Τα φρούτα είναι σαν τον Γιάννη Πλούταρχο. Είναι εύπεπτα. Συμπαθή. Δεν έχουν εχθρούς. Είναι τα «καλά παιδιά» των τροφίμων.
Ακόμα κι αν δεν τρελαίνεται κάποιος για πάρτη τους, όλο και κάποια φορά θα τα πεθυμήσει.
Όλο και κάποια φορά θα λιγουρευτεί ένα ζουμερό πορτοκάλι. Μια χορταστική μπανάνα (καθαρισμένη, μην παρεξηγηθούμε).
Μια φέτα καρπούζι που θα ορμήσει χυδαία πάνω της και θα πάρουν τα ζουμιά μέχρι και τις βλεφαρίδες του.
Όλα τα φρούτα λοιπόν, σε κάποια μορφή τους (κομμένα, στυμμένα, με τη φλούδα) μπορούν να σε δελεάσουν κάποια στιγμή.
Όλα σχεδόν, εκτός από ένα: To ακτινίδιο!
Πραγματικά, γνωρίζεις περισσότερα από δυο (2) άτομα σε ολόκληρη τη ζωή σου που να τρελαίνονται για ακτινίδιο;
Που να ‘χουν κουνήσει με λαχτάρα το κεφάλι μονολογώντας «να ‘χαμε, ρε φίλε, ένα ακτινίδιο τώρα»…
Πού να του έχεις εκμυστηρευτεί την απέχθειά σου γι’ αυτή τη γλιτσερή αηδία με το σκατί περιτύλιγμα και να σου έχει απαντήσει έξαλλος «τι λες, ρε καραγκιόζη, το ακτινίδιο γ…άει»;;;
Καταρχάς η αφή του και μόνο είναι αηδιαστική. Χνουδωτό και αλλόκοτο, σαν να πιάνεις παπάρια ξυρισμένα προ τριημέρου.
Η γεύση του περίεργη και γλυκόξινη. Αν ήθελα γλυκόξινη γεύση, ρε κουμπάρε, θα παράγγελνα κινέζικο.
Δεν συζητάμε για τα ενοχλητικά καρπουλάκια που μοιάζουν με μυρμήγκια ενσωματωμένα!
Ούτε καν σαν χυμό μπορείς να το πιείς χωρίς να στρουφίξουν τα μάτια σου ανάποδα.
Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος που να θεωρεί δελεαστικό για την καταπιόνα του κάτι που το χρώμα του μοιάζει με μύξα συναχιού τεσσάρων ημερών.
Απλά φέρε στο μυαλό σου την εικόνα μιας φρουτοσαλάτας, στην οποία κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριλάβει ακτινίδιο. Και αν έχεις τον θεό σου πες μου:
Στο τέλος μένουν ή δεν μένουν μόνα κι έρημα τα κομμάτια του στο πιάτο σαν σιτεμένες γεροντοκόρες στο ράφι;;;
Ναι, ναι, ξέρω είναι πολύ θρεπτικό και γεμάτο βιταμίνες. Ναι, η χώρα μας εξάγει από τις μεγαλύτερες ποσότητες παγκοσμίως.
Μεταξύ μας όμως μπορούμε να το παραδεχθούμε. Η πραγματικά μεγάλη αξία του δεν είναι η γεύση. Είναι ότι ανακουφίζει από τη δυσκοιλιότητα. Ότι μόλις φας 3-4 μπορεί να σε πάει χαρτοπόλεμο.
Οπότε… χέστηκες (και με το δίκιο σου) αν εγώ σιχαίνομαι το ακτινίδιο. Και χέστηκα κι εγώ με τη σειρά μου αν αύριο το πρωί εξαφανιστεί ως δια μαγείας από την τροφική αλυσίδα!
