτιάχνουν κάποια μαγαζιά.
Μιλάω για την ελληνική, αυτή που σε χορταίνει μόνο που τη βλέπεις. Τόσο οι συνδυασμοί υλικών όσο και η παρασκευή της ζύμης ταιριάζουν πολύ στο γούστο του Έλληνα. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω, μιας και ταιριάζουν στο δικό μου γούστο. Βάσει αυτής της αντίληψης, έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι αν είσαι Έλληνας δεν μπορείς εύκολα να παθιαστείς με το φαγητό σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Εννοώ το κοινό φαγητό. Τις κουζίνες και τα πιάτα που διαθέτουμε κι εδώ.
Η πίτσα είναι ένα κοινό κτήμα. Παντού θα βρεις. Όμως δεν θα νιώσεις την ίδια επιθυμία που νιώθεις εδώ. Δεν θα βρεις τα υλικά που θες. Ούτε θα ενθουσιαστείς καθώς επιλέγεις μόνος σου τα υλικά. Η μόνη πίτσα εκτός Ελλάδος που πιστεύω ότι θα μπορούσα να φάω και να την ευχαριστηθώ είναι η αμερικάνικη. Δεν μπορώ να πω με τίποτα το ίδιο για την ιταλική πίτσα.
Μπορεί οι Ιταλοί να είναι μάστερ του σπαγκέτι και της πίτσας, αλλά θεωρώ ότι στο δεύτερο τους ξεπερνάμε με άνεση. Τα ζυμαρικά τους και το πως τα μαγειρεύουν είναι κάτι που δεν θα φτάσουμε, ακριβώς επειδή αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά ως λαός την έννοια ζυμαρικό. Αλλά η πίτσα είναι όπως ο ελληνικός τρόπος διασκέδασης. Αυτό που έχουμε εδώ δεν υπάρχει σε άλλες χώρες σε τέτοιο βαθμό. Δεν λένε άδικα ότι ένας Έλληνας θα μπορούσε να ζήσει μόνο στη Φλόριντα ή την Καλιφόρνια ως προς αυτό.
Το ίδιο συμβαίνει και με αυτό το λαχταριστό έδεσμα. Οι Ιταλοί έχουν τη φιλοσοφία του thin crust. Δεν κάνουν δηλαδή αφράτες τις ζύμες τους. Ποντάρουν πολλά στο κρατσάνισμα που προσφέρει το πίσω μέρος και το ζουμερό κομμάτι το κρατάνε όσο πιο λεπτό γίνεται. Διατροφολόγος δεν είμαι για να μιλήσω για τις διατροφικές αξίες των συνδυασμών τους και το ότι δεν θέλουν να οδηγήσουν στην παχυσαρκία.
Είμαι όμως φαγανός και ξέρω ότι το να βάζεις σε όλα μοτζαρέλα και προσούτο είναι παντελώς αδιάφορο. Από τη μία η μοτσαρέλα δεν τοποθετείται καν τριμμένη. Μπαίνει αυτή η μπάλα πάνω στην πίτσα και είναι κρύα και γλοιώδης. Και υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν λαχταριστό το θέαμα. Από την άλλη υπάρχει αυτό το διάφανο πράγμα που λέγεται προσούτο. Που το τρως και ο ουρανίσκος σου γαργαλιέται από την αηδία. Λες και τρως ίνες είναι. Τόσο που σκέφτομαι ότι οι μπάμιες δεν είναι τόσο κακές.
Θέλετε να συνεχίσω με το κομμάτι των υλικών; Θα συνεχίσω. Τι ρόλο βαράνε τα χορταρικά που μπαίνουν πάνω από την πίτσα; Τα οποία είναι επίσης άβραστα κι έχουν τοποθετηθεί κρύα μετά το ψήσιμο. Τι θέση έχει στην πίτσα η μελιτζάνα ή η κολοκύθα;
Με τα παραπάνω δεν ψέγω τους Ιταλούς. Αυτοί έχουν τις δικές τους διατροφικές συνήθειες και ας βάλουν ό,τι θέλουν στα toppings. Εμείς όμως που έχουμε και ιταλικά εστιατόρια ή βινερίες, πώς μπορούμε να ορεγόμαστε την ιταλική πίτσα; Πραγματικά είναι από τα πιο αδιάφορα πράγματα που μπορείς να φας στην Ιταλία. Και στην Ελλάδα.
Ειλικρινά τώρα. Ποιος νοήμων άνθρωπος λιγουρεύεται την ιταλική πίτσα;